Su akıp gider hayatta. Saf ve durudur hep. Yaşam kaynağıdır. Nefes almak gibidir Su. O olmazsa yaşayamazsınız. Rüzgar kaplar tüm vücudunuzu. İyi hissettirir sizi. Yaşamak için ona da ihtiyaç duymak zorunda kalırsınız bir süre sonra. Zaten karanlığı ve gizemi seven Rüzgarsız yapamaz hayatta. Çünkü Rüzgar sizi saklar tüm kötülüklerden. Aydınlığa kucak açarken sizi o uçurur hayallerinize. Bu Su ve Rüzgarın hikayesi. Aslında bu hepimizin hikayesi. Yine bizim dediğimiz o bağ evinin sıcacık kalbi olan kalın söğüt ağacının dibinde oturuyorduk. Kim bilir belki de kayıplarımızı düşünüyorduk, geçmişimizi, duyulamayan çığlıklarımızı, birbirimizi. Manzara eşsizdi. Ama manzara bizimle eşsizdi. ''Rüzgar?'' dedim ismi ağzımdan Tanrım der gibi çıkıyordu. ''Hı?'' dedi tüm öküzlüğüyle. ''Yaşananları unutabilecek miyiz?'' dedim sessizce. Kaşlarının çatıldığını biliyordum. ''Unutamayacağız.'' dedi çok açık sözlüydü. ''Ama birbirimize unutturmaya çalışacağız.'' dedi büyük bir dikkatle. Belimdeki elleri daha sıkılaştı. ''Ve ben çok güzel bir yöntem biliyorum.'' dediğinde istemsiz bir şekilde gülümsedim. Doğruldu ve birbirimizin hayatnı kazıdığımız bu ağacın dibine, battaniyenin üzerine yatırdı beni. Artık üzerimdeydi. ''Lütfen...'' dedi hırıltılı bir sesle bu sırada eli t-shirt'ümü parçalamıştı bile. Sadece sutyenimle kaldığımda devam etti. ''Lütfen beni bir daha bırakma Su,seni seviyorum...seni seviyorum...seni seviyorum.'' Ve bir kez daha bana sahip olmak için dudaklarını boynuma gömdü.

Hayatım boyunca öldürmek için yetiştirildim... Bunun normal olduğu öğretildi bana.... Ama şimdi bir ölü yerine, bir canlıya sokulmamı istiyorlar... Hemde karanlığın en güçlü liderlerinden birinin içine... Korkması gerekenler onlar... Sonuçta dünyada nam salmış, tek canlı cellat, yani "Ölüm Meleği" benim... Peki neden asıl korkanın ben olduğumu hissediyorum... "Ruhumun insanlık adına verdiği savaşı sen kazandın..." Ateş Dinçer... Ölüm Meleğini öldürebilen tek güç... Bana ruhumu geri veren tek gerçek... "Ölüm Meleği..." bu kitaba başlarken, sadece hayal ettim ve sonuç hayallerimin ötesinde bir mutluluk... Teşekkür ederim...

Bizim hikayemizin olağanüstü bir güzelliği yoktu. Olağanüstü kişiler, olağanüstü olaylar... Hiçbiri. Ama bizim hikayemizdi ya... Bu en güzeliydi. Bu, o gülünce kalbimin deli gibi çırpınışının, ne kadar kırılırsak kırılalım dönüşümüzün hikayesiydi. Bu bir kızın aşkı öğrenişinin, bir oğlanın aşkın ta kendisine tutulmasının hikayesiydi. Bu, bizim hikayemizdi. -- Bu hikaye, iki komşunun hikayesi. İki aşığın hikayesi. İnsanların severken yaptığı saçmalıkları anlatan bir hikaye. Koltuklarınıza kurulun, çünkü vakit, âşık olma vakti. -- Telif hakları tuvaletimizin klozetindedir. Bu hikayeyi başka bir yerde görürseniz uyarın lütfen. Not: Şu an düzenlenmektedir. Bu yüzden olaylar arasında bağlantı kuramazsanız şaşırmayınız.

