Σε ένα ήσυχο χωριό, η Αναστασία ζει ήρεμα με τον πατέρα της και το μαγαζί τους. Όμως η ησυχία διακόπτεται από ένα μυστηριώδες πλάσμα που εμφανίζεται ξαφνικά. Φόβος, αγωνία και απρόσμενα τρυφερά συναισθήματα μπλέκονται στη ζωή της. Το τέρας μπορεί να κλέψει κάτι παραπάνω από την ασφάλειά της... ίσως και την καρδιά της.

1ο βιβλίο ' Ήταν σαν να πάλευε η φωτιά με την φωτιά και κάποια στιγμή θα γίνονταν όλα στάχτη γύρω τους... ' Μία ιστορία μίσους και αγάπης, ανάμεσα σε μια κοπέλα που έκρυβε μυστικά και ένα αγόρι που έκρυβε εφιάλτες... Ένα βράδυ συναντήθηκαν τυχαία και από τότε η μοίρα δεν θέλησε να τους χωρίσει ξανά. Μυστικά που αποκαλύπτονται όμως, τους κάνουν να συνειδητοποιήσουν ότι ίσως δεν βρίσκονται στη σωστή πλευρά του παραδείσου...

"Απλά δεν θέλω να βρίσκεσαι γύρω μου. Μείνε μακριά μου" με κοίταξε με ανέκφραστο βλέμμα και μου γύρισε την πλάτη, ενώ άρχισε να απομακρύνεται από το οπτικό μου πεδίο. ---------------- Είναι θλιβερό οι αναμνήσεις που παλιά σε έκαναν να χαίρεσαι, πλέον να σε κάνουν να θες να τις ξεχάσεις. Αν είχα την δυνατότητα θα άλλαζα το παρελθόν; Θα έσβηνα όλες αυτές τις αξέχαστες αναμνήσεις, απλά επειδή με πληγώνουν;Υποθέτω αυτή είναι μια ερώτηση που θα μείνει αναπάντητη για πολύ καιρό. ------------------ Είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένο, πως οι κοπέλες πάντα θα ελκύονται από ένα αδιάφορο αγόρι. Το ιδιο θα συμβεί και στην Εύα, μόλις μετακομίσει σε άλλη πόλη και μπει στην ζωή της ο Χριστόφορος. Στη δική τους ιστορία δεν υπάρχουν πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Η ζωή τους θα αλλάξει ριζικά όταν συναντηθούν. Και δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. -----‐--‐-‐-------- *Τα γεγονότα αρχίζουν να διαδραματίζονται από το 5ο κεφάλαιο*

Δαλιδά, για τους λιγοστούς φίλους. Λίδα με γιώτα για τους πελάτες που κατατρώνε την ψυχή και το κορμί της. Δάλια, σύντομα και γρήγορα για τους γονείς της που λείπουν. Και στα χέρια εκείνου... Νεράιδα και φώς, αγάπη και έρωτας. Από την κοσμική Αθήνα και τις εκδηλώσεις στα πανάκριβα εστιατόρια, στα σοκάκια των Εξαρχείων. Το αγαπημένο του Armani κουστούμι, μπερδεύεται με τα αγαπημένα της κίτρινα all star. "Όνειρα χρόνια μετρημένα, σε ένα κρεβάτι ξεχασμένα. Και μια υπόσχεση εκείνου, που έμοιαζε με έξοδο κινδύνου."

》 2ο Βιβλίο 《 Το βλέμμα του συναντάει το δικό μου μέσα από τα μικροσκοπικά γυαλιά του ."Ήταν καλός άνθρωπος;" ρωτάει. Μένω σιωπηλή, καθώς πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει αμυδρά στην ανάμνηση του. "Ω ναι, ήταν εγκληματίας, επαναστάτης, αντιδραστικός, σκληρός, αναίσθητος, εγωιστής..", ασθμαίνω για μια στιγμή συγκρατώντας τα λόγια μου. Συνέχισα αυτή τη φορά με δάκρυα στα μάτια. "Αλλά κατά κάποιο τρόπο, ήταν ταυτόχρονα ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου" "Του κόσμου σου" με διορθώνει. "Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ" χαμογελάω. | Η Συνέχεια του Never Say Never | All right reserved © Wattpad 2018-2019

