✦ 𓂀 H e r i z , b i r g ö z y a ş ı 𓂀 ✦ Arin'in abisi, onun için bir velinimetti; sevgi görmeyen küçük kız için umut dolu kapıların açılmasıydı. Babası tarafından sevilmemek ise onun için her gün kahroluş, yok oluştu; çünkü her kız babasının prensesiyken, Arin babası için yalnız kan bağı olan silik bir karakterdi. Babasının sevmediği kızı başka bir adam sever mi? Arin Demirhan, bir gün ansızın gördüğü yeşillerde kaybolur. Ne yapacağını, nereye gideceğini bilemez; çünkü bütün yollar ona çıkıyordu: hiç olmaması gereken adama, Çağan Adar Karadağ'a Bütün her şeyini elinden alan adama. Arin, işlemediği günahın kurbanı... Adar, işlenilen günahın masum kalan tarafı... Her ikisi de suçsuz, tertemiz kalpleriyle; geçmişin bütün izleriyle aralarında kandan, acıdan bir duvar ördüler... Adar, ne kadar intikam almak istese de geçmişte yaşanmış acının bedelini ödememesi gereken kişiye ödetmek istemez. Fakat işler göründüğü gibi değildir; bu intikam yalnız Adar'ın intikamı değildir. "Kimsenin prensesi olmayıp, Kraliçe olanlara..." (Herhangi bir çalıntı veya alıntı hususunda gerekli hukuki işlemlere başvurulacaktır.‼️) NOT: Karakterler ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Kitabın bütün kurgusu bize aittir.

Bu kırgınlıklarımın sevgisi. Aşk şiirleri değil kaybettiğim insanlar için yazdım. Beni dinlemeyen herkese teşekkürler iyi ki dinlememişsiniz eğer dinleseydiniz şuan size değer verip kendime vermezdim önemli olan insanlar değil ayna da gördüğümüz kişidir.Hayatta o kadar çok şeyin hevesi vardı ki üstümde hepsi yarım kaldı,o yüzden aslında kendi halimde yaşıyorum ne biliyim ben birine sarılmadan kimse gelip sarılmadı,çok güzel insanlar tanıdım hayatımın sonuna kadar hep tanımak istiyorum da iyi ve ya kötü insanlar kendi bakış açımdan ayırdığım da hepsi bana bir şey kattı hep bir yol kat edim.Bu hayatta izim kalsın istiyorum asırlar geçse bile akıllarda kalmak istiyorum.

"Yanlış anlamayın lütfen, bir anneye göre çok gençsiniz, bekar mısınız?" Kucağımda ki bebeğin bana ait olduğunu düşünmesine karşılık, utançla dudaklarımı birbirine bastırmıştım. "Aslında bakarsanız-" Yanlış anlaşılmayı açığa kavuşturacakken, belime sarılan kol bana mani olmuş ve aşinası olduğum o ses varlığını belli etmişti. Gözlerim, yanımda beliren Cihangir'e kaydığında o hiç bana bakmadan karşımızdaki adamın omzuna sert olabilecek şekilde iki kere vurmuş ve ölüm bahşeden tehditvari bir sesle konuşmuştu. "Yok koçum, bekar değil..." Lacivert gözleri bir savaş habercisi gibi bana döndüğünde, varlığımı ahraz kılmak için yemin etmişti. "Kendisi adını söylerken, yanına soyadımı eklemeyi unuttu." ~Tüm hakları gözü kara, kalbi yara olanlarda saklıdır.

| O Benim'deki Arya Tunalı'nın hikayesidir. | Çoğumuz pembe masalların içinde büyütülürdük. Kötü kalpli cadıların her daim mutsuz sona layık görüldüğünü zanneder, zehirli elmaları yesek bile sonunda kurtulacağımızı, yakışıklı bir prens ile tanışıp sonsuza kadar onunla mutlu bir hayat süreceğimizi düşünürdük. Mutsuz sonların varlığına ihtimal bile vermezdik. O zamanlar bizim için her şey tozpembe görünürdü. Büyüyene kadar... Kötü kalpli cadının o zehirli elmasını yedim ve bir daha gözlerimi o pespembe dünyaya açamadım. Prensimin beni uyandırdığı dünya zannettiğimden çok farklıydı. Pembelerin yerini siyahlar, griler ve kırmızılar almıştı. Her şeyin mutlu bitmeyeceğini öğrendim. İyilerin ve kötülerin hiç hak etmedikleri şeyler yaşadığına şahit oldum. Sevdiğim kırmızı rengi kalbime bulandı, yana yakıla kalbimden dört bir yana savrulan küller yine bedenime yaslandı. Ve ben aşkı tam olarak bu noktada öğrendim.

Parmaklarım geniş omuzlarına tutunurken gülümsedim. Hiç böyle hissedeceğimi düşünmemiştim. Gözleri, gözlerimden bir an olsun ayrılmıyordu. Yavaş hareketlerle omuzlarına daireler çizerken, karşımdaki adamda belimi okşamaya başlamıştı. Gök bir kez daha çıldırmış gibi gürlerken, gülümsemeye devam ediyordum. Sonra karşımdaki adam kulağıma eğilip fısıldadı. "Sana, bir gün en büyük korkun ben olurum demiştim." ... Z.K.

