Hız kesmeden, nefes alamadan koşuyordum.Nefes alcak vaktim yoktu.Hızlıca yıkık dökük olan bir binaya girdiğimde yerlerde kan izleri vardı ve cesetler...Cesetlerden biri...galiba nefes alamıyordum.Sakin olmalıydım.Arkamda bir gölge belirdi. Kulağıma yaklaşdı ve rahatsız edici bir sesle... -Hayatın gerçekleri acı değil mi? Sıranın kime geldiğini biliyorsundur umarım... Sesi o kadar rahatsız ediciydiki nefes alış verişlerim o kadar çok hızlandıki sanki kalbim yerinden sökülcek gibiydi. Gözlerimi kapattım. Derin bir nefes aldım.Arkamdaki gölge gitmemişti.Arkama dönecek gücüm ve halim yoktu ne yapmalıyım,mantıklı düşün! Yine o iğneleyici sesiyle tekrar konuştu. -İzle ve gör...