Its easy to love the people far away. It is not always easy to love those people close to us. Minsan kung sino pa ang mas malapit satin ay sila pa ang hahatak sayo pababa. Minsan kung sino pa ang inaakala mong makakapitan mo sa panahon nang kalungkutan sila pa ang mananakit sayo. Minsan yung kaibigan, kapitbahay, kamag-anak and worst is yung mismong pamilya niyo pa. Pero kahit gaano kahirap maging matatag ay ginagawa mo padin para sa sarili mo at dahil gusto nating maging proud ang pamilya natin. Bakit kahit nasasaktan na nila tayo ay ginagawa padin natin ang best natin para maging proud sila? Para matulungan sila? Kasalanan bang sa kabila nang lahat ng nagmamahal sayo mula sa mga kaibigan mo ay hihiling mo padin yung pagmamahal na mula sa pamilya mo? Ang daling magmahal ng mga kaibigan pero ang hirap magmahal nang sarili nating pamilya. Pero paano kung dumating yung oras na pati yung mga taong inaasahan natin na masasandalan at magtitiwala satin ay isa sa mga taong humusga sayo mula umpisa? How will you able to move on? How will you able to stand even you suffered a lot? And... How can you prove that you're incomparable with other people because of your own ability?

It's always Mr. Wrong who comes my way. Why? When will Mr. Right show up?