Kız gözlerini korkuyla açtı salonda muhteşem bir gürültü vardı. Kız alışmıştı artık yada alışmaya çalışıyordu. Sağ tarafında uyuyan kardeşine baktı genç kız sonra kapıya doğru ilerledi. Salona girdiğinde karşısında yine o kadını gördü. Bişey söyleyemiyordu. Konuşmaya korkuyordu, çekiniyordu, annesi ne kadar güçlü durmaya çalışsa da her gün biraz daha yıkılıyordu. Bir süre annesine baktıktan sonra tekrar kadının suratına baktı nefretle, kadın bir süre sonra kapıyı çarparak çıktı evden. Kız da odasına giderek kapıyı kapattı. Annesinin suratına bakmak istemiyordu, o çaresizliği görmek istemiyordu. Çünkü çaresizlik kelimesinden nefret ederdi, onun için çaresizlik demek hiçlik demekti. Açelya, kokusuz ama güzel bir çiçek. O da güzeldi ama ruhsuz du yıkılmıştı ruhu,yarımdı Sonnur, son ışık O da sona yaklaşmıştı, ışığı kendine bile yetmiyordu artık, son raddedeydi, tükenmek üzereydi. Genç kız ruhunun hakkını veriyordu, hemde fazlasıyla. Ama daha yaşayacaktı, ömrü bitmemisti, ışığı

© Tüm Hakları Saklıdır. Karanlık Aşk ile başlayan macera Veliahtlar ile devam ediyor! Asal, Masal, Hale ve yoncanın dördüncü yaprağı Bahar... Üç yapraklı olduğunu sanan yonca dördüncü yaprağını keşfettiğinde hayatın kanayan dizlerinden çok daha fazlası olduğunu öğrenecekti. Yaprakların her biri, kendi hikayelerini yazmak isteyince dostlukları ve aşkları ile sınanacaklardı. * * * Dirseğimin üzerinde doğrulunca baktığım yerin çim değil de yoncalardan oluşan bir alan olduğunu fark ettim. "Batıl inançlarım yoktur ama hiç kimseyi de basit bir karahindibadan şans isterken görmedim. Şansa ihtiyacın varsa dört yapraklı yoncaya sahip olmalısın." Beni duymuş muydu? Ne yaptığımı görmüş müydü? Onu bunu bırak, inanmamasına rağmen benim için dört yapraklı yonca mı arıyordu? "Dört yapraklı yoncaya inanmam," dedim. "Çünkü daha önce hiç görmedim." "Bence şansı getiren, dördüncü yaprak."

Siyah beyaz hayatıma Çilek Tadında Aşk..