Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Naruto sadece onunla daha fazla konuşmak istiyordu. 230719

Arkadaşının ölümünden sonra, bir diğer yakını olan Osamu mafyadan ayrılınca, onun ardından mafyadan ayrılan Lora; başıboş gezinen bir kızdır. Chuuya ve Osamu ile hâlâ arkadaşken, Osamu onu sinir etmek için her şeyi yapan salağın tekidir.

Yarın görüşürüz... Sizce yarın görüşebilir miydik?

Yarınlarını kaybeden ruhların sonsuzlukta dolaştığı bu kış gününde bir hikaye yazıldı. Ve ay, güneşine tekrar aşık oldu... Kötü sonlu bir hikayedir, amatörce yazılarımdan biri. Mantık ve yazım hatalarım olursa bana bildirin lütfen. Ayrıca aklınızda bir soru işareti kalırsa da bana söyleyebilirsiniz.

Gözlerinizi, size yabancı olan birinin gözlerine değdirdiğinizde o kaçamak bakışların kaç saniye sürdüğünü saydığınız oldu mu? Benim, oldu. Tam tamına on dokuz saniye.

17 yaşındayken okulundaki zengin bir ailenin çocuğunu dövdüğü için okuldan atılan Neva, sessiz sedasız bir şekilde yaşamını sürdürmeye çalışmaktadır. Bir gece kaldırıma oturmuş ve düşüncelere dalmışken eski okulundan bir çocuk onu tanır ve ona seslenir. "Neva?" tanımadığım bir erkeğin ağzından çıkan ismimle başımı kaldırıp tepemde dikilen adama baktım. Gözlerim kısıp onun kim olduğunu hatırlamaya çalışırken o an aklıma geldi. "Ressam." diye mırıldandım.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."