İşte ben, gitarına ve en yakın arkadaşına -üvey kardeşine- aşık olan tipik olmaktan çok uzak biriyim. Hayatımda en son yapacağım şey pop müzik yapmakken çok yakında hayatımın değişmez parçası olacaktı. Elbette, başıma geleceklerden habersiz, en yakın arkadaşımla şu One Direction denen grupla tanıştık. Keşke hiç tanışmasaydık. Neyse, zaten olacakları sizde göreceksiniz -yada okuyacaksınız her neyse-. Sizce hangisi daha zor; arkadaşınıza koşulsuzca aşık olmak mı, hayatınızın bok çukuruna dönmesi mi –ki zaten hep öyleydi- , ön yargılarınızın sizi yerle bir etmesi mi?

“Ben Zayn,” dedi sonunda. Gözlerimi irice açarak bana uzattığı ele baktım. Ne yapmak istiyor olabilirdi? Boğazımı temizleyip, bir şekilde ona iyi görünmeye çalıştım. “Ben de, Effie.” Anlam veremediğim elini boşta bekletmek yerine uzanıp, kucağımda birleşmiş ellerimden tekini tuttu. “Seninle oynayabilir miyim?”

İlk defa nerede, ne zaman tam bir karşılaşma-tanışma yaşayacağımızı çoktan belirledim. İkincisini. Ve üçüncüsünü. İlk randevumuzu binlerce defa prova ettim, elbette aylar önce satın aldığım kıyafetlerle. Onun ilk sevgililer günü hediyesini çoktan aldım. İrlanda aksanını konuştuğumda kimse bana dönüp; “Hey sen, aptal İngiliz!” diye bağırmıyor ve yemekler başta olmak üzere onun diyarı hakkında her şeyi biliyorum. Tıpkı onun gibi.

"Onu meleklerimle dans ettiği için değil, isminin şeytanlarımı susturabildiği için sevdim." - Christopher Poindexter [original: weyhey_harry]

Okulun popüler kızı Anastasia.. Erkeklerin ilgisini her zaman çekmeyi başarmış, ilgi odağı olmayı her zaman sevmişti. Birisi hariç.. Peki Anastasia onu elde edebilecek miydi?

'Bana bir şans vermedin bile. Senin gözünde her zaman bir fandım. Sesini duyunca bacakları titreyen, yaptığın her iyilikte binlerce kez teşekkür eden, sarıldığında bayılacağından korkup kollarını daha sıkı sardığın bir fan. Beni sevmedin, sadece sana hissettirdiklerimi sevdin. Çünkü sen benim dünyamın merkeziydin, senin için her şeyi yapabilirdim. Ve seni hiçbir zaman kullanmadım, sadece sen vicdanını rahatlatmak için önüme bunca fırsatı sundun.' -Kaylee Abels

Sonbaharda dökülen yaprakları biliyorsun, değil mi? Aslında başlangıçta hepsi harikadır, o kadar yeşil ve canlı gözükürler ki, onların buruşup çirkinleşebileceğine inanamazsın. Fakat o yapraklar dökülür, sonra İlkbahar geldiğinde yeniden eski hallerine dönerler. Kısır döngü gibidir. Dökülmelerini umursamazsın; çünkü zaten eski hallerine döneceklerdir, değil mi? Bir şekilde dönerler. Aklına hiç, ağacın hastalık kapabileceği, yok olabileceği gelmez. Sen her geldiğinde, ilkbahar gibi hissettiriyor. Ama sonra.. Dökülüyorum, Zayn. Eski halime döneceğimi biliyorsun ama ya yok olursam? Sen gelmeden önce, sonbaharın yalnızlığı beni yok ederse? *** Merhabalar! Bu benim wattpad'de yayınladığım ilk hikayem, ve çok heyecanlıyım aslında. Bu tanıtım amaçlı değil de, daha çok hikayenin adıyla bağdaştırabilmeniz için yazdığım bir kesit. Her neyse, okuduğunda beğenen kaç kişi var bilmiyorum fakat oy verip yorum yapmayı unutmazsanız, çok çok memnun olurum. Tanımasam da -ki tanışmamız size bağlı :D- sizleri çok seviyorum. İyi okumalar!