"Bak gelirken senden bahsettiklerini duydum. Peçe takma sebebinden bahsediyorlardı. Kimsenin seninle evlenmek istemediğini söylediler. Babanın öfkesine de kendi gözlerimle şahit oldum zaten. O yüzden sana bir önerim var." adam tüm patavatsızlığıyla konuşurken daha fazla dayanamayarak hışımla elimdeki bardağı bıraktım ve öfkeyle konuşmak için ağzımı açtım ancak adam beni durdurdu. Onun elini havaya kaldırmasıyla bende hızla sustuğumda adam yakınlığımızı fark ederek bir adım geriledi. "Benim lösemi hastası bir kızım var ve onun bir iliğe ihtiyacı var. İlik içinde bir kardeşe. Sen eğer benimle evlenip kızıma bir kardeş verirsen bende seni bu hayattan kurtarırım. Hem herkesin ağzı kapanır hem de babandan kurtulursun. Hemen cevap verme düşün olur mu?" adam fütursuzca konuşup sinirlerimi iyice gererken daha fazla katlanamayarak hızla adama bir tokat attım ve bir saniye bile düşünmeden bu iğrenç teklifini reddederek mutfaktan çıktım. Mutfaktan çıkmadan hemen önce adam son bir kez daha bana hitaben konuştu. "Yarın. Yarına kadar düşün. Yarın bu eve son kez geleceğim."

"Kes şu saçmalığı! Babandan intikam almak için yeterince küçüldün abartma artık." Barlas öfkeyle yüzüme doğru konuşurken dudaklarının dudaklarıma değmesiyle aklım başından gittiği için sarsak bir şekilde başımı iki yana salladım. Bana ne olduğunu bilmiyordum ama tam şu an hiç olmaması gereken bir şeyler oluyordu bana. "Babamdan intikam almaktan dün gece vazgeçtim ben. Sadece niye gözlerime bakmıyorsun merak ettim. Az önceki şeyi de bilerek yapmadım." fısıltı şeklinde konuşmama karşılık Barlas tek kelime etmezken burnumu bilinçsizce Barlas'ın çenesine sürtüp ensesindeki elimi saçlarına kaydırdım. "Yapma." "İstiyorum. Tam şu an." söylediklerim beni bile şaşırtırken neden bu kadar yoğun bir istek duyduğumu algılayamayarak kaşlarımı çattım ancak tam o esnada Barlas'ın belimdeki eli saçlarıma çıkınca kendime karşı koymamın bir anlamı olmadığını görerek dudaklarımı Barlas'ın dudaklarına sürttüm. "Bu geceyi yaşanmamış sayarım Hazel. Açık açık söylüyorum. Yok sayarım bu geceyi." Barlas sert duvarlarını indirmiş bir şekilde dudaklarımın arasına doğru fısıldarken yaptığım şeyden çok pişman olacağımı bile bile başımla onu onaylayıp dudaklarını dudaklarıma kapatmadan hemen önce fısıldadım. "Yok sayalım."

"Numaramı almak için böyle saçma oyunlara gerek yoktu söylesen de verirdim." sesim oldukça düz bir şekilde çıkarken Korhan'ın verdiğim cevapla birlikte afalladığını hissedip yavaşça gülümsedim. O cevap vermediği her saniye gülümsemem artarken Korhan sonunda kendini toparlayıp konuşma kararı aldı. "Verir miydin? Boğazıma yapışırdın hangi hakla telefonunu istiyorum diye." Korhan numaramı vereceğime inanmadığını gösterircesine konuşurken söylediği şeyle birlikte gülümsememi daha da artırıp hiçbir sorun yokmuş gibi konuşmaya devam ettim. "Niye boğazına yapışayım? Kimsin ki sen?" "Kimim ki ben?" Korhan dümdüz söylediğim cümleye karşılık gerçekten dağıldığını gösteren bir tonda konuşurken yüzümdeki gülümsemeyi daha da artırıp cevap vermeye hazırlandım ancak tam o esnada önümde beliren koca gölgeden onun arkamda olduğunu algılayarak telefonu kulağımdan çektim ve yüzümdeki gülümsemeyi silip yüzümü normal bir şekle sokarak ona doğru döndüm. Ardından da kahverengi gözlerimi onun hala yeşil olan gözlerine çevirerek son darbemi indirircesine mırıldandım. "Hiç kimse."

İkinci Bahar Çok sevdiği karısı ve iki kızıyla mutlu mesut yaşarken bir sabah evden çıkıp giden karısından bir daha haber alınamamış. Karısının kendisini ve kızlarını terk etmesi ile hayatı altüst olmuş bir adam. Daha on dokuz yaşındayken evlenmiş. İki sene sonra bir trafik kazasında annesini babasını ve kocasını kaybetmiş, aynı kazadan hafif yaralarla kurtulmuş, geçirdiği şok nedeniyle kaldırıldığı hastanede hamile olduğunu öğrenmiş ve bununla hayata yeniden tutunmuş bir kadın. Bu iki yaşam, çocukları için bir araya gelirse ne olur dersiniz?

