Bütün hayatını akademik kariyerine adamış tecrübeli ve profesyonel bir psikiyatrist, Lizge Koral. Ömrünü demir parmaklar ardında çürütmeye yeminli, korkusuz ve ruhundaki nefretin esiri olan Aras Ertekin. Birbirinden bağımsız, paramparça iki ruh. Onları karşılaştıran şey bir terapi kliniğiydi. Zaman öyle kudretliydi ki iki ruhu bir kasırga misali kasıp kavurdu. Ve bu iki beden bu şiddetli kasırgayla savrulup boşlukta kayboldu... ♤ "...Bir adamın manipülasyonlarının kurbanıydım ben. Bir katilin kurbanıydım. Beni öldürmemişti ama keşke öldürseydi, belki kalbimdeki boşluğu ancak öyle kapatabilirdi. Sosyopat ve gerçek bir psikopattı. Acımasız ve ürkütücüydü. Ve en kötü yanı, ona sırılsıklam aşık olmuştum..."

Doğu Anadolu'ya bağlı Kaledağ köyünde , dedesi ve kardeşiyle yaşayan Zehra'nın hayatı, bir gece ansızın onlara sığınan yaralı bir askerle değişir. 5 yıl sonra kaderin tekrar bir araya getirdiği Zehra ve Murat'ın hikayesi İstanbul'da devam eder . Kaledağda başlayan hikaye İstanbul'a kadar uzanırken aşk , tutku ve değişim bizimle olsun. - Not/Uyarı:Bölümler ilerledikçe hikayenin libidosuda yükseliyor. Bebeleri pistten alalım.😊 🤭

(+18 İçerik,yaş farkı vb.unsurlar bulunmaktadır) Artık biliyordum bana yaklaştığını kokusu bile hissediyordum . İri çok iri elleri belimi sardı kafasını yine saçlarıma gömdü,yine yaptığım işi unuttum sahi ben ne yapıyorum şu an ...Elleri yavaş ve usta hareketlerle karnıma doğru gelirken benden çok ama çok uzun boyundan dolayı eğmek zorunda olduğu kafası da saçlarımı köşeye verdi ve bu sefer boynumu koklamaya başladı .Dur demem gerekirdi ama ben diyemiyordum yanlıştı çok yanlıştı... Uyuşmuş gibi hissediyordum sanki ayak parmağından saçlarımın her bir teline kadar vücudum karıncalanıyordu tam ağzımı açmışken sert sesiyle benden önce davrandı " Yalvarıyorum kaçma artık benden dokunmama izin ver" sesi acılı ve inler gibi çıkmıştı elleri yavaşça pantolonumun üstüne bıraktığım tişörtten kadınlığıma doğru çok yavaş bir şekilde ilerliyordu dur diyemiyordum yanlıştı ama lanet olsunki istiyordum kendimden iğreniyordum ama karşıda koyamıyordum gücüm çekilmişti eli hafifçe baskı yapınca nefesimi tuttum "Asaf abi" devamını getiremedim "şşştt küçüğüm abi yok abi yok" dedi "ama ..." demeden kadınlığıma iri eliyle öyle baskı yaptiki gözlerim yandı dilini hafifçe kulağıma değdirdi ve beni yakan o soruyu sordu "minik tüylerini alıyor musun Küçüğüm?" lal oldum buna nasıl cevap verilirdi ama eli rahat durmuyordu bilerek yapıyordu beni köşeye sıkıştırmak için başarıyorduda elleri çok ustaydı kaç saniye veya dakika geçti bilmiyorum tekrardan sert sesi kulağıma geldi "Hmm ?" dedi sadece birden ağzımdan "evet yani" diye bir cevap çıktı o an eli yine baskı yaptı tekrar nefesimi tuttum ve son darbesini vurdu "Alma Küçüğüm o tüyleri hissetmek istiyorum tatmak istiyorum ve sana Yemin olsun ki yapıcam o gün ikimizden geriye hiç bişey kalmayacak " birden sertliğini sert bir şekilde küçük kalçalarıma vurdu

Düş düşleri, yıllar yılları aştı. Karmel kendine dair bir şeyler biliyordu elbet. Tatlı şeylere bayılıyor, okyanusun ortasındaki güzel bir adada yaşıyordu. Bir gün gelip ona prenses olduğunu söylediklerinde bunu da biliyordu. Tek bilmediği prenseslerin artık eski zamanda kaldığıydı. Ve Karmel kırıldı. 10.9.2018

