Aynalar insanların yansımasıdır. Karşına geçip baktığın yansımadaki insan sen misin yoksa sen olduğunu idda eden insanların söylentileri mi? Ona baktığında ne görüyorsun? Kendini mi? Yoksa görmek istediğini mi? Bir yansıma sen ağlarken gülebilir mi mesela? Yansıman mı yalan söylüyordu, yada gözlerin mi yanlış görüyordu? Bir başkası vardı karşımda, bana benzeyen, benmiş gibi davranan. Ellerinde iplerle beni kendine bağlamış zihnimi kontrol altına almış, beni benden çalmıştı. Ben mi bana karşı gelmiştim? Yoksa beynim bana ihanet edip bir başkasına mı gömmüştü? Ne zaman olmuştum kukla? Kim tarafından? Ben âbana ihanet mi etmiştim? Yaşananlar yaşanacakların önüne serilmiş bir tuzak olmuştu, yaşadıklarım onlar bana mı aitti yoksa aynada ki tanıdık yabancıya mı? Geçmiş geçmişti geleceğin bir hatırası olmuştu. Hatıralarım yoktu. Hatıralarım bana ait değildi. Çalınmıştı, çalmıştı.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Sadece yaşamak isteyerek onu öldüren geçmişinden kaçmaya çalışan bir kadının yeni hayatında yankılanan, geçmişinin ayak izleri. Yaşanmış kaçınılmaz ve unutulmaz hatıraların gölgesinde hedef haline gelmek ve vurulmamak için verilen mücadele... Bir opera, yüzlerce insan, yüzlerce şüpheli, bir dedektif, bir katil ve bir hedef. Herkesin sahnede bir şansı olur. Yaparsın ya da sıra çoktan başkasındadır. Yaparsın ya da ölürsün, gösterinin başı senin sonun olur. Şimdi ecel, operanın kapısına dayanmış durumdayken her nefes bir altın değerinde... * "Hayır." dedi dedektif. "Biz onu yakalamaya çalışmıyoruz, o bizi yakalamaya çalışıyor..."

Bir metro istasyonu, 14 rehin. Sınırlı yemek, Sınırlı su. Tuzak ve ölümler. Hayatta kalmak için neler yapardınız? Peki onlar ne yaptı? Bu oyununun sadece bir kazananı olacak, Ve herkes bir bir ölecek. Benimle bu oyunu oynar mısınız?