Hayata nasıl geleceğimizi, neyin ortasına düşüceğimizi bilemiyorduk. Adımlarımız karanlığa değdiğinde, umut mu yoksa kâbus mu gelecekti? İrâ, Korvurallar'ın ilk ve tek kızıydı. Gözlerini karanlığa açmış ve devamında da hep karanlık görmüştü. Ailesi karanlığın en dibinden geliyordu. İrâ doğdu doğalı hep kısıtlanmış, hep eğitim görmüştü. Zaman geçtikçe duygularını kaybetmiş ve kalpsizleşmişti. Ama İrâ'nın içinde hâlâ bir kıvılcım vardı; öyle gizli, öyle derin ki, ne ailesi ne de eğitimleri onu tamamen söndürebilmişti. O kıvılcım, yalnızca gecenin en sessiz anlarında, yıldızların bile kaybolduğu yerde parlıyordu. Bir gün, o karanlık duvarlar arasında, İrâ beklenmedik bir fısıltı duydu; ne düşmanından ne de dostundan geliyordu bu ses-kendi ruhundan yükselen bir çağrıydı. Ve o çağrı, onu sadece kendi içinde değil, dünyada da yeni bir yolculuğa sürükleyecekti. Ama bu yolculuk, sadece İrâ'nın değil; karanlıkla aydınlığın, sevgiyle nefretin, geçmişle geleceğin de çatışması olacaktı.

Bütün benliğini vatanına adayan, onun aşkıyla tutuşan bir asker için ay yıldızdan başka sevda olamazdı. Kanının son damlası, bayrağının dalgalanması, son nefesi, milletinin istikbâli için feda edilirdi. Gönüle kor gibi düşen bir yaren bile, şehidin son örtüsüne el bastıran o kutlu yemini bozdurmazdı. Üsteğmen Selçuk Atagün'ün hayatı, kendisini vatan yemini ve sevdası arasında bırakacak bir kadınla tanıştığında tamamen değişecekti. Not: Bu hikâyede geçen karakterler ve isimler tamamen hayal ürünüdür. (Değiştirilmiş Kapak) <2025>

Hiç beklemediği bir anda baba olan Bora Bey ve hiç beklemediği bir anda iş sahibi olan Sevgili Bakıcı Yasemin.. ** Gözlerimi ağlama sesiyle açtım. Gecenin bir vakti kim? Hangi hakla bu denli bir bebeği ağlatırdı. Yatağımdan kalktım. Ayaklarımı sürükleyerek ışığı açtım ve evin içinde bakındım. Saçlarımı karıştırdım. Merdivenleri inerken kapı çaldı. Kapıyı araladım. "Ali." Dedim korumama ithafen. "Bu ne?" Elindeki bebek pusetini bana uzattı. ** Sevgili Bora; Bilmen gereken bir kaç şey var. Öncelikle asla bir baba olacak adam değilsin, kesinlikle bunu bilmen gerek. Bu bizim kızımız diğer bilmen gereken ise bu... ***

Kitabı tamamen düzenlemeye aldım. İlk on bölüm kısa olduğu için uzatıyorum, yazım ve mantık hatalarını da düzeltiyorum. Düzenleme süreci bittiğinde bölümleri yenilenmiş hâliyle paylaşacağım. Kitapların arasında kaybolmak, Firuze için bir kaçıştı. Düzenli raflar, sararmış sayfalar ve eski ciltlerin kokusu... Hepsi dış dünyanın gürültüsünü susturuyordu. Sessizlik alışkanlıktı onun için. Güvenli, tanıdık, kimsenin karışmadığı bir dünya. Ta ki, bir mesaj yanlış kişiye gidene kadar. Ve o kişi, kitapların aksine sessiz değildi. Tahir'in hayatı; gece kadar karanlık, kuralsız ve tehlikeyle örülmüştü. Bir kitap listesiyle başlayan bu tesadüf tanışma, ikisinin de kaderini yavaş yavaş silmeye başladı. Tozlu sayfalar açıldıkça, geçmişin karanlığı satır aralarına sızacaktı. 060625 🕯️

*Eski adı: Oyunbozan 2* Ardıç: Bana birini ayarlamaya çalışma artık Ardıç: Beni kimseyle yakıştırma Ardıç: Ben sana âşığım, aptal kız Ardıç: Görmüyor musun bunu?

