TAMAMLANMIŞTIR. Defne: En azından rüyalarımda sevsen beni?

Irmak, 14 Şubat'ın özel bir gün olduğuna inanır ve o gün bir randevuya çıkmanın nasıl bir şey olduğunu merak eder. Ama hiçbir zaman Sevgililer Günü'ne sevgili denk getirememiştir. Hayatına birini almak ve âşık olmak istemediği bir dönemde sadece bir gün için randevuya çıkmanın iyi bir fikir olacağına inanarak internete Sevgililer Günü için bir ilan verir. Ancak ilk aşkı ilana başvurduğunda işler, Irmak'ın kontrol edemediği kadar karışır ve kalbinin etrafına ördüğü buzdan duvarlar hissettiği sıcak hislerle tehlikeye girer. Semih: Eğer o saçma ilanı kaldırmana yardımcı olacaksa değerlendirmeye alınmak istiyorum Irmak: Ne? Semih: Yazdığımı okudun Semih: Adayım

1872 yılının acımasız topraklarında, Railway Kasabası; kanunların değil emirlerin hüküm sürdüğü, itaatsizliğin idamla cezalandırıldığı bir yerdir. Gün batımından sonra sokaklara adım atmak yasakken ve herkes bu kurallara boyun eğmişken Valencia Pride, bir gün sokağa çıkma yasağına rağmen erkek kılığında dışarı çıkar. Ancak işler beklediği gibi gitmez ve askerler onu fark ettiğinde Valencia'nın küçük bir adımı, büyük bir felakete dönüşür. Kasabanın yeni komutanı Devrim Gürkan Karel, kalabalıklar içinde Valencia'nın sırrını gören tek kişidir. Fakat onu serbest bırakmak yerine, kuralları baştan yazacak bir karar alır. Valencia, şimdi yalnızca hayatta kalma mücadelesi vermekle kalmayacak; kendi hayatını ve tüm kasabanın kaderini değiştirecek bir oyunun içinde yer almak zorunda kalacaktır ve bu, yalnızca bir direniş değil, özgürlüğün ateşini yakacak bir mücadele olacaktır.

Antonio Rafael Del Piero, Yasemin Aktaş'a birkaç haftalığına birlikte vakit geçirmeyi önerdiğinde, genç kadın sadece takılacaklarını, sonra da herkesin kendi yoluna gideceğini düşünmüştü. Ama öyle olmadı. Yasemin, Antonio'ya aşık olup, İtalyan bir milyonerin bebeğine hamile kaldı ve birden ikisinin de tüm hayatı tepetaklak oldu.

Hayaller Zümrüdü Anka kuşunun rengarenk tüyler ile bezeli kuyruğuna tutunup, Kaf Dağı ardına uçmak gibiydi bazen. Benimde hayallerim vardı, en toz pembesinden... Anaokulu öğretmeni olmak istemiştim ben hep. Onlarca çocuğun annesinden sonra annesi olmak, onların yüzlerindeki tebessümlerine sebep olmak istemiştim. Derler ki, kul yazar, kader gülermiş... Onlarca çocuğa anne olmak isterken, bir çocuğun annesi oluvermiştim ansızın... Âh... Bir de O vardı elbette... On beşinci yaşımın yürek sızısı... Ben ömrümün her deminde ona mısra mısra hecelerken sevdamı, bir gün karşıma çıkacağını nereden bilebilirdim? Şimdi üzerimde gönlümün tek sahibi olan adama giydiğim gelinlik, kucağımda ise emanetim, kızım, Zeynep'im vardı... Ben Nevâl ... Zeynep'in annesi.. Bâyezid Çalaphan'ın karısıydım artık... Nevâl & Bâyezid ❤️ Müsemma severleri mutlaka bekleriz ❤️ ✨ Muâşaka Serisi 4. Kitap ✨

Olmayacak bir yerde yolları kesişen iki küçük çocuktu onlar. Ama nereden bilebilirlerdi ki yıllar sonra kaderlerinin birbirlerine bağlanacağını. Onlara sorulmadan verilen kararların altında ezilmek yerine savaşmak, aşık olmamak için verilen çabanın boşuna olmasıyla devam eden ufak bir rastlantı hikayesiydi. İçine sürüklendikleri hikayelerini kendileri yazmak için verecekleri tüm çaba boşa gidecekti. Zorla evlenmelerini engelleyemedikleri gibi kalplerine de söz geçirememenin acısını ikisi de en derinden hissedecekti. Belki de her şeyi akışına bırakmak en doğrusu olacaktı. Kaderle savaşmanın anlamsız olduğunu anladıkları an ise aşka çoktan tutulmuş olacaklardı. -- "Bana dokunmana asla izin vermem!" diye diklendim karşısında. Gelinliğim ile ne kadar çaresiz görünüyordum oysaki. O bakışının altında ezildiğimi hissetmiştim. Olanlara karşı gelemedim ama bu adama karşı gelmeliydim bir şekilde. Sevmediğim biriyle birlikte olamazdım çünkü. "Evlenmem de demiştin," dediğinde beynimden vurulmuşa dönmüştüm. Beni bununla vurmaya çalışıyordu ama ben buna izin vermezdim. "Sen neyi ima etmeye çalışıyorsun?" diyerek diklendim karşısında tekrar. Bu iş hiç olmayacak yerlere gidecek gibi hissediyordum. "Normal şartlarda asla dokunmak isteyeceğim biri bile olamazsın sen," dedi ve devam etti. "Ama ben sağlıklı bir erkeğim ve artık bir karım var," dedi. "Karım da sensin ve istesen de istemesen de bu iş olacak," dedikten sonra arkasını döndü. Lavaboya girerken son kez seslendi. "Hayatımda başka kadınlar olsun istemiyorsan söylediklerimi iyi düşün," dedikten sonra kapıyı çarparak içeri girdi. Geriye tüm bu sorunlarla beni baş başa bırakmıştı. Bu saatten sonra tüm olanları kabullenmekten başka ne şansım kalmıştı ki? Not: TÖRE HİKAYESİ DEĞİLDİR..

