- Ale ty wiesz, że nie jesteś żadnym playboyem? - Dla ciebie mogę nim zostać. - rzucił i po raz kolejny jedynie wpatrywał się we mnie z bananem na twarzy - To co?

Nastoletnia miłość znających się praktycznie od dzieciństwa osób, których nie podzieli praktycznie nic... a w zasadzie tak im się wydaje.

- To moja wina, przepraszam. - spuścił głowę. - W końcu, się zgadzamy. Nie mogę na ciebie patrzeć. Jak mogłeś mi nie powiedzieć? - mówiła ciągle - Bo bałem się, że cię stracę. W zasadzie już cię straciłem. - Nie mogę uwierzyć, że dowiedziałam się w taki sposób. . . 22. 06 2021 #1 - michałmatczak 28. 02 2021 #1 - raper 29. 11 2020 #1 - mata 29.11 2020 #2 - 33 29. 11 2020 #3 - michałmatczak 09.07 2020 #1 - GOMBAO

Maja zawsze czuła, że coś w niej jest nie tak - jakby była obrazem, którego farby rozmyły się w deszczu. Dni mijały jej w ciszy, przetykanej myślami, które raniły ostrzej niż słowa. Często wydawało się, że dźwiga na swoich barkach coś, czego nikt inny nie potrafi dostrzec. Uciekała w samotność, choć tęskniła za bliskością. Każda znajomość wydawała się być zbudowana na piasku - chłopcy pojawiali się na chwilę, lecz szybko odchodzili. Byli jak książki, których nie potrafiła dokończyć, bo żadna historia nie wydawała się jej prawdziwa. Jakby nikt nie potrafił spojrzeć na nią taką, jaką naprawdę była. Ale w końcu spotyka kogoś, kto nie próbuje jej zmieniać. Kogoś, kto widzi w niej więcej, niż ona sama kiedykolwiek mogła dostrzec. Czy ta nowa znajomość okaże się dla Mai kluczem do odkrycia nie tylko miłości, ale i samej siebie?

Młodsza siostra Maty i Kinny Zimmer, czy to się może udać? #1 ff 24.08.2023

Marcelina, siostra Michała Matczaka, znanego szerzej jako Mata, nie spodziewała się, że wakacyjny wyjazd do hotelu zmieni coś więcej niż tylko perspektywę. Wiktor Jakowski - chłopak, do którego od dawna pałała czymś więcej niż tylko sympatią - okazał się kimś zupełnie innym, niż znała go z codzienności. Z dala od miasta, codziennych spraw i obowiązków, pozwolili sobie na odrobinę zbliżenia. Nieśmiały dotyk dłoni, spojrzenia trwające ułamek sekundy za długo, rozmowy do późna w nocy - a potem... coś więcej. Coś, co miało zostać tylko między nimi. Po powrocie do rzeczywistości utrzymywali kontakt - ciepły, szczery, choć z czasem coraz bardziej wystawiany na próbę. Wiktor przygotowywał się do wydania płyty, dniami i nocami zamykał się w studiu. Przez kilka dni nie odbierał, nie odpisywał. Marcelina nie wiedziała, co o tym myśleć. Niepokój, który dotąd był tylko cieniem, zaczynał kłaść się cieniem na ich relacji. Zdarzały się kłótnie - czasem o drobiazgi, czasem o coś więcej. Aż któregoś wieczoru, kiedy Wiktor wracał z chłopakami ze studia, przyszła wiadomość. Krótka, chłodna, pozbawiona emocji. „Nie dam rady tak dalej. Chcę to zakończyć." Nie odpowiedziała od razu. Nie płakała. Nie rzucała telefonu w ścianę. Po prostu siedziała, wpatrując się w ekran, jakby czekała, że słowa same się wycofają. Następnego dnia napisał, że wpadnie po swoje rzeczy. To był koniec. Tak po prostu. A może nie do końca. Może była jeszcze jedna rzecz, o której Wiktor nie umiał mówić. Coś, co oboje próbowali zrozumieć, ale nie byli gotowi się z tym zmierzyć. Bo czasem wystarczy jedna noc, jedno niedopowiedziane słowo, jeden test pozostawiony na dnie szuflady... żeby nic już nie było takie samo. 🥇- #solar 🥇- #Label 🥇- #adinowak 🥇- #nypel 🥈- #lanek 🥈- #skutebobo 🥉- #2115