Yenilmek pes etmek değildir. Yenilmeden kazanılmaz, kazanmak için yenmelerine izin verilir. Düşmanını iyi tanıya bilmek için, kazanmak için yenilmiş gibi göstermek gerekir. Bütün savaşlarda bu taktik kullanılır. Savaş kaybedilir, askerler kaybedilir, kılıç ve oklar kaybedilir, sevdiklerin kaybedilir, yara alınır savaşta. Ama öbür savaşta daha iyi savaşıp kazanırsın. Çünkü kaybederek kazanmışsındır. Fakat biz aşka defalarca yenildik. En büyük düşmanımızı tanıyamadık. En büyük düşmanım kendimimiz mi yoksa bizi bu durumlara getiren aşk mı? Galiba en büyük düşmanımız aşktı. En büyük savaşçılar, en güçlü savaşçılar bile aşka lanet etmişlerdir tarih boyunca. Savaşırken vücuduna aldığın yaralar, aşk acısı kadar acıtmıyordu. Yaraların için ağladığın göz yaşı damlaları aşk için ağladığın göz yaşı denizinin damlaları kadar ederdi. Yani her konuda aşk kazanırdı, Ölüm Krallığıñın kazandığı gibi. Fakat bir konuda aşk beni yenemezdi. Çünkü ben ağlamayı bilmiyordum, bana ağlamayı değil sahtecikten gülmeyi öğretmişlerdi.

Hedeflerinin, amaçlarının peşine düşen Ada, Legoryanın prensini büyüleyip tacı almayı düşünüyordu. Planlarını tersine çeviren Prens Pamir, onunla birlikte kötü krallıkları yıkıp büyük tacı almak istiyordu. Bakılırsa ikiside aynı amaç için savaşacaktı. Yolları kesişen Ada ile Pamir'i korkudan heyecana, nefretten aşka doğru giden bir yol karşılayacaktır. Bu Macerayı bizimle birlikte okumaya ne dersiniz?