Geceyi seviyorum; çünkü kusurları örtüyor. Ve geceden deli gibi korkuyorum; çünkü suçları karanlığa hapsediyor. Beyaz tenim yara bere içinde. En kötüsü ne biliyor musun? Bunun sorumluları yan odada mışıl mışıl uyuyor. En acısı ise, sana zarar verdiklerini bilmek ama hiçbir şey yapamamak. Lanet olası vicdanım, anne babamı öldüremeyecek kadar iyi. Ama bu acı... Bu acı son bulacak. Biri ölecek. *** "Dur. Daha konuşuyorduk." Arabama yöneldiğim sırada kolumdan tuttu. Ani temasta acıyla inledim. O da fark etti ve hızla elini çekti. Bir bana bir koluma baktı. "İyi misin? Sıkı tutmadığıma eminim. İzninle." Cevap bile veremeden hırkamın kolunu sıyırdı. Gördükleriyle gözlerindeki mavilik dondu. Gözümü sıkıca yumdum. İstemiyordum insanların morluklarımı görmesini. Utanıyorum. "Bunlar..." "Seni ilgilendirmeyen şeylere burnunu sokma! Benden izin almadan bana dokunamazsın!" Sözlerimin sonunda sesim titredi. Dokunmasını istemememin bir sebebi daha vardı. Çünkü... çünkü o da ona benziyordu. Güçlüydü. Üzerime gelse, karşı koyamazdım. Not: 13-15 yaş aralığında yazdığım bir kurgudur lütfen yorumlarınızı ona göre yapın. Kurguyu çok değiştirmemeye çalışarak düzenliyorum umarım beğenirsiniz.