Faylinn'in ciğerlerinin içine hava doluyordu. Aldığı kan kokusuyla yüzüne huzur yerleşti. O sessiz ormanın içinde katlettiği o canavarların sert, ağır kan kokusu onu cezbetti. Yavaşça çömelerek canavarın kalbini deştiği hançeri canavarın kalbinden çıkardı. Tamamen kana bulanmış hançeri yüzünün hizasına çıkardı. Onu dışarıdan gören biri intihar etmek üzere olduğunu sanırdı. Oysa onun tek amacı hançerine bulanmış kanı içmekti. O muhteşem sıvıyı dişlerinin arasında hissetmek, dilinin üzerinden yavaşça boğazına inen o zehirli kanı içmek arzuladığı tek şeydi. Vance'nin onu izlediğinden bihaberdi. Vance'nin suratındaki o ifadede tek bir açıklama vardı. O zehirli kanı içen kızı, kendine bir zehir yapmak. "Şeytan'ın en önemli ve tek gölgesi olarak benim yuttuğum karanlıksın,"Vance'nin bakışları, dudaklarımın arasından çıkan sigara dumanına kaymasıyla ,dudaklarıyla dudaklarıma yapışıp boğazımda duran ve boğazımı yakan sigara dumanını üflememle artık kendi dudaklarının arasında olan dumanı dışarı üfledi. -- Rüzgarın uğultusu kılıcımı keskinleştiriyormuş gibi havada dalgalandırıyordum. Yanıma ilişen iblis prensin ağzını açacağı belli. Yüzündeki alaylı ifadesiyle konuştu, "Seni ilk gördüğüm an kadar vahşisin."

Benimle oyun oynamak için konuşmaya başlamıştı ama bir şeyi unutuyordu.Onunla oyun oynayacak asıl kişi bendim. Bilinmeyen Numara:Senden nefret ediyorum Şafak Karaca.Çok iğrenç bir insansın. Şafak:Hep öyle derler zaten. Şafak:Gerçekten çok iğrenç bir insanım. Şafak:Ama ne olacak biliyor musun? Şafak:Sen bu nefret ettiğin,iğrenç dediğin insana aşık olacaksın.

"Nedir senin bu siyah güllerle alıp veremediğin?"diye fısıldadı kulağıma.Gözleri dudaklarıma kaydı.Sorusu beni şaşkınlığa uğratmıştı."Bunu neden öğrenmek istiyorsun?"diye sorduğumda gözlerini dudaklarımdan ayırıp gözlerimin içine baktı.Önce yutkundu sonra bana bir adım daha yaklaştı."Çünkü sen merak edilecek bir şeytansın."dedi benim bir ölüm cadısı olduğumdan ve ölüm cadılarının bir iblisten daha dehşet verici olduğundan habersiz.Çünkü onun,onların yani avcıların tam tamına bin yıl sonra gördüğü ilk ölüm cadısı tam karşısındaydı.

Aysa küçük bir kasabada annesi tarafından terk edilmiş bir şekilde babaannesi ve ablasıyla büyümüştü.Hayatı boyunca insanları anlayamadığından dolayı kendini suçlamıştı.Onların yaptıkları şeyleri neden yaptıkları hakkında en ufak bir fikri yoktu.Bu yüzden iletişim kurduğu insan sayısı sınırlıydı.Kitaplarla iletişim kurmayı seven biri olan Aysa'nın eline tanıdık bir yazarı olan bir kitap geçince, hayatında bazı şeylerin yanlış olduğunu anlar.Kitabın yazarı onu oldukça şaşırtsa da onu en çok şaşırtan kitabın adının onun geleceğinin en büyük simgesi olmak için var olacağıydı. Ya da zaten onun için şimdiden var olmuştu.Onun geleceğindeki Tanrı'nın mucizesine ulaşan yol,o var olmadan önce babaannesinin kendi elleriyle çizilmişti. --- "Çünkü gökyüzüm,benim ellerim kana bulandı artık senin gibi ruhlara çiçek açmıyor bu eller.Artık bu eller o ruhları boğuyor."

"Ben ölürsem sen de ölürsün!" diye bağırdım.Ellerimle onu göğsünden ittim,"Yani diyorsun ki,'Kötü kadın ölürse sen de ölürsün." Kötü olmak.Bana asıl huzur veren buydu.Kötülerin kaybedeceği söylenir her zaman değil mi? Her masalda iyiler kazanır ve kötülerde kötü sonlarına hazır bir şekilde onların kendilerini kahraman ilan etmelerini bekler.Kimse,ne okuyucu ne de kahramanlar kötü olarak adlandırdıkları kişinin neden bunları yaptığını sorgulamaz.Ama bana neden yaptığımı sorsanız size tam olarak şu cevabı veririm; "İntikam." --- Sonra gözleri arkamda duran Victor'a kaydı,"Mesela benim sevdiğim adam;ben ne kadar kötü biri olursam olayım,beni saçma bir büyü için arkamdan bıçaklayacak biri değil." İşte bu benim duyduğum son sözler oldu.Gaia benim boşluğumdan yararlanarak beni yendi.