Lisedeki ilk yılımdan sonra her zamanki Bodrum tatilinin düşüncesi, benim için fazlasıyla sıradandı. Ama sıradan olmayan bir şey vardı ki o da yan evdeki çocuktu. (Tüm hakları yastığımın altında saklıdır)

"Bırak beni!!" Kolumu birkez daha çekip gecenin karanlığında hızlı hızlı ilerlemeye başladım. Boş sokakta yankılanan topuklularımın sesi hiç olmadığı kadar sinir bozucu geliyordu. "Beni dinliyceksin!" Kolumu tekrar kurtarmaya çalıştım ama benden kat kat daha güçlü olduğunu hesaba katmamıştım. Beni kendine çevirdi. "Seni dinlemek istemiyorum aptal!!" "Dinlemek zorundasın sarışın!" Kurtaramayacağımı bile bile kolumu çekiştirmeye başladım. "Yüzkez söyledim bırak artık. Seni istemiyorum!" dedim hissettiklerimin tam aksine. Gözlerine bakmadığım için yalan söylediğimi anlayamazdı ama giderek güçsüzleşen sesim anlaması için başka bir açıklık veriyordu. "Bırak.." Benim aksime güçlü çıkan sesiyle "Bırakabiliceğimi mi sanıyorsun? Benim elimde mi bu?" diye bağırdı. "Seni bırakmayı denedim Mira. Seni üzdüğüm her an. Değiştiğimi farkettiğim her an. Ama başaramadım çünkü.." diyip elimden tuttu ve başına getirdi. "Ben buramla düşündüm." dedi sinirle. Gözlerimin tam içine bakıyordu. Avucunun içindeki elimi kalbine götürdü. "Ama sen buradasın." Göz yaşlarımı saklama savaşlarımda yenilirken hıçkırıklarım duyuluyordu. "Seni bırakmıycağım baş belası." Onu onaylamazcasına başımı salladım. Titrek çıkan sesimle "Senden nefret ediyorum!" dedim. Ama hiç bir şey kalbimin onunla attığı gerçeğini değiştirmiyordu. Yanaklarımdaki yaşları eliyle silerken gözlerimin tam içine baktı o denizi aratmayan mavi gözleriyle. "Bende senden nefret ediyorum." Öpüşünü dudağımda hissettiğim an karşılık vermeye başladım. Elimi yumuşaklığını ezberlediğim saçlarına daldırdım. Kolları güven verircesine belimi sardı. Öpüşü ise zaten, renkli dünyanın ta kendisiydi.

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın

Aşık olmak nasıl bir şey ? Gerçek aşk diye bir şey var mı ? Hepsinin yalan olduğunu düşünen birinin hayatı söz konusu. Hayatın gerçekleriyle yüzleşme vakti küçük kız.

Bir kızın okuduğu kitaplar sayesinde mutlu olması mümkün mü sizce? Evet bu mümkün. Okuduğu kitaplarda hissediyo sadece herşeyi sevinç, hüzün, heyecan vb. . Peki bu nasıl mı oluyo? Kimse bilmiyo ki!, belkide kendini o hikayelerle avutuyodur. Yaşayamadığı hayatı onlar yaşarken kendini onların yerine koyarak mutlu oluyo o sadece. O Gizem. O ismi gibi gizemli biri. O masum biri. O hissetmeyi özleyen biri. O hislerini günden güne kaybeden biri. O sevilmeyi özleyen masum ama bir o kadar da hırçın, gülümsese de içinde parçalanan çok şey olan mutlu gözüken bir kız. O kötü bir kız olsada onun içini gören biri var onu gerçekten tanıyan. Kardeşi Batuhan. Aslında aynı yaştalar. Peki onlar birbirlerini kardeşten öte mi görüyorlar?, yoksa öylemi hissediyolar. Peki ya bu iki genç kardeş olmadıklarını öğrenirlerse!?

Çirkin. Pasif. Asosyal. Olması sebebiyle dalga geçilen Almira, Değişip geri dönüyor. Artık; daha güçlü. Daha hırslı. Daha kötü. İstediği tek şey ise; İntikam. Aşk. Acı. Entrika. Umut. Dostluk. Hepsi bir araya geliyor. "Kötü Kız adından çok söz ettiriyor."

Her şey,bir erkeğin hapşırmasıyla ve benim"Çok yaşa!"diye bağırmamla başladı...

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."