❝Beni başka birine dönüştürmeye çalışabilirsiniz, ama kim olduğumu asla unutturamazsınız.❞

Ölüm ve yaşam arası bir savaşta güneşi arkasına alıp üzerimde oluşturduğu o devasa gölgede biz onunla göz göze geldik. Bu meydanda, bir savaşın orta yerinde mağlubiyetin getirdiği bir galibiyetti sanki yaşadığımız. Şerrin hayra dönüştüğü, kuşların yolunu bulduğu, kafesin yok oluşu ama bir insanın bir insana tutsaklığıydı. ''Ben Şifa Sürmeli.'' Dedim nefes nefese. Yer ayaklarımın altından kayıyorken dizlerimin üstüne çöktüm. ''1 yıldır bu topraklarda esir tutuluyorum. Şimdi burada benim ülkem için hak, hukuk, bayrak, vatan sensin! Ülkeme dönmek için adaletinle birlikte merhametine sığınıyorum.'' ... Çıkılan bazı yolların dönüşü olmaz. Bazen ise çıkılan yolda kendini bulmuş olarak dönersin. Sen benim dönmeyi düşünmediğim o yolda kendimi bulduğumsun.

"Derler ki, kış ne kadar sert olursa olsun, aslanın izleri karın altında kaybolmaz." Kış geri gelmişti; kar fırtınası her yeri sarmıştı. Ve kar erimeye başladığında, sırlar ortaya çıkacaktı. Midas'ta hiçbir sır gizli kalmazdı. Açelya, üniversite için Devin'i terk edip Midas'a geldiğinde karşılaşacaklarından habersizdi. Yeni bir hayat, yeni arkadaşlar ve kalbini parçalara ayıracak o aşkla tanışacağını bilmiyordu. Kalbi ikiye bölünecek, terazide bir taraf ağır basarken her şey düşündüğünden çok daha karmaşık hale gelecekti. Bazen her şey ölümle başlardı. Bazen ise bir yabancının şehre gelişiyle. Midas'ta yeni bir dönem başlıyordu. Cemiyet üyeleri, ışıltılı davetler, göz alıcı partiler ve arkadaşlıklar... Her şey büyüleyici görünüyordu. Ama Midas'ın parıltısı insanın gözünü kör ederdi. O ışık ruhunuza işler, kalbinizi donatır ve vicdanınızı yitirmenize neden olurdu.

"Bazen bir karar sadece bir hayatı değil; adaleti, kimliği ve aklı da yerinden oynatır..." Yıllar önce alınan bir mahkeme kararı, bir annenin hayatını söndürdü. Ve o kadın, intikamını sessizce doğurdu. İki bebek... İki hayat... Ve ters yüz edilmiş bir gerçek. İzlerini bir balıkla süsleyen katil, artık susmuyor. Her cinayet, bir sırrı kazıyor yerin altından. Mavi'nin Resitali başlıyor. Bileklere kazınan her çizim, kimliklerin, ailelerin ve vicdanların maskesini düşürüyor. Bu sadece bir cinayet romanı değil... Bu, yerinden edilmiş bir hayatın kendi yerini geri alma hikâyesi. "İntikamın rengi bazen Mavi olur."

Son saç telimi de omzumdan aşağı salarken parmaklarının tersi nazikçe izlerimde dolaşmaya başlamıştı. İlk önce gözümün kenarlarında daha sonra da ağır ağır dudağımın kenarında gezinirken dikkatle izlerimi inceliyordu. Rahatsız bir şekilde yerimde kıpırdanırken hareleri kanlı sergiyi buldu. "Damgalı.." demişti acımasızca. "sen bu izleri sevmezsen kimse sevmez." Devam etti. Dikkatle beni izliyordu. "Duydun mu damgalı kız?" Bir süre cevap vermemi beklemişti fakat istediğini alamayınca bakışları saçlarıma tırmandı. "Ateş saçıyorsun Vera." Saçlarım kızılın en koyu rengine sahip olabilirdi. Adeta küçük bir kıvılcımla parlaydabilirdi. "İnsanlar etraflarını yakarken sen bu ateşle kendini yok ediyorsun." "Ne o?" Alayla suratındaki ifadeyi inceledim. "Şizofren olan ben, katil olan ben. Üzerime oyun kuran ise senken... Şimdi neden tüm bunlar yaşanmamış gibi davranıyorsun?" Bu defa sırıtan o olmuştu. Ellerini birleştirirken başını hafifçe yüzüme doğru yaklaştırdı. Aramızda resmen tek nefeslik bir boşluk kalmıştı. "Senin yaptığın gibi mi yapmalıydım?"