*ÇEREZ TADINDA BİR HİKAYE* Buse ve Cemil'in Hikayesi. Buse'yi psikopat babasından korumak için tutulmuş bir korumaydı Cemil. Tek görevi kadını korumak, onun başına bir şey gelmeden hayatını sürdürdüğünden emin olmaktı. Ama bu sırada iki genci de yoldan saptıran birkaç şey oldu... Küçük bir öpüşme, tehlikeli dokunuşlar ve aşk. Bunlar Cemil'in iş tanımında yoktu... --- İlk'im. Sev Beni... adlı hikayenin yan karakterleri. Bu hikaye bağımsızdır. İlk'im. Sev Beni...'yi okumadan da bu hikayeye başlayabilirsiniz. İyi okumalar. VOTE & YORUM 'u eksik etmeyelim ^_^

Tüm hayatı işi olan bir kadın... Hayatını oğluna adamış bir adam... Kaderin tüm kötülüklerinden habersiz küçük bir çocuk... Bu üç kişiyi bir araya getirecek tek şey ise; Sevgi. Bu hikayede kader senarist, hayat yönetmen, biz ise başrol oyuncularıyız... !!! Çalıntı veya kopyalanma gibi bir durumda yasal işlem başlatılacaktır !!!

Kapak Tasarımı : Sofirella- (Teşekkür ederim :) ❀❀ Berfin ile Karan küçüklükten beri yan yanaydı. Kendileri de dahil kimse onları ayrı düşünemezdi. Bunda kötü bir şey de yoktu. Herkes gibi onlarda birbirilerine en fazla dost/kardeş gözüyle bakıyordu. Ama sonra her şey değişti. Yaşları büyüdü, vücutları gelişti ve ikisi bambaşka insanlar oldu. Sonra aralarında arzunun kıvılcımları çaktı, yandı ikisi de, küller savruldu etrafa. Ama bu olamazdı. Karan, ailenin küçükken yanına alıp oğulları yerine koyduğu kişiydi. Karan bunu Berfin'in babasına, Hasan Olcaylar'a yapamazdı. Çünkü onların gözünde bu iki kişi kardeşti. Karan'a Berfin'i gözü kapalı emanet ederdi ailedeki herkes. Ama Karan onları hayal kırıklığına uğratıp Berfin'i arzulamıştı. Şimdi sorun şuydu, ya bu küçüklüğünden beri tanıdığı, kendisinden daha iyi bildiği kadına karşı duyduğu arzuya engel olmayacak, yaşayacaktı Berfin'i; ya da ailesi saydığı insanları hayal kırıklığına uğratmadan yok sayacaktı aralarındaki kıvılcımı. Adam ne yapması gerektiğini biliyordu ama nasıl yapacağını, karakterini ezbere bildiği kadının vücudunu da ezberleme ihtiyacını nasıl dizginleyeceğini bilmiyordu. O konuda kafası karışıktı adamın. Eli kolu bağlıydı... ❀❀

İlginç bir aşk ve ayrılık hikayesi sizi bekliyor... Bir yanda hayatındaki her şeyin sahte olduğunu öğrenen Gece, Bir yanda aşkı için sessiz kalan Poyraz... Ve öte yanda her şeyden habersiz masum bir çocuk... *** “Gece’m hayat ışığım.. Keşke sana en başından olanları anlatsaydım.. Ben seni kaybetmekten korktuğum için her zaman sustum. Anlaşmayı bana sundukları gün ben şiddetle karşı çıkmıştım ama seni İstanbul’a geldiğin gün gördüğümde büyülenmiştim ve anlaşmayı kabul ettim. Ailelerimize hiçbir zaman sana aşık olduğumu söylemedim. Bana senin üstünden yaptıracaklarından korktum. Sana söylemedim çünkü seni kaybetmekten korktum” “Sence kaybetmedin mi?” “Evet kaybettim.. Ve bedelini sensizlikle ödüyorum…” ***

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Beklenmedik, trajik bir kaza... Kazadan sonra ruhunu teslim etmiş genç bir kız... Yitirilmiş umutlar... Toprak altına gömülmüş hayaller... Ve ansızın, mucize gibi doğan küçücük bir umut... Kusurları yüzünden kendinden nefret eden Ecmel'in, hayata dair tüm umudunu yitirmişken, hiç beklemediği bir anda İsimsiz adlı kişiden aldığı bir mesajla kaybettiği her şeyi yeniden kazanışının hikâyesi. İsimsiz: Hayatın sadece ölümden, acıdan, korkudan ve bunaltıdan ibaret olmadığını anlayacaksın. Her şey yoluna girecek, bücür. İnan bana. ( 14.36 ) İsimsiz: Kısa bir süre sonra yeniden görüşeceğiz. Kendine iyi bak. ( 14.36 ) ▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬ ©Tüm Hakları Saklıdır | All Rights Reserved.