(Yarı Texting) Kurabiye: Cidden o kızın verdiği Keki aldın mı? Kurabiye: Cidden O keki Aldın mı Kadir?! Kadir: Sadece çok lezzetli duruyordu Kadir: Emre de isteyince... Kurabiye: Emreninde seninde kafalarınızı birbirinize vurup pekmezinizi kurabiyem için aroma olarak kullanıcam! Kadir: Oldu o zaman. İyi günler....

(Kitap askıdadır!!) Olur ya bazen gitmek isteriz. Uzaklara...Herkes'den,her şey'den uzaklara... Bize ait bir şey'in olmadığını hissederiz. Kendimizden bile kaçarız. Belkide tükenmişizdir, tüketmişlerdir... Bu hikaye'nin sonunu merak edip duruyoruz. Bitmeyen bir roman gibi kahramanlar hep değişir. Ve hepside biz'den bir parça çalıyor aslında. Bunlar yaşananlar işte; hep eksik bırakır bir şeyleri... Kimden kaçıyoruz ki?.. Yürüdüğümüz kaldırımlar, sokaklarımız da oynayan tanıdık yüzlü çocuklar hafiften ferahlatsada içimizi, o büyük eksiklik hep sahneyi bozuyor işte... Dar gelir, kaldıramaz oluruz. O koca yükü bizi bizde hapseden bir zindan oluyoruz. Hergün bir parça daha kopuyor, iyice tükenmiş, iyice bitmişiz... Yine gidemiyoruz, kaçamıyoruz, terkedemiyoruz...Sokaklarımızı, caddelerimizi, şehirlerimizi, insanlarımızı... Ve asıl sorun şu ki; Kendimiz'den kaçmayı beceremiyoruz... ¤¤¤ Tesadüflere inanırmısınız?.. Yada kader'e?.. Sizce de kader'in bir parçasıda tesadüfmüdür?.. Hemen oku, ve bu soruların cevaplarını seninle birlikte bulalım... (Kitap Yarıda kalmıştır. Ne zaman devam edileceği belli değildir.) (Kitap askıdadır)

Umutsuzluklardan sonra nice umutlar, karanlıklardan sonra nice güneşler doğar. ▪ Bir Düşman Sınıf hikayesi. ▪ Bir Karantina süresi. ▪ Hazırsanız başlayalım... ■■■■■■ (Kitabım alıntı değildir! Tüm haklar saklıdır! Aksi durumda Yasal işlem başlatılacaktır!) Amacım sadece yüzünüz de bir tebbessüm oluşturmak. :) Yazım yanlışları ve birçok yanlış kullanılan kelime içermektedir. Ve bunları değiştirmeyeceğim. İYİ OKUMALAR (Kİ ÇOK EĞLENİCEKSİNİZ.)

Bu asansöre giren dönmüyormuş saçmalık , bu asansör lanetliymiş hah daha büyük saçmalık ben giriyorum !

Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...

Bir metro istasyonu, 14 rehin. Sınırlı yemek, Sınırlı su. Tuzak ve ölümler. Hayatta kalmak için neler yapardınız? Peki onlar ne yaptı? Bu oyununun sadece bir kazananı olacak, Ve herkes bir bir ölecek. Benimle bu oyunu oynar mısınız?

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."