Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

"Ben senin için, sana karşı nasıl savaşacağım?" dedim dudaklarına doğru. Ellerim onun yeni çıkmış sakallarını okşamaya devam ediyordu. Ellerimi tutup avuç içlerimi koklayarak öptü. Onu ne kadar sevdiğimi ve onun için nelerden vazgeçebileceğimi düşünüyordum o kısacık anda. "Birbirimize karşı, birbirimiz için." Artık gözyaşlarımı saklayamıyordum. Alnını alnıma dayarken aklımdaki tek düşünce onu kaybetmek istemediğimdi. Söylediğini başımla onayladım. "Birbirimize karşı, birbirimiz için."