(2025 ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ) "Σε ελκύει το χάος; Ή το ελκύεις;", χάνονταν στο ατόφιο μαύρο των ματιών του. Το χάος σε μαγνητίζει, αλλά δεν είναι απλώς μια παθητική έλξη. Είναι μια φωτιά που καίει από μέσα, μια αδηφάγα ανάγκη να κατανοήσεις ό,τι είναι ακατανόητο, μόνο για να το μισήσεις όταν αναγνωρίσεις την αδυναμία σου να το τιθασεύσεις. «Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα, κάηκε όμως σε ένα βράδυ» Ο Κριστιαν και η Βικτώρια είναι καταδικασμένοι να ζουν σε έναν αέναο χορό, που πάντα καταλήγει σε καταστροφή και αναγέννηση. Δεν μπορούν να ηγηθούν μαζί, μα και δεν αντέχουν την απουσία του άλλου. Έτσι είναι εξάλλου η φύση φτιαγμένη. Το φεγγάρι λάμπει μονάχα στο σκοτάδι, ο διάολος ζει στην κόλαση. "Άργησες...σχεδόν πάγωσε η Κόλαση.", ο Διάολος λύγισε, έπεσε στα γόνατα δίπλα στον Κέρβερο που ούρλιαζε, οι δαίμονες αφηνιασμένοι έσκιζαν τον αέρα με τις κραυγές τους. Η μοίρα τους είναι απλή: θα επιλέγουν πάντοτε να πετούν ο ένας δίπλα στον ήλιο, ο άλλος κοντά στην θάλασσα. Ώσπου ένας να πέσει πρώτος. Και τότε ; Τότε...το χάος. "Να θυμάσαι, πιο πολύ και από τη ζωή την ίδια." 2022-2024

Δύο ψυχές συναντιούνται την πιο λάθος στιγμή, όταν ο ένας κουβαλάει ακόμη τις στάχτες του και ο άλλος μαθαίνει για πρώτη φορά τι θα πει φωτιά. Δεν είναι ιστορία αγάπης. Είναι ιστορία επιβίωσης. Και το ερώτημα είναι απλό: Μπορεί κάτι που γεννήθηκε από πόνο... να μην τελειώσει μέσα σ' αυτόν; 《Μάγδα - Θεοχάρης》

Εκείνος είναι πρωταθλητής στην φόρμουλα ένα. Χρόνια προτού την γνωρίσει κατακτά σπουδαίους τίτλους, χρόνια προτού βρεθεί στον δρόμο του τρέχει στις πίστες με έναν σκοπό: να κατακτήσει ακόμη περισσότερους τίτλους, να καταρρίψει ρεκόρ, να γίνει ο καλύτερος όλων. Εκείνη για χρόνια στην αφάνεια του κόσμου των μηχανικών, παίρνει την πρώτη της μεγάλη ευκαιρία ως την αρχιμηχανικό της Ferrari. Είναι όμως γυναίκα, ταλαντούχα μεν, αλλά γυναίκα σε έναν χώρο ανδροκρατούμενο. Ήταν γραφτό να συναντηθούν. Στις ίδιες πίστες που θα παλέψουν για την κυριαρχία τους, εκεί ακριβώς γράφτηκε κάπου, με γράσο και ιδρώτα, πως δεν θα έμεναν ποτέ σε μια απλή συνεργασία οι δύο τους. Disclaimer για fans της F1: υπάρχουν μερικά πράγματα που άλλαξα στις διαδικασίες των αγώνων και γενικά της όλης 'βιομηχανίας' για χάρη της πλοκής. (2020-2021)

Εκείνος είναι απόμακρος και κλειστός. Από μικρός έχει μάθει να έχει την ζωή του σε κουτάκια και να ζει με κανόνες. Εκείνη, από την άλλη μεριά, από τότε που θυμάται τον εαυτό της ζει την κάθε στιγμή στο έπακρο με στόχο να επικεντρώνεται στα θετικά. Ο Νέστορας και η Λήδα συναντιούνται τυχαία στην Πάρο και, μετά από κάποιους μήνες, πάλι τυχαία· αυτή τη φορά στην Αλεξανδρούπολη, όπου σπουδάζουν και οι δύο. Εκ πρώτης όψεως δεν έχουν απολύτως τίποτα κοινό. Μέχρι που τελικά καταλαβαίνουν ότι ακόμη και αν οι παράλληλες γραμμές δεν ενώνονται, αναπόφευκτα θα υπάρχει μία κοινή πορεία γι' αυτές.

Ήταν αργά το απόγευμα όταν συναντήθηκαν. Εκείνα τα λεπτά που ο ήλιος ανταμώνει για λίγο τη σελήνη. Περπατούσε αργά με τα χέρια στις τσέπες, όταν την είδε. Καθισμένη σε κάτι μαρμάρινα σκαλάκια, ανάμεσα σε μερικά αδιάφορα πρόσωπα. Τα κατακόκκινα μάτια του καρφώθηκαν πάνω της. Εκείνη, σαν από ένστικτο, γύρισε να τον κοιτάξει. Το μαύρο εγκλώβισε στα δίχτυα του το καφέ. Το ρούφηξε ως το μεδούλι και το φυλάκισε μέσα του. Ώσπου έγιναν ένα. Και η ανατολή έσμιξε με τη δύση. Και ο ήλιος αγκάλιασε το φεγγάρι. Και η Αυγή συνάντησε τον Lucas. Η άσπρη σκόνη φαινόταν τιποτένια πλέον στα μαύρα μάτια του. Και τα σκοτεινά σοκάκια της ψυχής του, φωτίστηκαν από το χαμόγελο της. Γιατί αυτό έκανε. Έδωσε όλο το φως που κρυβόταν τόσο μέσα της όσο και στο όνομα της. Και εκείνος ανταπέδωσε με το δικό του όνομα. Όσο, βέβαια, η γη, φωτίζεται απ'το φεγγάρι.