Νάπολη
Δύο άγνωστοι σαν από πάντα γνωστοί σε ένα ταξίδι στην Νάπολη...
Μια σχέση που έπρεπε να κρατήσει, διαλύθηκε. Δύο γάμοι που δεν έπρεπε να γίνουν, έγιναν. Ένα μωρό, δύο πατεράδες, πολλοί νεκροί και πάνω απ' όλα ο έρωτας,ο ανυπέρβλητος και απόλυτος.
Ἔρος δηὖτέ μ᾿ ὀ λυσιμέλης δόνει, γλυκύπικρον ἀμάχανον ὄρπετον.. (Σαπφώ) Πάλι σπαραζει με ο έρωτας, που παραλύει το σώμα γλυκόπικρο, άγριο σερπετο.. ( Μετάφραση Βουτιερίδη)
21 Απριλίου 1967. Η μέρα που άλλαξαν όλα. Η μέρα που η Ελλάδα πέρασε από το φως στο σκοτάδι. Και ενώ όλη η χώρα βρισκόταν σε αναβρασμό, η ζωή στο Διαφάνι κυλούσε φυσιολογικά για όλους. Και τότε όλα ανατράπηκαν. Η ευτυχία δύο ανθρώπων κατέρρευσε μέσα σε λίγα λεπτά. Ένα στιγμιαίο λάθος. Μια εξορία. Μια νέα ζωή για τον Λ...
Η ζωή μας αποτελείται από επιλογές. Σταυροδρόμια δίχως ταμπέλες που σου φωνάζουν "Διάλεξε". Μονοπάτια με προορισμό άγνωστο... Ένα κιόσκι σε περιμένει στο τέλος κάθε δρόμου, ίδιο ή διαφορετικό, αυτό ποτέ κανείς δεν το έμαθε.
"Με λένε Λενιώ" "Εμένα Λάμπρο" "Να είμαστε φίλοι;" "Εντάξει" Τι θα γινόταν αν αυτή η ιστορία ξεκινούσε 60 περίπου χρόνια μετά; Αν ο Λάμπρος και η Ελένη μεγάλωναν ως αχώριστοι φίλοι ή κάτι παραπάνω, κοντά στο σήμερα...;
Τι θα γινόταν αν ο Λάμπρος όταν έλαβε το γράμμα της Ελένης στο στρατόπεδο πήγαινε να τη βρει για να της εξηγήσει και να της ζητήσει να κάνουν μια νέα αρχή; Θα δεχτεί να γυρίσουν σελίδα στη σχέση τους ή θα τερματιστεί για πάντα;
Όσα σε πλήγωσαν, τα έκανες ασπίδα, τίποτα να μη σε αγγίζει πια. Κι όσα όνειρα γέννησε η αγάπη, τα κλείδωσες στην αποθήκη, κι ακόμα εκεί σε περιμένουν...
Για εκείνους σπίτι δεν ήταν οι τοίχοι και τα χώματα, το "σπίτι" τους ήταν η αγκαλιά τους.
Η αγάπη είναι αρκετά δυνατή για να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο και δυσκολία. Είναι ικανή, όμως, να ξεπεράσει ακόμα και τον θάνατο; Δύο ερωτευμένες καρδιές, κλεισμένες μέσα σε μία μικρή, λευκή αχιβάδα, μπορούν να καταφέρουν τα πάντα...
Κι όλα αρχίζουν και πάλι τελειώνουν Το ξέρω αγάπη μου θα βρεθούμε ξανά Έχω τη βεβαιότητα του κύματος προτού σπάσει την πέτρα