"Numaramı almak için böyle saçma oyunlara gerek yoktu söylesen de verirdim." sesim oldukça düz bir şekilde çıkarken Korhan'ın verdiğim cevapla birlikte afalladığını hissedip yavaşça gülümsedim. O cevap vermediği her saniye gülümsemem artarken Korhan sonunda kendini toparlayıp konuşma kararı aldı. "Verir miydin? Boğazıma yapışırdın hangi hakla telefonunu istiyorum diye." Korhan numaramı vereceğime inanmadığını gösterircesine konuşurken söylediği şeyle birlikte gülümsememi daha da artırıp hiçbir sorun yokmuş gibi konuşmaya devam ettim. "Niye boğazına yapışayım? Kimsin ki sen?" "Kimim ki ben?" Korhan dümdüz söylediğim cümleye karşılık gerçekten dağıldığını gösteren bir tonda konuşurken yüzümdeki gülümsemeyi daha da artırıp cevap vermeye hazırlandım ancak tam o esnada önümde beliren koca gölgeden onun arkamda olduğunu algılayarak telefonu kulağımdan çektim ve yüzümdeki gülümsemeyi silip yüzümü normal bir şekle sokarak ona doğru döndüm. Ardından da kahverengi gözlerimi onun hala yeşil olan gözlerine çevirerek son darbemi indirircesine mırıldandım. "Hiç kimse."

BOŞANMIŞ, ÇOCUKLU BİR KADIN YENİ BİR MAHALLEYE TAŞINIR... KARŞI KOMŞUSUNUN OĞLUYLA DAHA İLK TANIŞDIKLARI AN ONUN AKLINI BAŞINDAN ALIR... MAHALLE KARIŞIR... "Sen içimde bir ateş yaktın... Ben yaktığın ateşin mavisine bile âşık oldum, Mübrem..." Dudaklarından usulca dökülen sözcükler, yüreğimde şiddetli zelzelelere sebep oldu. Onun sevgisi ruhumu, kalbimi doyuruyordu. Böyle sevmek olduğunu hiç bilmezdim... Nefesim kesildi. Hayranlıkla, aşkla, sevdayla bakakaldım yüzüne. Bu itiraf beni dört bir yandan kuşattı. Böylesine güzel sevilmek de yazılmış meğer benim kaderime. "Benim gecemin sessizliği boğmaz mı seni, Yüzbaşım?" diye sorarken heyecandan kekeledim. Saçımı okşayan eli usulca yanağımda dolaşıp ardından çenemi nazikçe kavradı. Bakışlarımızı birbirine sabitlediğinde dünya bizim için dönmeyi bıraktı. "Bundan gayrı benim yuvam senin gecenin sessizliğindedir, Mübrem..." 04.01.2024 ™©Tüm hakları tarafımca saklıdır. Hiçbir şekilde başka amaçlar için kullanılamaz, çoğaltılamaz ya da ticari amaç güdülerek iznim dışında basılamaz ve başka ortamlarda paylaşılamaz.

Tesadüflerle şekillenen hayatlar... Ve onları değiştiren seçimler. Rümeysa ile Polat'ın yolları, sıradan olmayan bir tesadüfle kesişti. Peki ya sandıklarımızın ötesinde, gerçek bir kader varsa? Tesadüfler mi, yoksa kader mi onları bir araya getirdi? _________________________________________ Yayın Tarihi: 27/12/2022 Son Yayın Tarihi: 27/06/2023

"Ulan bari Polat de." dedi. Sesi yalvarır gibi çıkmış gözleri beklentiyle doluydu. "Mirza demiyorsan deme ama en azından Polat de." "Sen yengeye Elif diyor musun?" dedim alayla bir dizinin repliğine gönderme yaparak. "Sen Polat de. Gerekirse dünyadaki tüm kadınlara Elif diye seslenirim." dedi. Yayınlama tarihi: 01.05.2023