TAMAMLANDI.

Kızıl Goncalar dizisinin ikinci sezonunun benim yorumumla yazılmış halidir. Bu hikaye, Kızıl Goncalar dizisine dayalı olarak yazılmış bir fanfiction'dır. Orijinal kurgunun, karakterlerin ve dünyasının tüm hakları dizinin yapımcılarına aittir. Bu fanfiction, tamamen kişisel bir yaratım olup, diziye dair sevgi ve takdirimi yansıtmaktadır. Kızıl Goncalar dizisinin telif haklarına saygı gösterilmiştir ve orijinal kurguyu oluşturanlara ait tüm haklar saklıdır.

Bu hikâyede, başka bir şekilde olsa nasıl olurdu dediğimiz CünZey anlarını göreceğiz..

Üzerinde tek bir kırmızı boncuk bulunan tespihi yavaş hamlelerle okşadı Zeynep. "Biliyorum... Geleceksin, bitireceksin bu zulmü. Sana itimatım tam Cüneyd." diyerek fısıldadı. Yakalanmaktan korkarak tespihi gelinliğinin iç cebine koydu. Sırf o tespihi yanında taşıyabilmek için, gizlice cep dikmişti gelinliğe. Odadan çıkmadan önce son bir kez baktı aynadaki canlı hâline. Zira Zeynep çoktan vermişti kararını. Vahit denen o adama zevce olmaktansa canına kıymayı yeğlerdi.

Kendini bildiği bileli sürekli zorbalıklara maruz kalan Rana, ailesi konusunda da pek şanslı değildir. Annesi, Rana'nın kilolarından şikâyetçidir ve bunu her fırsat çok acı bir şekilde yüzüne vurmaktan çekinmez. Rana'ya uyguladığı diyetler sayesinde günden güne zayıflar ama bu ona yetmez. Bir yanda Rana, ailesi ve okul hayatının arasında sıkışıp kalırken bir yanda onun bütün kusurlarına rağmen başını her çevirdiği an yanında olan arkadaşı Efe ile kafası karmakarışık olur. Okul hayatı ya da henüz bir lise öğrencisinin hayatını ne kadar karışık olabilir? İşte Rana'nın kafasındaki savaş onu öyle bir savaşa sokmuştu ki belini hiçbir zaman tam anlamıyla doğrultamıyordu. Bu savaş nereye kadar sürecekti? Bunun sonu var mıydı? Her şey bir gün çözülecek miydi? ⛈ "Yaranı kabuk bağlatırsan tekrar kanatırsın." dedi yanımdaki bir ses. Sesin sahibine bakmadığımda ses, devam etti. "Çünkü bilmelisin ki kabuk bağlayan yara elbet bir gün kanar. Seni ne üzdü bilmiyorum ama geçecek." Dudaklarımın arasından histerik bir gülüş çıktı. "Geçmeyecek." Dedim oldukça net bir sesle. "Bazı yaralar geçmez, sürekli kanar." "Kanasın." Dedi düşünmeden ses. "Sende kanamasına alışırsın." "Alışmak..." Diye mırıldandım, kaybolan sesimle. "Korkunç değil mi?" "Alışmak mı korkunç alışmak zorunda olmak mı?" diye sordu ses. Bir kez daha güldüm. "İkisi de." Dedim düşünmeden. "Çektiğin acıya alışıyorsun, bununla yaşamaya devam etmek zorundasın. Alışmak zorundasın çünkü sen alışmazsan yara öyle ya da böyle alıştırır acıya." 22 Şubat 2023 - ...