Bedenim titriyordu. Küçüklüğümden beri hep sakin kalmayı öğrenmiştim, ama bu sefer farklıydı. Rüyalar beni her defasında yeniden sarsıyordu. "Aynı şey.. Aynı şey.." Yine o rüya... Yine o mekan... Ama o sınırın diğer tarafını hatırlayamamaktan yorulmuştum. Odamın içine gotik perdelerden süzülen zayıf gün ışığı vuruyordu. Vampirlerin gündüzü sevmediği bir gerçekti, ama boynumdaki kolye sayesinde güneş ışığına karşı korunabiliyordum. Karanlık odam benim için bir sığınaktı. Gotik tasarımı ruhumun yansıması gibiydi. siyah perdeler, kan kırmızısı duvarlar Siyah beni koruyor, kırmızı ise içimdeki arzuyu yansıtıyordu, ve eski altın çerçeveli aynalar.... Ama bugün, bu sakinlik bile içimde garip bir huzursuzluk yaratıyordu.