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

Dört yakın çocukluk arkadaşı. Gizlenen aşklar. Karşılıksız sevgiler. Oyunlar, kötülükler. Eğlenceler, en mutlu anlar. Yaşamak ve ölüm arasındaki o ince çizgiler. Bu dört yakın arkadaş, gençliklerinin en güzel zamanlarında bütün bu duyguları tattılar. Düştüler, kalktılar, hata yaptılar. Ama asla vazgeçmediler. Hayatları için en doğru olan insanı seçene kadar, bir çok zorlu yol ile karşılaşacaklar. Rüzgar, Miray, Barkın, Burcu. Bu dört karakterimiz sizi kimi zaman sevdirecek, kimi zaman kızdıracak, kimi zaman heyecanlandıracak. Ama en çok sizi kendilerine aşık edecekler... Olağanüstü bir hayatı yoktu onların, yalnızca aşkı ve hayatın tüm zorluklarını tecrübe ediyorlardı. Peki bu tecrübelerin sonu, onlar için mutlu bir son olacak mı dersiniz? O halde hemen başlayın. İki yazarın kaleminden, eğlenceli ve kimi zaman duygusal, ruhunuza işleyecek bir hikaye. -Ayça & Sevde.

Her acı günü, her çektiği işkence, her çaresizliği bedenine, tenine ve bakışlarına işlenmiş fırtına gözlü bir adam.Sizi yakıp yıkan, her hücrenizi geri döndürülemez parçalara ayıran dipsiz karanlığına rağmen nefesinizi kesecek, kalbinizi acıtacak kadar güzel biri.Yıllarca boş bir kabuk gibi yaşayan, intikamını, masumiyetini ve en önemlisi asla sahip olamadığı ruhunu arayan bir serseri. Ayaz Haznedar. "Şarkılara neden parça deniyor biliyor musun Safir? En ihtiyaç duyduğun anda eksik bir yanını tamamlayıveriyor bir tanesi çünkü. Sen yıldızların benim için yazdığı bir parçasın Safir, dünyamın karanlığına dayanamayıp beni terk eden ruhumun yerini doldurmak için bestelenmiş, dünyanın en güzel şarkısı." Ve bu ruhsuz serserinin kalbine dokunmayı başarabilen, Safir gözlü, kırık dökük bir melek. "Ve şimdi çal benim için Safir. Var olabilecek tüm sesler sussa bile sen, benim için çal...""

.

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın

Gecelere adını altın harflerle yazdıran bu playboyu, ailesi adam olması için sürekli elindekileri almakla tehdit ediyor ve daha sayısız yönteme başvuruyorlardı, fakat playboy onun için önemli olan şeylere, yani "kadın"a sahipti. Bunun içinde paraya ihtiyacı yoktu. Bu yüzden ailesi artık kendi haline bırakmışlardı... Ta ki,düşmanları da kadınlara olan zaafından faydalanarak onu öldürmeye çalışınca iş ciddiye bindi ama genç adam bunu da ailesinin bir oyunu sandı. Babası onu adam edecek görevinde oldukça başarılı bir özel koruma bulmuştu. Dışarıdan bakınca, o kız tam bir psikopattı ama herkesin bir kalbi vardır değil mi? Bu psikopatan oğlunu kaçırmasını isteyip, -Eti senin kemiği benim istediğini yap, onu adam et ve koru- derse? Bir evde iki yabancı, biri uçkuruna düşkün bir sapık. Diğeri ise tam bir psikopat olan, erkek düşmanı bir feminist. Ateşle barut yan yana durur mu? ***Küfür ve argo içerir.*** Not:Gelen saçma sapan feministlik yorumlarından gerçekten sıkıldım. Cümlemi iyi okuyun! Erkek düşmanı bir feminist! Bir insan hem kadın erkek eşitliğinin savunucularından olup hem de karşı cinsini sevmeyebilir. Erkek düşmanı bir hümanist demiyorum. Öğrendiğiniz iki kelimeyle ahkem kesip yarıcahilliğinizi belli etmeyin!