"Sen aşkı bilmiyorsun, Önce aynada kendi gözlerine bak, Anlatsın sana aşkı gözlerin, Eğer aşk yoksa gözlerinde; Gel; bak benim gözlerime, Anlatsın sana gözlerim, Aşkın, sonsuz tane manasını, Doysun gözün aşka, Yaşa aşkın sevinçini, hüznünü, Bak gözlerime anlatsın sana, Aşkın sonsuz resmini; Huşuyla bakarsın kalbine, Sınırların genişlesin, Sen aşkı bilmiyorsun! Yıldızların yakamoz seyretmesini, Bir aşığın uzaklara dalmasını, Benzin döküp kendini yakmasını, Çığlıklarını, feryadını, saflığını, Gözlerime bak anlatsın. Sen aşkı bilmiyorsun! Bak gözlerime oku, Sevgiliye duyulan özlemi yanıbaşındayken, Gözyaşlarıyla yazılan şiiri, Sana yazılmış kaderimi, Sen aşkı bilmiyorsun! Bak gözlerime gör, Gözlerimde ki hayalimi, Kalbimdeki resmimi, Bir sen bir aşkım, kendim kaybolmuş, Özlemlerim taze, sen aşkı bilmiyorsun!"şiirin sonunda kaldırıp başını "Duru sen aşkı bilmiyorsun.Şimdi döndüğün yere geri git."dedi.

• Dünya, daha önce hiç görmediği ya da öyle sanılan yeni bir zeki yaşam formu ile tanışıyor. Devasa uzay gemisi fark edileli tam 50 yıl geçti. Bu uzun yolculuğun sonundaysa dünya tarihinde görülmemiş, vicdanların, umutların ve ırkların çarpıştığı sıra dışı bir savaş yaşanacaktı. Hayatlarını ülkelerine, savaşlara ve silahlara adamış ve bu uğurda her şeylerini kaybeden 5 mükemmel asker bu görev için seçildiler. Arayıcılar! Kaybedecek hiçbir şeyleri yoktu, birbirlerini tanıyana kadar... Sadakat, Vicdan, Sevgi, Aşk... İnsanlığa dair tüm duygular sınanacak, tüm dünya vazgeçtiğinde umut bir kez daha fısıldayacaktı. •

Dünyadaki en tehlikeli yer zihin, en ölümcül zehir ise düşünceydi. Her an düşüncelere esir olanlardı onlar. Onlar bakanlar değil, görenlerdi. Düşüncelerine yenilenler, zihinlerindeki altın kafeslere mahkum olanlardı. Onlar Düşünce Mahkumuydular. Farklıydılar ve bunu biliyorlardı. *Bölümler finalden sonra düzenlenecektir.

Gece'nin karanlığında kendi sessizliğinden başka bir şey duyamaz olmuştu. Sessizliğin yoldaşlığı ise her ne kadar kabul etmek istemese de mahkum olduğu en acı gerçekti. Ölümden korkmazdı elbet ama bu kadar yakındayken hissettiği o endişe kırıntıları da neydi? Kendi için mi? Bilinmez. Ya Gölge? Sessizliğinde şeytanlığıyla defalarca boğduğu, boğulduğu o çocuk gizemi ve soğuk nefesi ile engel olamaz mıydı ölüme? Kelimelerle anlatamayacak kadar yorgunken kendini zorlayıp kalan tüm enerjisi ile söylediği o son sözler, gerçekte ne kadar gerçekti? Düşünülmemesi gerekilen o düşünceler bu kadar vakit alamaz, zamandan çalamazdı. Halbuki ne kadar da acımasızdı. Her düşüncesi, her sözü, her yumruğu, her bakışı, her adımı, her hareketi adeta ölümü andırıyordu. Ne çakı, ne neşter ne bıçak ne de jilet kesemezdi, alamazdı ondan o farklı zamanlarda farklı acılarla karşısına çıkan lanet geçmişini. O sözünü tutmuştu. Benliğini kaybetmemiş, ölen kişilere mümkün olduğu kadar soğuk, ölmesi gerekenlere ise elinden geldiğince acımasız davranmıştı. O şeytandı. Ve uyanmamalıydı. Uyanıkken aldığı nefesler herkese zarardı. Oysa hissedemediği hisleri, hissetme arzusuyla dolup taşıyordu. Hissetmek istediği ama hissiz olmanın verdiği bombokluğun farklı tonlarıyla aldığı o son nefes, nefes olmaktan çıkacaktı ve ölüm hiç bu kadar yakında olmamıştı. "Siyah bütün kusurları gizler, tıpkı gece gibi..."

herkes için ve hiçkimse için bir hikaye..