Hazan ve Hakan… Hayatın acımasız pençesine takılmış iki kardeş… Et ve tırnak gibiydi ikisi. Birbirlerinden bir an olsun ayrılmazlardı. Ancak zamanla, büyüdükçe araya bambaşka bir engel girdi: Uyuşturucu… Bu beyaz illet insanı her geçen gün ruhunu esir alırken hiçbir şey gelmiyordu elinden Hazan'ın. Gün geçtikçe ismi siliniyordu bu yaşamdan. Ancak Hakan'ın başına gelenlerden sonra tekrardan yazdı baş harflerini inadına hayata. Fedakarlık kalbinde gün geçtikçe köpürdü, yerini yasak duygulara bıraktı. Araf'tayken Cennet'te, Cennet'teyken Cehennem'de buluverdi kendini. Ve bunun sebebi; kaybolduğu o safir mavisi gözlerin sahibiydi. Hazan, kardeşini kurtarmak için girdiği bu yolda hiç beklemediği durumlarla karşılaşacaktı. Ufukta bambaşka duygular belirirken belki de geçmişindeki acıları bir başkasının karanlığında silebilecekti. Bu amansız oyunda beyaz siyaha mı bulanacaktı? Yoksa siyah beyazla mı bulaşacaktı? Peki, beyazın yanında siyaha yer var mıydı? Raflarda Yerini Aldı!

Her yer sessiz. Salonda dört koltuk biri boş. Kadın ağlıyor,baba kızgın,üçüncü koltukta bir çocuk etrafa masum gözlerle bakıyor . Eve yeni taşınan aile koltuk sayısını evdeki insan sayısına göre almıştı . Peki,son koltuk niye boştu. İşte her şey bu soruda başlıyordu.

. "Bana küçük kız demeyi kes!" heceleyerek konuşmuştum herhâlde sesim böyle daha sert çıkmıştır. "Ayrıca ben yanlış bir şey yapmadım. Ukala olduğunu eminim sana daha önce birileri söylemiştir! Ben de sana bunu hatırlatıp kendine gel diye üstüne suyu döktüm!" yüzünde ukala bir sırıtış vardı "Demek ukalayım!" "Evet yakışıklı bir ukalasın!" bir dakika bir dakika ben az önce ne dedim! YA-KI-ŞIK-LI bir ukalasın!!!! Ne demiştim ben! Sesli düşünmüştüm resmen! Bunun üzerine bir kahkaha patlattı. En kötüsü neredeyse bütün okul bizi izliyordu! "Hahahahahahahahahhaha ve sen bu YAKIŞIKLI ukaladan hoşlanıyorsun hem de fazlasıyla!" "Hayır! Ben bu ukalaya sinir oluyorum!" "Hıhı inekler de uçuyordu zaten!" sırıtmaya başlamıştı ama...

sadece KORKU