Kurbanını gölgesindeki işarete göre seçen bir katil. Aksel şehrinde insanlar kaybolmaya ve cinayetler işlenmeye başlanmıştı. Bu olaylara dair yürütülen tek tahmin aynı kişi tarafından yapılıyor olmasıydı. Doğa bozulan düzeni eski haline getirebilmek için ruhlarındaki izlere göre beş kişiye özel güçler verdi. Şimdi bu beş çocuk Aksel Lisesine gelecekler, aynı anda hem kendi kimliklerini gizleyip normal insanlar gibi davranacaklar hem de suçluyu bulmaya çalışacaklardı. Ancak güçler beş çocukla sınırlı kalmadı... Aksel şehrine hoş geldin. Unutma ki güvenebileceğin tek şey gölgen, ona da çok güvenme.

❝ "İstesen de unutamazsın ki sen onu... Hiçbir his senin ona duyduğun sevgiyi değiştiremez. Hiçbir hissin gelmesi ya da gitmesi onunla senin arandaki bağı kopartamaz. Hem eğer Aslan Kral'daki gibi sevdiklerimiz gökteki yıldızlar olup bizi izliyorlarsa o kesin oradadır Bilge, en parlak yıldızdan seni izliyordur." Bilge'nin gözyaşı yanağından süzülüp Görkem'in tişörtüne damladı. ❞ ☾ ⋆*･ﾟ:⋆*･ﾟ:✧*⋆.*:･ﾟ✧. : ⋆* ©lotusundaktilosu, 2021 kapak tasarımı, ©preallens˚ ༘♡ ⋆｡˚ Wattpad Romance Tr'nin "Gençlik Rüzgarıyla Savrulanlar" okuma listesinde 💗.

Bir mektup yazılıyor zamansız, okunuyor zamansız. İki insan karşılaşıyor, zamansız. Ya da tam zamanında... Gülce, bir anlık basiret bağlanmasıyla girdiği olaylar yumağından çıkamayacak. Biriyle tanışacak, tüm tanışıklıklarını gölgede bırakan... Öğrendikleri her şey bir girdap gibi onları daha da dibe çekerken neye tutunacaklarını bilemeyip birbirlerine tutunacaklar. Geçmişten gelip geleceğe uzanan, bugünlerini sarsan bir hikaye... Sırlar, düşmanlar, dostlar, para ve güç savaşları, arada kalan masumlar... Bir de aşk, bu yumağa renk katan bir ilmek...

Huysuz ve yalnız bir adam. Münasebetsiz ve geveze bir komşu. Ve ikisini bir araya getiren sürprizlerle dolu bir akşam. "Hayatta öğrendiğim her şeyi üç kelime ile özetleyebilirim. Hayat devam ediyor." -Robert Frost Pişmanlıklarla, ikinci şanslarla ve kayıp kedilerle ilgili kısacık bir hikaye. Söyleyemediklerinden pişmanlık duyanlara, ikinci şanslara inanlara ve kedisini kaybedip gecenin bir vakti onu aramaya çıkanlara ithaf edilmiştir. Keyifli okumalar! Kapakta kullanılan çizim Pascal Campion'a aittir. Illustration Credit: Pascal Campion

Genç kız kaymaya devam etti. Üşüyordu ama bunu sorun etmiyordu. Üşümek istiyordu. Ayağının altındaki kaygan zemin, ona iyi geliyordu. Fakat bu sefer iyi hissetmiyordu. Üzerinde bulunduğu buzun ince olduğunu biliyordu. Buzun çatırdama seslerini duymaya devam ediyordu. Fakat umursamadı. Kaymaya devam etti. Onu izleyen iblisten habersizdi. İblis, onun buzların kraliçesi olduğunu düşündü. Kendine layıktı. Kendi oluşturduğu ince buz tabakasının üzerinde duran meleğe baktı. Onun tam zıttıydı. Aynı zamanda da onun yarımıydı. Genç kız, ince buzun üzerinde, zarif bir şekilde hareket etmeye devam etti. Geriye doğru, çapraz bir şekilde sürmeye başladı. Sağ ayağını kaldırıp, sol ayağını kendine doğru çekti. Genç kız, bu hareketi ile altındaki buzun çatlıyacağını biliyordu. Onun istediği de buydu. Onu büyülenmiş bir şekilde izleyen iblisten habersizce, axel hareketini gerçekleştirdi. Altındaki buz çatladı ve genç kız, soğuk suya düştü. Kurtulmaya çalışmadı. Ölmek istiyordu. Aradan dakikalar geçti. Soğuk su, genç kızın bedenini ele geçirmişti. Gözlerini kapattı. Öldüğünü zannetti. Fakat bu olmadı. Onun ölmesini engelleyen şey, iblisin, genç kızın dudaklarına kondurduğu öpücük oldu. *** Kendi elini kendin tut, kimse seni kurtarmak için kolunu feda etmeyecek. ***

"Hâlâ on kişiyiz. Yarışma için Dünya'dan ayrılalı aylar oldu. Yiyecek stoklarımız her gün daha fazla azalıyor. UFK Uzay Gemisi'nden sesleniyorum, bizi duyuyor musunuz?" - - - Devasa bir uzay gemisi. Yarışmaya katılacak on farklı insan ve aralarından kazanacak tek bir kişi. Ve süre, 10 Ay 11 Gün. Bizimle Dünya'dan ayrılmaya hazır mısınız?

Ben, az önce patlayan o silahın, bir daha ateş edecek olan o namlusunun, tam karşısındayım. Kendimi, elimde menekşe kokulu kara kaplı defterim ve kalemime sıkıca sarılmış bir biçimde, sadece cam tavandan vuran ay ışığının parlattığı, yüzünü bile göremediğim şahsiyetin karşısında bir namlunun ucunda buldum. Ay ışığı sadece bana o silahı parlatmıyordu. Bir bitmiş ömrü, bir solmuş menekşeyi, bir cesedi parlatıyordu! Ve asıl soru. Bir insan sevdiğini nasıl elleri ile gömebilirdi? Ben Itır. Itır Şensoy. Hikayemi öğrenmeye, bu eski istasyonda başıma geleceklere bizzat şahit olmaya, trende yanımdaki koltukta oturmaya var mısınız?

Şimdi yıldız tozları saçlarında... Ve o bile bilmiyor, Sadece yok oluyor ve sesini dahi çıkartamıyor.

Yerim.

Gazel Linet Köksal, insanların acısını alıp içinde taşıyabilen bir sürgündü. Mirza Safir Barlas ise kördü, kelebek derlerdi ona lakin bitmişti kelebeğin ömrü. Ve yağmurlar kesikleri toprağa gömdü, çiçekler teker teker öldü. Gidenlerin ardından sırlar, günahkar bedenleri kendine yuva gördü.