Słoneczna Barcelona. Prezes Hiszpańskiego przedsiębiorstwa. I ona - podważająca decyzje biznesowe imigrantka, zatrudniona u niego, tylko dlatego, że chciała pracować u konkurencji 😈 (16+) Uwaga❗️W książce występują: wulgaryzmy, tematy związane z przemocą oraz sceny nieodpowiednie dla młodych czytelników. Stopień emocjonalnego rollercoasteru: 🎢 🎢 Stopień hot: 🔥 #2 the relationship series

Milena woli słuchać. Jej głos jest jak list schowany w kieszeni - bez adresu, bez pieczątki. Do czasu. Krystian, nowy w ósmej klasie, słyszy w jej nieśmiałym „mmm" kolor, którego ona sama jeszcze nie zna. Proponuje ćwiczenia: trochę auli, trochę Domu Kultury, trochę jego domowego studia. Nie obiecuje cudów - obiecuje puls: raz, dwa, trzy, cztery. Szkoła tymczasem jest głośna jak przerwa: „Siostrzyczki" (Emilia i Weronika) działają jak prywatny chór wsparcia, za to Ola z Patrycją i Szymonem grają w grę „poziom wydarzenia", w której zawsze chodzi o to samo - zepchnąć Milenę ze sceny, zanim na nią wejdzie. Najpierw drobne uszczypliwości, potem „przypadkowa" zamiana podkładu na próbie. Milena potyka się przez sekundę... i wybiera a cappella. Zamiast krzyknąć - opowiada. Po raz pierwszy naprawdę jej. Następnego dnia traci głos. Nie na długo, ale na tyle, by zrozumieć, że cisza też jest językiem. Krystian nie sprzedaje pustych „będzie dobrze"; uczy ją oddychać, zanim znów zaśpiewa. Aula zapisuje „afonia - zalecenie ciszy". Korytarze zapisują: „coś się dzieje". Przegląd Talentów zbliża się jak burza. Przyjaźnie sprawdza nie korytarz, lecz scena, a światła pod sufitem... czasem ważą więcej, niż wszyscy myślą. To historia o tym, jak rodzi się własny głos - z niepewności, z mruknięć, z decyzji. O pierwszym zakochaniu, które umie trzymać ramy, i o tym, że odwaga nie jest brakiem strachu, tylko krokiem mimo niego. A kiedy ktoś próbuje ten krok podciąć - puls pomaga iść dalej.