Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Her gece yetimhaneden kaçmayı kendine huy etmiş kızıl saçlı kız ve yolda karşılaştığı kızıl saçlı çocuk. O gün ikiside bilmeselerde birbirilerine ısınmış iki insan. Nereden bilebilirlerdi ki, birbirilerinin ikizi olduğunu?

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

"Daha abi olmayı bile beceremiyorken nasıl aile olacağım ben size?" ... Yıllar önce salak bir hemşirenin dalgınlığı yüzünden dünyası değişen Layana'nın biraz anormal, biraz saçma, biraz eğlenceli ve fazlasıyla kaoslu hayatına hoş geldiniz. ... Klasikleştirilmemeye çalışılan tam bir klasik aile kurgusu. Başlama tarihi: 31 Temmuz 2021

(yazarına güvenmeyin..) 17 yıl önce karışan o şanssız bebek olduğumu öğrendim. Öğrendik. ... Muhtemelen sadece düzgün yazdığım için okunuyordur. Sanırım kendim yazıp da sevemediğim ilk ve tek kurgu olacak... ALLAH RIZASI İÇİN BU KADAR CİDDİ OKUMAYIN. YALVARIYORUM TŞK *03.05.2023* 13.05.2023: 1K Okuma 14.05.2023: #1 - Abiler 17.05.2023: 5K Okuma 18.05.2023: #1 - Aksiyon 20.05.2023: 10K Okuma 21.05.2023: #1 - Üvey 21.05.2023: #1 - Abi 23.05.2023: 20K Okuma 25.05.2023: #1 - Anne 03.06.2023: 50K Okuma 21.06.2023: 100K Okuma 23.06.2023: #1 - Romantik 06.07.2023: #1 - Acı 05.08.2023: 200K Okuma 25.08.2023: #1 - Gerçek 27.08.2023: #1 - Baba 29.08.2023: #1 - Önyargı 28.11.2023: #1 - Kolej 16.10.2024: #1 - Düşman

Klişelerden uzak gerçek aile, abi ve asker kurgusudur. :) Bu yıkım hepsinden büyüktü, yerle bir olan şehirlerin yanında ben de yıkılmıştım. O enkazdan çıkmıştım ama öğreneceklerimden sonra hiç çıkmamış olmayı dileyeceğimden bihaberdim. Depremde hayatı altüst olan bir kız. Evi yıkılan, enkaz altında kalan bir kız. Hayatı yıkılan, yine enkaz altında kalan bir kız. Yıllarca kendisinden saklanan gerçekleri öğrenip bu defa kendisi yıkılan bir kız. ... Ben Naz Günay, bu gece sıradanlığından şikayet ettiğim hayatımın sıradan olan son günü olduğunu bilmeden gözlerimi yumdum.

Akşin, gözünde yaş kalbinde kırıklarla karşısındaki uçsuz bucaksız denize bakıyordu. Yaşadıkları tıpkı bir film şeridi gibi gözlerinin önünden geçmeye başladı. Şu an sağlıklı düşünemiyordu. Bu acıların son bulmasını istiyordu. Uçuruma doğru bir adım daha yaklaştı... Kendini buradan atıp bu acılardan kurtulmalı mıydı? Belki de acıları son bulurdu. Düşündüklerine alayla güldü. O, çok korktuğu denizin bir gün kendini huzura erdireceğini düşünmemişti. Ne yapmalıydı? Atlayıp tüm bunlara son mu vermeliydi yoksa ayakta kalıp tüm bunlarla savaşmalı mıydı?

Lilya, Barın ve Akay Yıllar sonra kavuşmuş üçüzler...

Gök Dalaman. Yüksek anksiyete ve epilepsinin mahvettiği hayatında, yeni umutlar ve yeni deneyimlerle hiç tatmadığı bir şefkati tadacaktı. Baba şefkatini. Bazen, kan bağının önemi olmadığını anlardı insanlar ve hayat bunu Gök'e acı tatlı bir yolda öğretmişti. Yayınlanma tarihi 29.08.2022