Ben Dipper Pines, baş düşmanımı uyandırmıştım. Sadece yapmıştım işte.

Stanley Pines, karşısındaki şeytana elini uzattı. Bunun ardından şeytan sırıtarak karşısındaki yaşlı adamın elini tuttu. Ortaya çıkan mavi alevle anlaşma bir nevi resmileşti. Şeytan, cebinden eski tipte,sarı bir cep saati çıkarttı. "Zaman önemli Stanley~. Gün batana kadar vaktin var. Eğer istediğim olmazsa-" Stanley korkuyla şeytanın sözünü kesti. "Olacak." kendisine bakan şeytanın hoşnutsuz bakışları üzerine cümlesini baştan kurdu. "Her şey istediğin gibi olacak." Şeytan bir süre düşündü. Bu adama güvenmek? Adamın düşüncelerini yokladı. Stanley korkudan hiçbir şey düşünemiyordu. Ama hala neden korktuğunu öğrenebilirdi. Korkularını yokladı ve en ağır basanın Dipper'ın tepkisi olduğunu anladı. Arada oluşan birkaç dakikalık sessizliği bozdu. "Sen sadece onu ikna et. Gün batımına kadar. Şimdi kaybol." Şayet sadece onu ikna etmek bir gün sürecekti...

"Burdasın..." "Burdayım." Çatılmış kaşlar,sert ses,tehlikeyle parlayan sarı gözler. Dipper şeytanı gerçekten özlemişti. Eli kendinden bağımsız sekilde havalandı ve şeytanın aynadaki yansımasına dokundu. Önce yanağını okşadı parmağının ucuyla. Sonra bütün yüzünü turladı. Dudaklarına geldiği sırada şeytanla bakışlarını kesmeden onları da okşadı. Bill gözlerini kapattı,Dipper heyecanla derin bir nefes aldı. "Aynadan dokunarak bile beni bu hale getirmen fazla adaletsiz." Cevap vermedi Dipper. Tek istediği 2 haftadır rüyasında bile görmediği sevgiline bakmaktı. "Kötü görünüyorsun. Yemek yemedin mi?" Dipper sevgilisinin cevabı bildiğini tahmin ettiği için yine cevap vermedi. "Odanda yiyecekler var. Onları ye. Zayıflamışsın." Gözlerinin dolduğunu hissetti Dipper. Onu bu kadar özlemesi fazlaydı. "Unuttun mu," dedi şeytan zoraki bir gülümseme ile. "Beni sen kovdun." 'Onu ben kovdum' Suçluluk ve özlem her bir yanını sardığında genç oğlan kapattı gözlerini. Suçlu hissetmemesi gerektiğini bilmesine rağmen buna engel olamıyordu.