Cudowna jest głupota tego świata! Kiedy nasz los niedomaga - często zresztą skutkiem naszych własnych nadużyć - winimy za niepowodzenia słońce, księżyc i gwiazdy: tak jakby człowiek był nędznikiem z konieczności, głupcem z wyroku niebios, łotrem, złodziejem i zdrajcą za sprawą obrotów sfer, pijakiem, kłamcą i rozpustnikiem z racji niezwalczonego wpływu planet; tak jakby całe nasze zło brało się z boskiego dopustu. Godny podziwu wykręt łajdaczącego się człowieka - obarczać gwiazdy odpowiedzialnością za własną koźlą naturę! - Szekspir "Król Lear" [fragment]

Wyobraź sobie wiosenną noc w wielkim mieście. Tysiące migoczących świateł za olbrzymimi oknami pięciogwiazdkowej restauracji położonej tak wysoko, że można nabawić się lęku wysokości patrząc na wszystkie te budynki wokół i błyszczący most. Woda wydaje się być czarna jak smoła przyozdobiona kolorowymi refleksami, jednakże jest w tym coś przyciągającego twoją uwagę. W sali jest mnóstwo ludzi, głosy mieszają się ze sobą, zlewają się z melodyjnym śpiewem artysty na małej scenie w końcu sali. A ty stoisz pośrodku całego tego chaosu, który w jakimś sensie ma swój porządek. Tam właśnie stoję ja. Jednak wcale nie jestem jednym z tych roześmianych, elegancko ubranych ludzi.

Valentina Lightburn to młoda kobieta, która została obdarta z życia, zanim jeszcze je dostała. Przebywa w szpitalu psychiatrycznym o dziwnej historii, tajemnicach i sekretach. Popada w socjopatię i obłęd, gdyż nie może pogodzić się z własnym losem, który z każdej strony sypie jej w oczy piasek. Ratunek odnajduje w pewnym mężczyźnie, który z biegiem czasu staje się jej powiernikiem. Toksyczne relacje, jakie ich wiążą, sprawiają, że daje jej on do wypicia pełen kielich miłosnej trucizny. Wszyscy jesteśmy magnoliami, ale tylko nielicznym z nas, wyrosły kwiaty. © estuarium | 2014-2017 CANT-CONTROL.blogspot.com