[Άγριες Μέλισσες one-shot] Είμαστε αρχές Απρίλη του 1967, λίγους μήνες μετά τη μαύρη νύχτα του Διαφανιού. Ο Λάμπρος ξυπνάει ξαφνικά σε μια παράλληλη, άγνωστη πραγματικότητα, η οποία γίνεται παράδοξα οικεία, καθώς στο νου του εμφανίζονται σιγά σιγά "μνήμες" που δεν υπήρχαν πριν. Πασχίζοντας να ξεμπερδέψει το κουβάρι...
Ἔρος δηὖτέ μ᾿ ὀ λυσιμέλης δόνει, γλυκύπικρον ἀμάχανον ὄρπετον.. (Σαπφώ) Πάλι σπαραζει με ο έρωτας, που παραλύει το σώμα γλυκόπικρο, άγριο σερπετο.. ( Μετάφραση Βουτιερίδη)
Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1966, μετά τα τραγικά συμβάντα στο Διαφάνι, όλοι παλεύουν να επουλώσουν τις πληγές τους. Κυρίως ο Λάμπρος. Και ενώ όλα μοιάζουν να καλυτερεύουν, μια συνηθισμένη μέρα στο σχολείο του ματώνει ξανά τις πληγές...
Τα μέσα του 1966 βρήκαν το Διαφάνι να μετράει τις πληγές του. Κανείς δεν είχε μείνει ανεπηρέαστος από τα γεγονότα που ταλάνιζαν εδώ και χρόνια το χωριό. Η ελπίδα, όμως, αναγεννιέται πάντα μέσα από τα χαλάσματα, αγγίζοντας ακόμη και τους πιο σημαδεμένους... ακόμη και τον Λάμπρο και την Ελένη... Μία ιστορία για το τι θα...
21 Απριλίου 1967. Η μέρα που άλλαξαν όλα. Η μέρα που η Ελλάδα πέρασε από το φως στο σκοτάδι. Και ενώ όλη η χώρα βρισκόταν σε αναβρασμό, η ζωή στο Διαφάνι κυλούσε φυσιολογικά για όλους. Και τότε όλα ανατράπηκαν. Η ευτυχία δύο ανθρώπων κατέρρευσε μέσα σε λίγα λεπτά. Ένα στιγμιαίο λάθος. Μια εξορία. Μια νέα ζωή για τον Λ...
"Όπως και να χει, δεν θα μπορούσα αυτό το Σάββατο να τις ακολουθήσω. Έχω ένα ραντεβού." "Μπορείς ν' αναβάλεις το ραντεβού σου;" ψιθύρισε δίπλα στο αυτί της. Επειδή, αν είχε υπάρξει ειλικρινής σ' ένα πράγμα τα προηγούμενα λεπτά ήταν ότι, πράγματι, αυτό το ραντεβού δε σήκωνε αναβολή. "Γιατί μου ζητήσατε ραντεβού, κυρία...
Η ζωή μας αποτελείται από επιλογές. Σταυροδρόμια δίχως ταμπέλες που σου φωνάζουν "Διάλεξε". Μονοπάτια με προορισμό άγνωστο... Ένα κιόσκι σε περιμένει στο τέλος κάθε δρόμου, ίδιο ή διαφορετικό, αυτό ποτέ κανείς δεν το έμαθε.
"Λοιπόν, μικρή μου, αυτό το χαρτί λέει... ότι από τον Σεπτέμβριο θα είμαστε μαζί στο σχολείο."
Όσα σε πλήγωσαν, τα έκανες ασπίδα, τίποτα να μη σε αγγίζει πια. Κι όσα όνειρα γέννησε η αγάπη, τα κλείδωσες στην αποθήκη, κι ακόμα εκεί σε περιμένουν...
Για εκείνους σπίτι δεν ήταν οι τοίχοι και τα χώματα, το "σπίτι" τους ήταν η αγκαλιά τους.
Διαφάνι 1974 Ένα γράμμα γίνεται η αφορμή για μια δύσκολη συζήτηση. Μια ιστορία που δεν ειπώθηκε ποτέ βρίσκει καταφύγιο μέσα σε τέσσερις τοίχους. Αναμνήσεις που χαράχτηκαν επώδυνα σε αθώες ψυχές. Μια αλήθεια αναζητά απεγνωσμένα στεριά κι ένας μοναχικός σπίνος τραγουδάει στο σκοτάδι.
Η αγάπη είναι αρκετά δυνατή για να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο και δυσκολία. Είναι ικανή, όμως, να ξεπεράσει ακόμα και τον θάνατο; Δύο ερωτευμένες καρδιές, κλεισμένες μέσα σε μία μικρή, λευκή αχιβάδα, μπορούν να καταφέρουν τα πάντα...
Σταματησαν να κελαηδούν οι σπινοι. Μόνο σιωπή, μοναξιά, όλεθρος... Ήταν Μάιος όταν τραγούδησε τελευταία φορά, από τότε δεν τραγούδησε ποτέ ξανά. Χάθηκε η μουσική, χάθηκε και η χαρά.
Κι όλα αρχίζουν και πάλι τελειώνουν Το ξέρω αγάπη μου θα βρεθούμε ξανά Έχω τη βεβαιότητα του κύματος προτού σπάσει την πέτρα
Μια σχέση που έπρεπε να κρατήσει, διαλύθηκε. Δύο γάμοι που δεν έπρεπε να γίνουν, έγιναν. Ένα μωρό, δύο πατεράδες, πολλοί νεκροί και πάνω απ' όλα ο έρωτας,ο ανυπέρβλητος και απόλυτος.
Ένα παιδί χωρίς γονείς. Δύο γονείς χωρίς παιδί. Πόσο μετράει η αγάπη; Πόσο δύναμη έχει; Πόσα εμπόδια μπορεί να διαλύσει; Ποια μοίρα έφερε στο δρόμο της Ελένης, την Ευγενία;
"Με λένε Λενιώ" "Εμένα Λάμπρο" "Να είμαστε φίλοι;" "Εντάξει" Τι θα γινόταν αν αυτή η ιστορία ξεκινούσε 60 περίπου χρόνια μετά; Αν ο Λάμπρος και η Ελένη μεγάλωναν ως αχώριστοι φίλοι ή κάτι παραπάνω, κοντά στο σήμερα...;
Δύο παράλληλες ιστορίες. Μια επανασύνδεση που θα φέρει συμφορές. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
"Το μεγαλύτερο δωμάτιο ... ετοιμάζεται μέρα με τη μέρα να υποδεχτεί το νέο του ένοικο. Έχει μετατραπεί στο δικό τους "μικρόκοσμο", όπως συνηθίζουν να τον αποκαλούν. Απ' άκρη σ' άκρη αραδιασμένα πολύχρωμα αντικείμενα που τους ωθούν να οραματίζονται ένα όμορφο μέλλον. Ειδικά τις πρωινές ώρες, όταν οι ακτίνες του ήλιου ε...