Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

Birbirlerini Deli Gibi yedi Iki insan ama ortada fazlasıyla Zor Bir engel var! Herşeye ragmen bu engeli aşabilecekeler mi? Veya Aşk onu engeli geçecekmiydi sahiden göreceğiz. "Seviyorsan belli kazın Ettik. İçinde saklaman başkalarına fırsat vermendir."

"The Last Pale:Devrim" okuyun ve Jason Lopard'ın Salgın sonrası bir dünyada hükümet'in kontrolü altında olan dünyada devrim'in ilk ışıklarını yakmasına tanıklık edin... İnsanlığın öldüğü bir dünyada, hala insan kalanların hikayesi...

Söylenecek tek bir sõzüm bile yok. Kaleme almak isterdim dünde yasadiklarimi. ve bu gün de yasiyacaklarimi. Ömer Fettah (Nova)

Defteri kapat şiir sokakta! Defteri kapat şiir medyada! Defteri kapat şiir heryerde!

Tesadüfen karşılaşan iki genç, tum zorluklara, tum engellere ragmen aşık olursa, herseye ragmen beraber olmayi becerebilirse daha ne isteyebilirlerki...zeykerin masalina hosgeldiniz... (Instagram sayfam (@zeyker_fanclub için yazdığım hayali bir ZeyKer hikayesi...ilk hikayem, umarım beğenirsiniz)

Bedenim cisim tufanından artık Kayboluş korkusundan atmış beniz Zamansa aşkı yaşatmaktan sabık Hüznünden karalar bürünmüş deniz

Sana demlenen şiirler var

Aşk bahenesidir şiirin....

Bir adam; yüreğinde yalnızlık ve ruhu siyahlara mahkûm... Dünyaya karşı duran ama yüreğine mağlup olan... Her şeye sahip olan bir adam Yusuf Turan Miralı... Bahar kokulu, kırmızı bir kadın yüzünden yitirebilir miydi eşsiz mantığını, şanını, şöhretini, dostunu? Bir kadın; İstanbul kadar kalabalık, İstanbul kadar hüzünlü ve aşk kadar kırmızı... Aza tamah eden, dili aşk şarabını hiç tatmamış, gözlerindeki ırmaklara ruhunu saklayan Hale Soydan... Her şeyin fazlasına sahip gibi görünen, siyahlara bulanmış bir adam yüreğini adayabilir miydi? Farklı yüreklerin, farklı dillerin ve farklı yaşamların ortak notasıydı aşkları. İmkânsızlıkların can bulduğu ateş kadar yakıcı, su kadar duru bir masal... Kocaman bir adamın, ufacık bir kadına muhtaç olması mıydı aşk? Ateş, suya dokunabilir miydi peki? Su, ateşe can verebilir miydi? Ateş ve su birbirlerini tüketmeden bir arada kalabilir miydi? Tüketen, yaralayan, eşsiz melodilerle taçlandırılmış bir ateş kadar yakıcı ve su kadar şeffaf bir aşk... İmkânsız bir aşkla bestelenmiş, duyulmamış bir senfoni... Kırmızı ile siyahın Sessizlik Senfonisi.