Yine aynı gece abim yok. Gökyüzündeki yıldızlar gözükmüyor sanki onlar da beni yalnızlığa mahkum etmişler gibi. Sanırım ben asla güçlü olamayacağım... 🦋 Ben Ecem yalnız, yapayalnız yetimhanenin o bodrum katında kendimi bildim bileli işkenceler çeken o kızım. Peki buradan kurt...
Zeyd Azad. Tekdüze gibi görünen hayatının iç yüzü kimsenin bilmediği gibiydi. İnsanları çok iyi tanıyordu. Bu yüzden de etrafında kimse yoktu. Kardeşleri ve abisi hariç, kimseye güvenmiyordu. En güvendiklerinden darbe yemişti Zeyd Azad.
"Yıllar sonra anneme kavuşmuş gibiyim Eylül." diyerek sardı beni abim. "Anne kokusu..." Saçlarımı koklayan abime karşılık beline sımsıkı sarıldım. Arkamda Ömer abimi hissettim. Saçlarıma öpücük bıraktı. "Kıskandım." diyerek Utku abim de kocaman açtı kollarını. Umut abim de aynı şekilde gelip sarıldığında, bu halimiz...