Söyle bana kalbim neden böyle yanıyor Senin yüzünü görünce?

"Aynı şeyleri söyleyeceksin," dedi Hande ve nihayet yüzünü Zehra'ya döndü. "Anladım! Yapamıyorsun, korkuyorsun. Sen bunları yeterince anlattın, ben de yeterince inledim Zehra." "Öyle değil," dedi Zehra ve bir daha asla bulamayacağını düşündüğü o deli cesaretine sığınarak Hande'nin çatık kaşlarının altından parlayan gözlerine baktı. Hayatı boyunca o çekik gözlerin içinde kaybolmak istiyordu. "Evet!" "Nasıl?" Hande, şaşkınlıkla kaşlarını çattı. "Neye evet?" Zehra, gülümseyerek Hande'den önce ne söylediğini anlayıp el çırpan arkadaşlarına kısa bir bakış attı ve sonrasında gözlerini şapşal sevgilisine döndü. "Cevabını geciktirdiğim evlenme teklifine sevgilim. Evet, seninle evlenirim. Hayatımın sonuna kadar senin dışında olmayı isteyeceğim başka biri daha yok." Uzanıp avuçlarıyla hala şaşkınlıkla onu izlemeye devam eden sevgilisinin yanaklarını kavradı. "Seni seviyorum," dedi, dudaklarına içten ve özlem dolu bir öpücük kondururken. "Bende," diye karşılık verdi Hande. Nihayet ayrılıkla geçen acılı haftalar sonunda huzurlu bir nefes alabilmişti...

Sana gitme demeyeceğim. Üşüyorsun ceketimi al. Günün en güzel saatleri bunlar. Yanımda kal. Sana gitme demeyeceğim. Gene de sen bilirsin. Yalanlar istiyorsan yalanlar söyleyeyim, İncinirsin. Sana gitme demeyeceğim, Ama gitme, Lavinia. Adını gizleyeceğim Sen de bilme, Lavinia.

Ona söylediğim o sözler, ayık kafayla yaptığım itiraf hâlâ hafızamdaki canlılığını koruyordu. -Senin için her şeyi yapacak olan birine bi' şans vermedin. Onu görmedin bile. Gittin o Mert malını sevdin. Sonra seni aldattı. Sonra sen bi' şans daha verdin. Ona iki şans verdin bana bi' şans vermedin! ---

Sabahları seviyorum, insanları seviyorum, filmleri, şarkıları, kitapları, sıcak ekmeği, kalabalık sofraları, çikolatayı, minicik bebekleri, rüzgârda yaprak olmayı, geceleri yıldız olmayı, yaz gecesinde yağmur olmayı seviyorum. Ama en çok seni seviyorum. Varlığında ve yokluğunda, bir tek seni... 🤎💚

"Sonra o çıkıverdi karşıma, hem de en ihtiyaç duyduğum anda... O, güven duygusuna en muhtaç olduğum anda çekip çıkarıverdi beni..."

...

"Benim için değerinin ne olduğunu biliyor musun?" Duyduklarıma inanamadım. Bu hayalet sapığımın sabah bana yazdığı mesajdaki sözlerdi. Hande, gözlerimin düşünceyle buğulandığını fark ettiğinde gülümseyerek bakışlarını gözlerimden şaşkınlıktan hafifçe aralanan dudaklarıma indirdi ve alaycı bir şekilde gülümseyerek yanımdan geçip gitti. Ne yani yana yakıla aradığım kişi Hande miydi...?

"İyi akşamlar!" Sesi hiç değişmemişti. Zehra, özlemle kısa bir an için bile olsa Hande'nin yüzünü izlerken, Hande de o esnada Sedat'la el sıkışıyordu. "Tebrik ederim, sizin de düğününüze kalamamıştım." Gözlerini kapattı Zehra, bu sözleri Hande'den duymak acı vericiydi. Ancak uzun süre böyle kalamazdı. İçten içe yaşadığı utancı yüzündeki sahte tebessümle maskeleyerek gözlerini açtı tekrar ve bu sefer de Hande'nin ona doğru uzattığı elini sıktı. Bir yabancıymış gibi bakıyordu gözlerine. Yüzündeki tebessüme rağmen soğuk ve mesafeliydi. "Yanındaki kim?" Lanet olasıca Sedat, bu soruyu soracağını biliyordu. Elindeki kadehi stresli bir şekilde dudaklarına götürürken Hande'nin verdiği yanıtla yarıda durdurdu. "Ah doğru, tanıtmayı unuttum" dedi Hande, gülümseyerek. Bakışlarını Sedat'ın yüzünden çekip yanındaki kıza döndü ve elini beline sararken bu sefer de cevabı vermek için Zehra'ya döndü. "Tanıştırayım, nişanlım Stella!"

Her şeyimi sana verdim, sevdiğim kadını bile... Bazen bana öyle bakıyor ki, beni tanıdığını hissediyorum. Eskisi gibi bakıyor anlıyor musun, şaşırıp kalıyorum, umutlanıyorum. Ama sonra... Sonra yine buz kesiyor o bakışlar, yine hissizleşiyor, yine yabancılaşıyor bana. Belki de benim kabullenmem gerekiyor artık. Ben onu sana bıraktığımda kaybettim, beni unuttuğunda değil....