♌ İNTİKAMDAN DOĞAN TUTKULU BİR AŞK ♌ Küçük yaşta anne ve babasının ölümüne şahit olan acımasız genç bir adam... Edim Demiray. Daha on sekizinde uyuşturucuya mahkûm olan bir kız... Lavin Kutup. İkisi bir araya gelince, öfkeleri cehennem olacak. Tenleri alev alacak... Porselen güzelliğindeki tenine doğru fısıldadı. "Sana sahip olmak istiyorum, Lavin. Önce olabileceğim en kibar şekilde, sonra olabileceğim en sert şekilde. Canını yakmak ve yakmamak istiyorum. Sesli olmanı ve sessiz olmanı istiyorum. Zevk almanı ve almamanı istiyorum. Seni nefessiz kalana kadar öpmek istiyorum. Sonra küçük bir nefese muhtaç olup, o nefesi benim ağzımdan almanı istiyorum." EDİM DEMİRAY & LAVİN KUTUP ❄?❄ İlk yaynlanma tarihi | 9.Mayıs.2016 Yazan | ELİSYA ROYAL

Doğum gününden sonra, kardeşiyle eğlenmek için konsere giden bir genç kız... Fırtına yüzünden iptal olan konserden eve dönmeye çalışırken, kendini bir anda hiç bilmediği bir yerde bulursa... Ve bu bilmediği yerden, evine dönecek hiçbir yolu olmasa... Kendisini yabancı hissettiği bu şehirde, tüm bunlar yetmezmiş gibi, aklını karıştıran ve tüm yolları kendisine çıkaran gizemli bir genç adamla karşılaşırsa... Neler olur?

Türk Dil Kurumu, Tecavüz kelimesini namusuna saldırma, sarkıntılık, başkasının hakkına el uzatma, aşma, ötesine geçme olarak tanımlamış. Lakin, o iş öyle değil güzel kardeşim! Tecavüzün her türlüsü kötü, yalnız bir cinsel saldırı suçu anlamına geleni var ki, işte öyle ne senin bildiğin gibi kendisine tecavüz edene aşık olabilme imkanı tanır ne de TDK'nın açıklaması gibi namusa saldırmak olarak değerlendirilir! Cinsel saldırı suçu, toplumda tecavüz olarak bilinen, bir insan davranışı olup, bir insanın başka bir insana yapacağı en büyük zulümdür! Zira, tecavüz, hükmetmektir, kişiliğe saldırmaktır, saygısızca vurdumduymaz bir üslupla her şeyi harcamaktır. Geriye ne kalacağını düşünmeden tüketmek, bitirmektir. Hayır hayır, asla kabul edemem tecavüze uğrayan mağdurun kirlendiğini, namusunu kaybettiğini! O sizin pis zihinlerinizin yaptığı pis bir yanılsama! Neden kötünün yaptığına mağdur kirlensin, neden hayatta ki tek görevi insan olabilmek iken bunu becerememiş birinin insanlık dışı davranışının diyeti mağdura ödetilsin! Yani demem o ki arkadaş, tabi ki yazma kabiliyetine de hayal dünyana da saygım sonsuzdur lakin, kendisine azıcık saygısı olan bir insan 'tecavüzcüsüne aşık olan insan modeli' çizip de adına romantizm diyemez! Herkesin herkesi değersizleştirdiği bir toplumda bir kadın olarak sen yapma bari bunu hem cinsine. Zaten karşı cinsin seni o kadar çok kontrol altında tutmaya çalışıyor ki sen de 'bak tecavüzcüsüne aşık olunabilir' saçmalığını işleme insanların dimağına! Çünkü olmaz öyle bir şey! Bunu iddia eden biri, tecavüzün sadece bir tensel temas olduğu yanılgısında olan sığ birinden başkası değildir! Bu hikaye bunun için yazıldı işte! Öyle olmaz tecavüz arkadaş demek için, öyle aşk meşk zırvalıkları doğurmaz, demek için yazıldı.

Ya bildiğin tüm gerçekler aslında koca bir yalansa?

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...