Każdy z nas ma swój cień. Chodzi za tobą i patrzy, jak się zachowujesz. Jak funkcjonujesz i jak żyjesz. Analizuje twoje ruchy, patrzy, co robisz. Zwyczajnie jest obok Ciebie. Zawsze. Udaje, że chce ci pomóc. Udaje, że jest obok tylko dlatego, że się martwi. Poczekaj. Poczekaj chwilę i zobaczysz, że twój cień zacznie się pokazywać. Zobaczysz go gdzieś daleko, gdzie pierwszy raz nie zobaczysz. Potem zobaczysz go bliżej tylko po to, żeby później zobaczyć go w lustrze. To ty.

Czym jest człowiek dla Boga. Czym jest Bóg dla śmierci w ludzkiej skórze. Niczym. Czymś, co nigdy nie istniało. Było tylko otoczką wiary zwykłych, szarych ludzi. Nikt nie przekona jej, że coś takiego istnieje. Zostanie przy swoim. Będzie bogiem dla samego siebie. Tylko ona jest dla siebie coś warta.

Co jest po śmierci? Co zobaczysz jako pierwsze? Co utuli cię do snu? Te pytania zadaje sobie większość ludzi. Zwyczajna ciekawość prowadzi ich do przemyśleń, co się stanie, kiedy Bóg oznajmi definitywny koniec. Czy będzie można przed tym uciec? Jeśli tak, to gdzie? Gdzie można się schować i uniknąć tego? Gdzie?

Małe dzieci chcą wiele. Zabawki, słodycze. Chcą to, co powierzchowne i co można kupić za zwykłe pieniądze. Coś co świeci się kolorami tęczy i na ogół jest szczęśliwie. Tego chcą dzieci, które mają wszystko. Na zawołanie. Mogą powiedzieć, że chcą i nikt im nie zaprzeczy. Więc czego chcą dzieci, których nigdy nie było widać. Które same musiały radzić sobie ze sprawami dorosłych. Czego chcą dzieci, które nigdy nie mogły nimi być?