Kitap oluyoruzzz

"Güvenmiyorum hâlâ sana." Sesi bir kurşun gibi saplandı aramıza. Düz, sert ve geri adım atmayan bir tondu bu. "Ama... derdinin bu vatanla olmadığına inanmak istiyorum." Sadece yeşillerine tutunmak istedim. İçimde bir şey gerildi; hem acıdı hem de gülümsedi. Alayla başımı eğdim. Omzuma yasladım başımı, ağırlığımı bir bacağıma verdim. "Derdim ne benim, komutan?" Sesimdeki sükûnet buz gibi kayıtsızdı. Ama altında ne fırtınalar koptuğunu ikimiz de biliyorduk. Bir anlık sessizlikte, gülümsedi. Ama o gülümseme, içini yakan bir gerçeği örtemeyenlerden ibaretti. "Benim." dedi. Sanki bir sırrı değil, bir hükmü açıklar gibiydi. "Senin derdin benim... Ve sen, bu yüzden buradasın." Yaklaştı. Sesi alçaldı ama tonu daha da ağırlaştı. Gözleri gözlerime çarptığında nefesim yeniden sıkıştı. O küçücük mesafede, parmak uçları kaküllerime dokundu. Sanki yıllar önce dokunulmuş bir anıyı yoklar gibiydi. Titrek ama kararlı... Hissedilmek için değil, hatırlanmak için dokunan bir el gibiydi. "Eğer senin derdin bense..." Fısıltısı kulaklarımda değil, içimde yankılandı. İçimde öyle bir yere değdi ki, kelimelerin çarptığı yer hâlâ yanıyordu. "Benim de derdim..." Kaküllerimin arasına usulca dokundu. "...öfkem, inancım, amacım sensin... kaküllü." O son kelimeyi söylerken sesi çatallaştı. Birkaç saniyelik dokunuş... parmakları, alnımda duran zamanı düzeltiyormuş gibi kaydı. Sonrası o anı bitirmek ister gibi, bir adım geriledi. Ve ben hâlâ oradaydım. Bir adım önünde, ama bin adım uzağında. İkimizin arasında kalan o kısacık mesafede, sayfalarca geçmiş ve olasılıkla yazılmıştı. Sessizlik çökmedi, sadece biz artık hiçbir şey söylemedik. Çünkü bazı anlar vardı ki; kelimeler, o anı yalnızca bozardı.

Kayıp ruhlar, kendi içinde saklı kalan en derin acıyı taşır.

Tesadüfün üç kurşunu vardır. İlk ikisinden kaçsan bile üçüncüsü tarafından vuruluyorsan, kaderin orada yeniden yazılıyordur. Bazen isabet eden bir kurşun, sıyıran iki kurşunun açabileceği darbeden fazlasını tek seferde açıp, hiç edebilir emeklerini ve kaderin doğan güneşi yakabilir tenini. Belçin Darya Tekin, bir gece vakti her zaman bildiği yollardan geçerken sonunun farklı olacağından, o gece kayan bir yıldızın tesadüfün ateşini yakacağından habersizdi. Hazar Cihangir Soykan, bir gece vakti ilk kez bilmediği yollardan geçerken sonunun aynı olacağından, o gece kayan bir yıldızın yaktığı tesadüf ateşinin onun ocağında söneceğinden habersizdi. Azazilin ini o gece Azazel'in kalbinde, bir kapının arkasında gizliydi. Belçin Darya, kuzeni ile eğlenmek için çıktığı gece o kapıyı aralamak ve ardındaki yabancıya yardım etmek zorunda kalırken, çevresi tarafından umutsuz gözlerle bakılan kaderi bir çift göze değince değişecekti. Hazar Cihangir Soykan'ın yolları, Belçin Darya'ya çıktı; denizde olmayan iz, onun gözlerinde saklıydı. Bir gece vakti kader yeniden yazıldı, gündüz tesadüfle yazılanı kabul etti.

Dilhun kitabında geçen Karan ve Mavi'nin hikayesidir. Bu kitabı anlamak için diğerini okumanıza gerek yoktur. Kırdığın kalbin vebaliyle yaşar, Seni bir daha kalbine almayacağı gerçeğiyle ölürsün. Unutma; Gitmek, ihanet etmektir. Gitmek, seni aslında sevmedim demektir. Gitmek, sana adanmış bir kalbin içine acımasızca tükürmektir. Ve gitmek, En çok sen demektir. Yayınlama tarihi: 14.02.2024