Dudakları bir boşlukta dudaklarımla birleştiğinde, bedenimi yükseltip ona tıpkı onun gibi karşılık verdim. Öpüşmek güzeldi, unutturuyordu bir şeyleri. Tutuşmuş dudaklarımızın kör bağını çözen o olduğunda, geri çekilip yeniden, karanlığın ortasında ışıldayan gözlerimin içine baktı. "Tüm bunları yarın sabah unutacaksın." Başımı hızla iki yana salladım, unutmayacaktım. "Unutmayacağım." Hafifçe güldü, onu ilk kez böyle görmüştüm. Ve işte o an, karşımdaki adamın ruhunda yanan ateşi cennet sandım. Çatılmış kaşlarının gizlediği gözleri, salondan içeri sızan zayıf rengârenk ışıkların altında tutkuyla parlarken, "Çok güzelsin..." dedi, sanki bunu kendisine de itiraf edermiş gibi. Dudaklarım hafif bir kıvrılmayla kasıldığında, ona söyleyecek hiçbir şeyim yoktu. Saniyeler içerisinde, benden onay dahi istemeden erkekliğini hızlı bir hareketle içime ittiğinde, canım o kadar yanmıştı ki, dudaklarımın arasından, canımın ne denli yandığını gösteren acı dolu bir feryat döküldü. Feryadımın ardından bir soluk süresi kadar duraksadı yalnızca. Hareketleri anbean hızlandığında ise, kendi kendine, nefes nefese mırıldanmaya başlamıştı. "Çok darsın ve bu mükemmel... Harikasın." Sözleri sonrasında, içimde ilk kez, ruhu her ne kadar karanlıklarda olsa da, kırılmış kanatlarıyla gökyüzündeki aydınlığa uçmayı düşleyebilecek kadar iyileşmiş bir kadının varlığını hissettim. İlk kez.

*14 Kasım 2023 güncellemesi* İlerleyen bölümlerde yorumlarda birçok spoi ile karşılaşabilirsiniz. Her ne kadar uyarı geçsem, o yorumları silsem de maalesef devam edenler var. Bu nedenle özellikle kritik sahnelerde yorumlara bakmamanızı öneriyorum. Gözlerinizi kapatıp tepkinizi yazabilirsiniz elbette :) Keyifli okumalar dilerim. ** Lilith her zaman günahkârdı. O ki en isyankâr, planını kusursuz yapmıştı. Ve insanoğlu bundan nasibini alacaktı. 22 gün, ardından dolunay kana bürünecekti. Ve melek, kan kırmızı kanatlarını kaybedişinin intikamını alacaktı. 🝳 Akıl hastanesindeki yakınını ziyarete giden Gece, hiç ummadığı bir durumla karşı karşıya kalır. Orada bulduğu mektup, tüm gerçekleri sorgulatacaktır. O geceden itibaren 22 gün başlar. Zaman gittikçe kısalıyor, bu oyunu kim kazanacak dersiniz? Küçük kardeşinizin hayali arkadaşının gerçek olduğunu öğrenseydiniz şayet, siz de delirmek isteyebilirdiniz.

Herkesin bir hikayesi var. Okunacak kadar güzel, anlatılacak kadar değerli. O hikayeleri herkes gibi hep okudum, anlatılmasını dinledim. Bazı zamanlarda ise onlar gibi olmak istedim. Benim hikayemi birilerinin duymasını istedim. Ellerimdeki yaralar dışında, acıyan bakışlar dışında, insanların beni görmesini istedim. Bu büyük bir dilek miydi? Herkes gibi olmak veya hiç kimse gibi olmamak? Bilmiyorum. Nefes alamıyorum. Korkuyorum. Belki de... ------------------------------------ Kimse dinlemiyor mu beni? Dudaklarımdan çıkan kelimeleri , Anlamıyor musunuz? Size diyorum. Size. İnsanlar diyorum. İnsanlar, insanlar kirletir işte.

"Bu gece kapılarını iyi kilitle." Kalbim göğüs kafesimi delip geçecek derecede atarken kulaklarımda söyledikleri yankılanıyordu. Korkarak yutkundum. Yardım aramak amacıyla bulunduğumuz dar sokakta gezdirdim gözlerimi, kimse yoktu. Kolumu avcunun içinden kurtarmaya çalıştım, bırakmadı. Gözlerimi buz mavisi gözlerine diktiğimde dişlerimin arasından kesik kesik tıslıyordum. "Bu da ne demek oluyor?" Kısa süreliğine gözleri eğlenen bir hâl alsa da uzun sürmeden eski ifadesizliğine bürünmüştü. Birbirine kenetlenen dudaklarını tekrardan araladı ve karanlık dar sokakta sadece ikimizin olmasına rağmen fısıldadı. "Seni ziyarete geleceğim demek." Bu kurgu 2015 yılında yazılmıştır. ®Tüm hakları saklıdır.