"Die jongens zijn vreselijk! Ik snap niet dat ik ze ooit leuk heb gevonden. Gadver." Dat is de eerste reactie die Eilyn had na het laatste concert van haar eens-favoriete band: Tokio Hotel. Woede, verdriet en schaamte. Ze wist niet dat ze die drie dingen tegelijkertijd zo makkelijk kon voelen. Ze vindt ze belachelijk en hoopt er nooit meer iets van mee te krijgen.

Stoned en lichtelijk dronken sla ik nog een paar snaren aan op mijn gitaar. Mijn lange, zwarte haren vallen achter mijn oren vandaan, waarna ik ze zorgvuldig weer terug stop om mijn gezicht te bevrijden. De eerste regendruppels voel ik op mijn hoofd landen. Ik kijk op, zodat de regen recht in mijn gezicht valt. Ik pak mijn spullen: mijn gitaar, sigaretten en natuurlijk mijn fles wijn die inmiddels al half leeg is. Vervolgens loop ik door de schemering naar huis. Ik loop dezelfde route als altijd, om één simpele reden: mijn dealer is hier ook rond dezelfde tijd.