O bir tanrıydı ama diğeri onu deli sandı.

"Berbat haldeyim ve yoruldum, itiraf etmeliyim ki ateşe dayanıklı değilim..." Yutkunmak için birleştirdiği dudakları aralanmadan kaybolmuş bakışlarını yakaladım ve dev için yarım kalan şarkıyı tamamladım. "Bunu beni yakmaya başladığında fark ettim." [20.09.2017 14.02.2019]

Kim Jongin, Kyungsoo'yu aradığı adamın kendisi olduğuna inandırmalıydı.

Sıkı yönetimin sert kurallarının uygulandığı bir zamanda, 1984 senesinin kasım ayında çıkmıştı karşıma. O yasakların ne olduğunu bile bilmeden girmişti hayatıma, ben ise zaten kuralların ehliydim. Bir kez bakmış ve bin kez yenilmiştim. Kapalı kapıların ardında, karanlığın içinde ve kimsenin bizi duyamayacağı yerlerde ne kadar yakınsak, kapılar açıldığında bir o kadar uzaktık birbirimizden. Peki bir ömür böyle geçer miydi?

"Benim dünyama hoş geldin, Luhan."

Bir virüs insanları zombilere çevirdiğinde tüm dünya kaosa sürüklenmişti. Milyonlarca insanın öldüğü bu yeni dünyada güçlüler ve zeki olanlar hayatta kalacaktı. Hayatta kalma güdüsünün bir araya getirdiği, acımasız kaçışları sırasında aşkı ve birbirlerinin sırlarını keşfeden Baekhyun ve Chanyeol karada hayatta kalmalarının zor olduğunu fark ederek denize açılmak zorunda kalmışlardı. Birlikte " ev " diyebilecekleri bir yer bulabilecekler miydi? PS : Bu hikaye "Save Me" isimli kitabın devamıdır. Lütfen bu kitaba başlamadan önce ilk kitabı okuyun.

Kendine güven sorunları yaşayan Baekhyun Sinema dersinden aldığı C eksi sonrasında asistan Chanyeol ile kötü bir şekilde tartışmıştı. Birbirinden hoşlanmayan bu iki kişi, zombi kıyametinin tam ortasında birlikte kaçmak zorunda kaldıklarında hayatta kalmak için birbirlerine güvenmeleri gerekecekti. Baekhyun zombilerin gerçek olduğuna dahi inanamıyordu. Ama asıl inanılmaz şey, tam yanındaydı...

Luhan sarı vosvos'uyla dünyayı gezmeyi planlayacak kadar uçuk, bu planı devreye sokamayacak kadar üşengeç bir genç adamdı. Üstelik okulunda patlak veren bir olayın, hayatına yeni bir heyecan, kalbine ise yeni bir deprem getireceğini bilmiyordu. Ama öğrendi. Kalbin de bir depremi olduğunu çok iyi öğrendi.

İhanetle sarsılan aşk tekrar filizlenmiş ve boyumu aşan bir ağaca dönüşmüştü. Ölümler, yaslar ve yaşananlar unutulmamış olsa bile tozlu raflara kaldırılmış, hayatın ipini bir ucundan dört elle yakalamayı bir şekilde başarmıştık. Çünkü Sehun vardı. Ve Sehun olmaya devam edecekti. Tıpkı ölümler ve yasların da olacağı gibi. ∞ Tüm hakları bana, siz okuyuculara ve desteğini asla çekmeyen Kubraairen'e aittir.

"Kimin, kimi öldürdüğünü bilemeyiz ancak birilerinin seni öldürmek istediğine eminiz." dedi ifadesiz suratıyla öylece gözlerimin içine bakarken. "Üzgünüm Luhan. Şahit olduğun cinayetin sorumlusunu bulana kadar, yürüdüğün yol'da sana eşlik etmek zorundayım." Dudaklarımı aralayıp onu reddetmek istediğimde, aksini istemeyen bir tonla ekledi. "Sen istesen de, istemesen de."