Olumsuz duygular benimle olmasaydı eğer, hissedemediğimi düşünürdüm ama hayır, o duygular içimde her zaman vardı. Dışarıdan izlediğim olumlu duygular bana çok uzak gelirken, tüm çabam öteki insanlar gibi hissetmekti. Sevgi. Özgürce sevebilmek istiyordum. Sanki bir el göğüs kafesimi açıp o duyguyu yok etmiş gibiydi ve ben onu geri kazanmak istiyordum. Kazanacaktım. Kalbimle başlattığım bu savaşın kazananı olmak için tüm kozlarımı oynayacaktım ve ben kalbimin en derinlerinde birini gerçekten sevecektim. Sevgiyi de aşkı da ilk kez bana tattıracak o adam ya umudumu tamamen yıkacak ya da olmadığını sandığım tüm duyguların yaratıcısı olacaktı. Ben, fark etmeden sevgiyi yüreğime onun ekmesine izin verecektim. Yetiştirdiği sevgiyi istediği gibi kullanmak onun hakkı olacaktı. Kapak Tasarımı : @DacyGazelle Hikaye Başlangıç Tarihi: 15.12.2020

17 ocak 2021 tarihinde yazılmaya başlandı Mert altında küçük bedeniyle kalan kız için hissettiklerini bir türlü anlam veremiyordu. Aklı ile kalbi arasında sıkışmış kalmıştı. Bir tarafı geçici bir heves istediğini al, sadece bir gece ve sonra ondan kurtul derken bir tarafı da o masum periye dokunma hep yanında, yakınımda olsun diyordu. Yeşim'in dudaklarına kapanmak için başını eğdiğin de kızın adı gibi yeşil hareleri ağlamaktan kan çanağına dönmüş minik bedeni kalbini karanlığa teslim etmiş adamın altın da tir tir titremeye başlamıştı. Mert acımasızdı, İntikam ateşiyle yanıp tutuşuyordu. O yüzden kalbini bir kenara atıp sadece istediğini almak için onu kaybedeceğini bilmesine rağmen ona sahip olmak istiyordu. Bu güzel masum periyi sadece kendinin kılmayı ilki ve teki olmak , teninde hüküm sürmek istiyordu. Aslında bu masum peri sayesinde nefes aldığını çok iyi biliyordu.

Gecenin bir yarısı nereye olduğunu bilmeden saatlerce yürüdüm. Kalbim acıyordu. Beni bu saatte yürüten derdin ne olduğunu kime anlatacaktım? Yüzümde ki yaşları sildim. Sonra bir çıkmaz sokağa girip duvar dibine çöktüm. Neden ben, neden? Bu sorunun cevabı artık önemsizdi. Tıpkı yaşadıklarım gibi Pantolonumun cebinden telefonumu çıkarıp arayacağım kişinin ismini bulup hemen aradım. Bir kaç defa çaldıktan sonra o uykulu sesi duydum. "Mahur Üsteğmen!" "Ben karar verdim komutanım gideceğim " "Doğru bir karar verdin. O zaman İstanbul için tayin işlemlerini başlatırım " "İstanbul değil komutanım. Afganistan'a gitmek istiyorum" "Ne diyorsun Mahur, ne Afghanistan'ı?" "Görev yerim Afganistan olacak. Yoksa orda kalmaya devam ederim" Telefonun diğer ucunda bir süre ses gelmedi. "Emin misin?" "Eminim komutanım. Lütfen buralardan temelli gitmek istiyorum." "Peki üsteğmen halletmeye çalışırım. " " Sağolun komutanım " Kapanan telefonla birlikte gözlerim ellerime takıldı. Sağ elimin üstü hep yara olmuştu. İşte onun istediği gibi gidiyordum. Ben MAHUR AKINCI buralardan gidiyordum. Ve bana yapılan bu ihaneti asla unutmamak üzere her şeyi geride bırakıp gidiyordum. Kitap kapağı sevgili ablam @sehrialem tarafından yapıldı. Emeğine sağlık ablacım ❤❤ ...... Deli Timur kitabında ki Timur yüzbaşı ve Esma Teğmenin kızları Mahur'un hikayesi. Kitaplar birbiriyle bağlantılı değil. İstediğiniz kitaptan başlayarak okuyabilirsiniz

Ayakta durmakta bile zorlanıyordu ama ağır adımlarla bana doğru yaklaştı. Tam karşımda durduğunda, odadan içeriye sızan ay ışığı sayesinde gözlerini net bir şekilde görebiliyordum sadece. Beklemediğim bir şekilde bana sarıldı, yüzünü boynuma doğru gömdü. Ne ona sarılabildim ne de onu kendimden uzaklaştırabildim. Duygularım gibi mantığım da tutuklu kalmıştı. ''Çok özledim.'' dedi kulağıma doğru fısıldayarak. ''Anlatmaya kelimelerin yetmeyeceği kadar çok özledim hem de.'' diye sözlerine devam etti. Boynuma damlayan gözyaşını hissettim, içim ürperdi. ''Bana güldüğün, beni sevdiğin anların hasretiyle bittim ben. Tek bir bakışınla yanıp kül oldum ben. Gözünün içine bakacak kadar yakın olup elini tutamayacak kadar uzak oluşunla öldüm ben.'' UYARI: Hikâyenin hakları şahsıma ait olup; kopyalanma veya çalınma durumlarında yasal işlem başlatılacaktır. Bu hikâyedeki; tüm kişi, kurum ve kuruluşlar hayal ürünüdür.

