[Άγριες Μέλισσες one-shot] Είμαστε αρχές Απρίλη του 1967, λίγους μήνες μετά τη μαύρη νύχτα του Διαφανιού. Ο Λάμπρος ξυπνάει ξαφνικά σε μια παράλληλη, άγνωστη πραγματικότητα, η οποία γίνεται παράδοξα οικεία, καθώς στο νου του εμφανίζονται σιγά σιγά "μνήμες" που δεν υπήρχαν πριν. Πασχίζοντας να ξεμπερδέψει το κουβάρι, συναντάει αγαπημένα πρόσωπα που λείπουν από τη δική του πραγματικότητα όπως τη γνώριζε μέχρι σήμερα.

Ἔρος δηὖτέ μ᾿ ὀ λυσιμέλης δόνει, γλυκύπικρον ἀμάχανον ὄρπετον.. (Σαπφώ) Πάλι σπαραζει με ο έρωτας, που παραλύει το σώμα γλυκόπικρο, άγριο σερπετο.. ( Μετάφραση Βουτιερίδη)

Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1966, μετά τα τραγικά συμβάντα στο Διαφάνι, όλοι παλεύουν να επουλώσουν τις πληγές τους. Κυρίως ο Λάμπρος. Και ενώ όλα μοιάζουν να καλυτερεύουν, μια συνηθισμένη μέρα στο σχολείο του ματώνει ξανά τις πληγές...

Τα μέσα του 1966 βρήκαν το Διαφάνι να μετράει τις πληγές του. Κανείς δεν είχε μείνει ανεπηρέαστος από τα γεγονότα που ταλάνιζαν εδώ και χρόνια το χωριό. Η ελπίδα, όμως, αναγεννιέται πάντα μέσα από τα χαλάσματα, αγγίζοντας ακόμη και τους πιο σημαδεμένους... ακόμη και τον Λάμπρο και την Ελένη... Μία ιστορία για το τι θα μπορούσε να μεσολαβήσει από το τέλος του Β' Κύκλου έως και περίπου την επιβολή της Δικτατορίας, για το αγαπημένο μας ζευγάρι.

21 Απριλίου 1967. Η μέρα που άλλαξαν όλα. Η μέρα που η Ελλάδα πέρασε από το φως στο σκοτάδι. Και ενώ όλη η χώρα βρισκόταν σε αναβρασμό, η ζωή στο Διαφάνι κυλούσε φυσιολογικά για όλους. Και τότε όλα ανατράπηκαν. Η ευτυχία δύο ανθρώπων κατέρρευσε μέσα σε λίγα λεπτά. Ένα στιγμιαίο λάθος. Μια εξορία. Μια νέα ζωή για τον Λάμπρο και την Ελένη.

"Όπως και να χει, δεν θα μπορούσα αυτό το Σάββατο να τις ακολουθήσω. Έχω ένα ραντεβού." "Μπορείς ν' αναβάλεις το ραντεβού σου;" ψιθύρισε δίπλα στο αυτί της. Επειδή, αν είχε υπάρξει ειλικρινής σ' ένα πράγμα τα προηγούμενα λεπτά ήταν ότι, πράγματι, αυτό το ραντεβού δε σήκωνε αναβολή. "Γιατί μου ζητήσατε ραντεβού, κυρία Σταμίρη;" "Τι ραντεβού, Λάμπρο;"

Η ζωή μας αποτελείται από επιλογές. Σταυροδρόμια δίχως ταμπέλες που σου φωνάζουν "Διάλεξε". Μονοπάτια με προορισμό άγνωστο... Ένα κιόσκι σε περιμένει στο τέλος κάθε δρόμου, ίδιο ή διαφορετικό, αυτό ποτέ κανείς δεν το έμαθε.

"Λοιπόν, μικρή μου, αυτό το χαρτί λέει... ότι από τον Σεπτέμβριο θα είμαστε μαζί στο σχολείο."

Όσα σε πλήγωσαν, τα έκανες ασπίδα, τίποτα να μη σε αγγίζει πια. Κι όσα όνειρα γέννησε η αγάπη, τα κλείδωσες στην αποθήκη, κι ακόμα εκεί σε περιμένουν...

Για εκείνους σπίτι δεν ήταν οι τοίχοι και τα χώματα, το "σπίτι" τους ήταν η αγκαλιά τους.