Paranormal olayları araştıran bir dedektif olan Mayıs.. Onun hikayesi bir gün rüyasına giren gizemli malikaneyle başlıyor. Rüyasında gördüğü iş ortaklarıyla birlikte çok önemli bir davayı çözmeleri gerek. O malikanenin en başından beri normal olmadığını hisseden Mayıs, gün geçtikçe yeni gerçeklerle yüzleşiyor. Peki ya bir gün ruh eşinin o malikanede hapis kaldığını öğrenirse ne olur? ... "Bizim ruhlarımız birbirine bağlı. Hangimiz olumsuz bir duygu hissederse, diğerinin kalbi ağrır. Hangimiz olumlu bir duygu hissederse, diğerinin içi huzur dolar. Ben sandığın gibi sıradan bir ruh değilim. Biz yaratılırken dünyadaki tüm kadınlar gözümüzün önünden geçer. İçlerinden birisi, bizim kaderimize yazılan kadındır fakat bize bunu söylemezler. Eğer bize gösterilen kadınlardan doğru olanı seçersek Dünya'ya indiriliriz. Seni seçtim bende. Diğer tüm kadınlar gösterilirken çok hızlı geçmişti zaman ama sana gelince zamanımın durduğunu hissettim. Gözlerin beni kendine çekiyordu. Dünya'nın en güzel gözlerini sana vermişler gibiydi. Bu dedim, benim hayatımın kadını bu. " dedi. Sanırım acısı gitmişti çünkü artık kalbim ağrımıyordu. Tabi eğer dedikleri doğruysa. Ama sanırım doğruydu. Her gün akşam kalbime giren ağrının sebebi bu olmalıydı. Her akşam acı mı çekiyordu?

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."