Zeyd Azad. Tekdüze gibi görünen hayatının iç yüzü kimsenin bilmediği gibiydi. İnsanları çok iyi tanıyordu. Bu yüzden de etrafında kimse yoktu. Kardeşleri ve abisi hariç, kimseye güvenmiyordu. En güvendiklerinden darbe yemişti Zeyd Azad.
"Yıllar sonra anneme kavuşmuş gibiyim Eylül." diyerek sardı beni abim. "Anne kokusu..." Saçlarımı koklayan abime karşılık beline sımsıkı sarıldım. Arkamda Ömer abimi hissettim. Saçlarıma öpücük bıraktı. "Kıskandım." diyerek Utku abim de kocaman açtı kollarını. Umut abim de aynı şekilde gelip sarıldığında, bu halimiz...
Yıllar önce yapılmış bir hata, kaç hayatın kararmasına sebep olabilirdi ki? Kaç gözyaşı dökülebilirdi bir babanın gözlerinden? Diner miydi onca insanın kalbindeki acı? Susar mıydı, yakılan ağıtlar? Gelir miydi gidenler, ölmez miydi kalanlar? Döner miydi Kuzgun, yuvasına? Tüm hakları saklıdır ve şahsıma aittir. Baş...