Seul'ün yeraltı dünyasında, iki farklı mafya ailesi birbirine düşmandır. Mark Lee, Kuzey'in karizmatik ve stratejik beyni; Donghyuck ise Güney'in asi, zeki ve dilbaz varisidir. Yıllar süren husumet, bir yanlış anlaşılma sonucu patlak veren kanlı bir gecede yön değiştirir. Hayatları bir anda kesişir. Ancak karşılaştıklarında birbirlerini öldürmek yerine... kurtarırlar. Dost mu düşman mı olduklarını bilemedikleri bir denklemde, ikisi de kendi taraflarından şüphe etmeye başlar. Ama mesele sadece kurşunlar değil... kalplerdir. başlangıç:060725 bitis:050925 ☆youarenct,25 markhyuck, mafya au

bir gün sadece seni öpmeyi unuttuğum için geri döneceğim, sana devrim için söylenmiş en güzel şarkıları söylemek için bekleyeceğim. şaşırıp, yine acımasız ve çocuk olacaksın. lee donghyuck & mark lee, 220819. taeilyn.♡࿐

Sen ısrarla gözlerini kaçırırken ben çoktan onlara tutulmuştum bile. * Lee Minhyung yaşıtları gibi deli dolu bir hayattan ziyade beklemeyi tercih ediyordu. Gerçekler için bekliyordu. Ve bu gerçek, çok ani bir şekilde hayatına dahil olmuştu. Minhyung oldukça hazırlıksız yakalanmıştı. * 29k * lmh×ldh 20.08.2018-13.03.2019 #1 markhyuck! ceinosekai

Gözleri her daim parlıyordu. İnsana her şeyin geçeceğini fısıldıyordu sanki. Ama o da biliyordu, belki de benden daha iyi biliyordu hiçbir şeyin geçmeyeceğini. #NEOCITYFEST için yazılmıştır. * Tetikleyici İçerik Uyarısı: Depresyon, intihar. oneshot 40,6k * lmh×ldh 01.08.2020-26.09.2020 ceinosekai

Uzun yıllardır içten içe birbirine aşık olan iki arkadaş. İkisi de arkadaşlıklarını kaybetmemek için aşklarını kalplerinde saklıyorlar. Peki bu iki arkadaş aşklarını birbirlerine itiraf edebilecekler mi, arkadaşlıkları aşka dönüşebilecek mi? Yoksa sonsuza kadar bu aşkı kalplerinde mi yaşayacaklar?

Asker Mark, taşınmak zorunda kaldığı yerde beklenmedik bir olayın ortasına düşmüştü.

'normalde' dünyada sadece o ve ben kalmış olsaydık bile onunla ilgilenmezdim - 'normalde' peşinden koşulan taraf hep ben olurdum - 6 ocak 2024

sadece aşktan ve güvensizlikten ibarettik. güvensizlik kabardıkça kabarmış, aşk ise parçalanmıştı. yağmur bir daha yağmamak üzere durmuştu, dilek fenerlerimiz daha uçarken uzaklaşmıştı birbirinden. sözler tutulmadan unutulup gittiğinde anılar kalmıştı geriye. şimdi ikimiz de başka şehirlerde bir tarafa dağılırken, bize ayrılan sürenin sonuna gelmiştik.

meğer senin evin, boynunda fotoğraflarımızı taşıdığın gümüş kolyeymiş.