Το μακρινό πια 2010, ο Φίλιππος, ένας εικοσιτετράχρονος άνεργος γραφίστας, παραλαμβάνει ένα λάθος δέμα που αντί για τα εργαλεία της δουλειάς περιέχει τα παλιά, σκονισμένα σημειωματάρια μιας άγνωστης που, σύμφωνα με την διεύθυνση, μένει στην άλλη άκρη της χώρας και πολύ πιθανόν τα δικά του πράγματα να βρίσκονται στα χέρια της. Οι ταχυδρομικές έχουν ήδη κλείσει λόγω καλοκαιρινής άδειας, κι ένα τηλεφώνημα από την μητέρα του τον κάνει να θέλει να εξαφανιστεί από προσώπου γης. Γι'αυτό αποφασίζει να πάρει το επόμενο λεωφορείο προκειμένου να λύσει ο ίδιος το μπέρδεμα. Με το ταξίδι να διαρκεί μια ολόκληρη μέρα, η περιέργεια και η βαρεμάρα τον οδηγούν στην ανάγνωση των δύο ημερολογίων από το ακόμη πιο μακρινό 1997, της Λυδίας Βυρώνη. Έτσι γίνεται μάρτυρας σε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα κι όσων δεν έμαθε ποτέ κανείς για αυτόν, καθώς ανακαλύπτει πράγματα για το παρελθόν του που δεν γνώριζε. « Μέχρι να πάψουν να υπάρχουν καλοκαίρια...» - Ένα πάντρεμα Βόρειου και Νότιου Αιγαίου, δύο κόσμων τόσο ίδιων μα συνάμα τόσο διαφορετικών.

''Θα σου μάθω εγώ.'' μου είπε και έσμιξα τα φρύδια μου. ''Τι πράγμα;''τον ρώτησα με απορία. ''Να φιλάς ρε Μητσάκο.''μου είπε σαν να ήταν αυτονόητο και κόντεψα να πνιγώ με το ίδιο μου το σάλιο. Ο Ανδρέας και η Δήμητρα ήταν κολλητοί από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους. Τι θα γίνει όταν αναπτυχθούν διαφορετικά αισθήματα και είναι μονόπλευρα; Με φόντο το πανέμορφο νησί της Χίου, δύο παιδιά μεγαλώνουν, ωριμάζουν και ανακαλύπτουν τους εαυτούς τους και τον έρωτα.

Ηταν αρχές Νοέμβρη όταν ο κόσμος της 17χρονης Σμαράγδας γκρεμίστηκε σε μερικές λέξεις. Ο αδερφός της, ιπτάμενος της πολεμικής αεροπορίας, υπέγραψε αιώνια τιμή με τον θάνατο εν ώρα υπηρεσίας, αφήνοντας της κληρονομιά το όνειρο να ακολουθήσει την πορεία του. Πέντε χρόνια μετά, η Σμαράγδα μάχεται στο 3ο έτος της Σχολής Ικάρων για την αρχηγεία, καταφέρνοντας όσα ο αδερφός της είχε ήδη χαράξει. Και όλα φαίνονταν στρωτά μέχρι που μια νέα μετάθεση στην σχολή έρχεται και υπόσχεται μονάχα αναταράξεις. //Σμαράγδα και Αντώνης// 2022

𝚂𝚘𝚗𝚊́𝚖𝚋𝚞𝚕𝚘 (𝚜𝚙𝚊𝚗𝚒𝚜𝚑); Υπνοβάτης Όπου βρίσκονταν εκείνος βρίσκονταν και εκείνη. Ψύχωση.. εμμονή..; Όπου περπατούσε και ξαπόσταζε εκείνος, ήταν και εκείνη. Εκείνη... Με τα κόκκινα μαλλιά της και την σκοτεινή της αύρα. Την ανατριχιαστική της σκιά και το περίεργο της άρωμα. Τον ακολουθούσε παντού.. Ήταν η ιδέα του; Ήταν η συνείδηση του; Ήταν το κεφάλι του που δημιουργούσε σενάρια και έπλαθε σκιές όπου κοιτούσε; Δεν ήταν τρελός.. Δεν ήταν μια ψευδαίσθηση.. ⚠︎ψυχολογικό θρίλερ!