Sevgili dünlük; Sessizliği ile kulakları sağır eden, bir Vaha'ya vuruldum. -------------------- Sen; Ender rastlanan bir vakâsın Yüreğimin vahasında Bense; Bu sevdanın kırlangıcı,kumdan kalesi, Kirazdan küpesi...

Leyla ve Oğuz, henüz iki küçük çocukken sevmişlerdi birbirlerini. Kader onları bir araya getirdiği gibi her defasında hayatın başka bir köşesine savurmayı da ihmal etmemişti. Leyla, polis çocuğuydu ve yine babasının tayini çıkınca oradaki hayatı ardında bırakıp yeni hayata adım atmak zorunda kalmıştı. On bir yaşında Oğuz'dan ilk kez ayrı düştüğünde o küçücük kalbinin acıdan parçalanacağını düşünmüştü. Çocuk akıllarıyla birbirlerine bir söz vermişlerdi: Şimdi olmasa da belki bir gün... Bir gün Oğuz'u tekrar bulacak ve sözünü tutacaktı. Tuttu da... Ancak hayatın onlar için farklı planları vardı. Sanki herkes bir olmuş onlar mutlu olamasın diye uğraşıyordu. Her defasındaysa son sözleri belki bir gün oluyordu. "Belki bir gün kader bizden yana olur." Dört yıl süren rüya gibi bir ilişki yaşadılar. Uzaktan da olsa yan yanaymış gibi sevdiler birbirlerini. Ta ki o güne kadar... Yıllar sonra tekrar karşılaştıklarında bu defa işler öyle kolay olmayacaktı. Hayatın onlar için hazırladığı son bir oyunu kalmıştı. Aynı şirketin içinde beraber çalışmak zorunda kaldılar. Leyla elbette arkasını dönüp gitmeyi istedi. Ancak Oğuz bu defa öyle kolay pes etmeyecekti. Peki, kazanan taraf kim olacaktı? Aşk ve intikam dolu bir hikâyeye hazırsanız başlayalım. İlk yayınlanma tarihi - 20/08/2021 -

"Geceyle yarışır cinsten siyah gözleri vardı. O siyah gözlerde kaç kez kendimi gördüm. Kaç kez sevgiden öldüm..." 25.05.2021🥀

"Benim..." dedim gözlerim anlık dudaklarına kayarken. Etli dudaklarının üzerindeki su taneciklerini diliyle temizlediğinde gözlerim gözleriyle buluştu. "...korumam ol, Kara Yağız."

Seni zihnime davet ediyorum. Bu kitabı açtığın an bir ruhun kesesinde büyümeye başlayacaksın. Seni acımla, gözyaşımla büyüteceğim. Bazen dayanamayıp ellerini o kanlı deriye sararak kurtulmaya çalışacaksın. Vazgeçip geriye çöktüğün an parmaklarım, parmaklarının arasına karışacak. Ninnilerim günlerce dilediğin o uyku. Önünde izlediğin o harfler Suskun satırları. Onlara iyi bak. Sana onu emanet ettim. Doğduğun zaman bir gülücük bırak. Gideceğin yerlerde yeni anneler bekliyor seni. Kendine iyi bak okuyucu. Sen ilk bendeydin, bu hep aklımda kalacak. İlk yayınlama tarihi: 27 kasım 2015. KİTABINIZIN REKLAMINI YAPMAYIN, ANINDA SİLİYORUM. Hırsızlık düşüncesinin H'sinden geçtiğiniz an, harflere takılır, ayaklarımın önüne düşersiniz. Sonu; ölümcül tehlike...

Bu bir sürükleniş hikayesidir.. Güneş, ablası Nisan'ın hayatının bedelini ödemesi gereken on yedi yaşında bir kız. Karanlık üstüne bir kez daha gölge gibi düştüğünde kaçmak tek çaresiydi. Ama kaçabilir miydi? Efgan'ın karanlığı peşinden gelirken, attığı her adımda yaralanıyordu. "Hastalıklı adamın tekisin sen." dedi önünde duran iri adamı iteklemeye çalışırken. Efgan, Güneş'in kolunu yakalayıp genç kızın beline sabitledi ve vücudunu kendi bedenine yasladı. Dudaklarını eğilip kulağına getirdi. "Hastalıklıyım ve bu bulaşıcı Güneş. Seni zehirlemek istiyorum. İstediğin kadar kaç, düştüğün her uçurum bana ait." dedikten sonra bıraktı. Bedeni korkudan titreyen Güneş, genç adamın gözlerine baktı. Asla vazgeçemeyecekti! +++ Dibi buydu, sona gelmiştim. Sadece sandım. Fazlasıyla inandım. Bedenimi bir veba gibi sardı inanmak. Bağlanmak ama tutunamamak aynı zamanda. Uyandım. Geç oldu biraz. Biraz kırıldım mühim değil. Çok yoruldum. Yolun sonu da değil üstelik. Kazananı başından belli bir savaştan yaralı çıktım. Kaçmak kurtuluş sanarken, daha çok kapıldım karanlığa. Sanırım ben biraz 'ziyan' oldum... 28.01.2017..