[ The WATTYS 2022 KAZANANI - "En Şaşırtıcı Olay" ödülü ve "Uyumsuzlar Kategorisi" ödülü ] Sultanahmet Camisi'nin hünkâr kasrındaki bahçesinde bulunan çoğu kişi az sonra cennete doğru uçacaktı, ama içlerinden hiçbiri bunun farkında değildi. Tarihi Yarımada bir tarihi güne daha tanıklık edecek, Fatih Sultan Mehmet'in İstanbul'u yine bir çağı kapatıp yeni bir çağ başlatacaktı. Kıyamet boyutunda yaşanan olaylar zinciri tüm dünyayı çaresizliğe ve paniğe sürüklerken Yücel ve kızı Işıl bu küresel kaostan kurtulmak için geçmişle günümüz arasında anılar vasıtasıyla kurdukları bağlara güvenmek zorundadırlar. Baba kız, yaşama tutunmaya çalışırken daha önce yaşanmamış korkunçluktaki sebebi belirsiz bu felaketlerde hayatta kalmayı başarabilecekler mi? Önsöz Sevgili okuyucu, beni ekran ortamında dijitalden okumaya alışkın olmadığınızı biliyorum. Son romanımı Wattpad üzerinden yayınlamamın bazı nedenleri var. "Cennette de Kütüphane Var mı?" yaşama ve umuda dair farkındalık yaratma misyonu olan bir roman. Bu yüzden olabildiğince çok okuyucuya ulaşması ve desteğiniz çok önemli... Dünya çapında salgın, doğal afet, savaş ve ekonomik kriz hepimizi üzüp bunaltıyor. Faturalar ve diğer zorunlu ödemeler derken vatandaşın cebindeki delik de gün geçtikçe büyüyor. Bu bağlamda en azından sanat ve kültür eserlerine uygun şartlarda erişim için üzerime düşeni yapmak adına son romanımı ücretiz olan bu ortamda sizlerle buluşturmayı uygun gördüm. Bu zor günleri ancak sağduyu ve birliktelik ile aşabileceğimiz bir gerçek. Okurken keyif alacağınızı umduğum duygusal, komik ve yer yer gerilim dolu "Cennette de Kütüphane Var mı?" tüm bölümleri ile sizlerle.

"İnanamıyorum!" dedim. "Neye inanamıyorsun?" dedi. "Bana geri geldiğine. Yani, bu bir mucize değil mi?" Başımı göğsünden çektim ve gözlerim gözlerini buldu. "Her an bir rüyadan uyanacakmışım gibi hissediyorum!" Gülümsedi ve önüme düşen bir tutam saçı geriye itti. "Mucizelere inanmam! Birbirimize kavuşmamız gerekti, çünkü hayatın bize bir borcu vardı." Parmakları yanağımda gezindi. "Hayat da bize olan borcunu ödüyor! Her borç bir gün ödenmelidir Armi!" . Belki de ona son defa bu kadar yakındım. Belki birkaç kez daha dudaklarının kıvrımında gezinirdi dudaklarım ya da nefesi oksijenim olurdu. Ona karşı yapacağım ihanetten sonra yüzümü görmek istemezdi, biliyordum. Lakin bunu onun için yaptığımı asla bilmeyecekti. Bu yükü onun omuzlarına bindirmeyecektim. O beni kötü bilecekti yalnızca, belki de beni unutacak, bir başkasının kollarında teselli bulacaktı! Bunun düşüncesi bile ruhumu bin parçaya ayırıyordu ama daha beteri Emre'nin cansız bedenine sarılmaktı.. Belki içim yanardı, belki cehennemi yaşardım, belki ışıklarım sönerdi ya da çöllerde susuz kalırdım ama onun aldığı her nefes için gerekirse bunu yine yapardım.

Bulutların üzerinde bana baktığını düşünüyorum her gece, gitmiş olman bitmiş olduğu anlamına gelmez... YAZDIĞIM KİTAPLAR ÇALINAMAZ, KOPYALANAMAZ. TELİF HAKKI İHLALİYLE HUKUKİ SÜREÇ BAŞLATILIR. YAZDIĞIM BÜTÜN SÖZLER BANA AİTTİR... •TÜM HAKLAR SAKLIDIR •Wattpad 'de BULUTLARIN ARDINDAN adı ile yazılan ilk hikayedir. Kurgu bana aittir. 1#kahramanlık 31.12.2020 ___________________________

Sen nasıl bir bela olduğunu bilsen aşkı anlatmak için başka bir kelimeye ihtiyaç duymazdın. 05.11.2015 Tanıtımı yayınlanmıştır. 01.01.2016 da bölümler yayınlanmaya başlamıştır.

Serinin ilk kitabı Alıntı... "Neden gergin olduğumu bilmek ister misin?" Beli belirsiz kafamı salladım. Bu tutarsız halleri beni deli ediyor, daha yeni öfkeden çıldıran o değilmiş gibi şimdi sakince suratıma bakıyordu. "Beni sinirden deliye çeviren sensin." Elini kaldırıp omuzlarıma düşen saçlarımı arkaya doğru attı. Parmak uçları çenemden omzuma inerken kırılacak bir şey tutuyor gibi davranıyordu. Parmakları belli belirsiz tenimde gezerken bu naif dokunuşların ona ait olduğuna bir türlü inanamıyordum. Elinin tersini elbisemin açıkta bıraktığı gerdanımda gezinirken gözleri ilk defa karşılaştı gözlerimle. Her zaman ki gibi karanlıktı bakışları. "Gözlerimdeki öfkenin tek sahibi sadece sensin." Dokunuşları ve söyledikleri öylesine zıttı ki birbirine. Hangisi gerçekti bir türlü karar veremiyordum. Bu dokunuşların sahibi mi? Yoksa gözlerindeki karanlığın esiri mi? Boynumda nazikçe gezinen parmakları anlık bir haraketle yüzüme deyince, sertçe çenemi tutup yüzüne bakmamı sağladı. Çenemi öylesine sıkıyordu ki parmakları adeta etime saplanmıştı. Gözlerindeki karanlınlığın esiri olurken, artık kendimi sakinleştirebileceğim nazik dokunuşları da yok olmuştu. Gözlerinde ki geceyi kıskanıdıran karanlık büyüdü, büyüdü, büyüdü... Beni de içine çeken koca bir girdap oluştu bakışlarında. Ve her nefes alışımda biraz daha içine çekiyordu beni. Direnmeye çalıştıkça bu karanlığa daha da saplalıyordum. Biliyorum ne kadar çırpınsamda ondan kurtulamayacaktım. Gözlerimi kapatıp olacakları beklemeye başladım. Bana yapabileceklerini düşünerek. "Seni şu an burada öldürebilirim. Beni durduran tek şey yine sensin..."

Hayatımızı etkileyen, dönüm noktası diyebileceğimiz çok önemli olaylar bir anda gerçekleşir. Anlayamadan, anlam veremeden biter. On saniyede mesela. Ve geriye böyle bir cümle kalır: "İlk karşılaşmamızı hatırlıyor musun?"

Senden 3 gittim, 2 döndüm. 3. dönüşümde ise sen gitmiştin. Yalnız kaldım.