"Canımdan çok sevdiğim adam, canımı almak istedi. Ve ben onun için sadece yedinci kızdım, kurban etmek istediği yedinci mavi gözlü kız. Onun için adayışın son parçasıydım." -Cansu ٠٥/٠٩/٢١

Bir bataklığın içinde ruhumu kaybetmeye adım adım yaklaşmamın, Kendi kişiliğimi hiçe sayarcasına ayaklarımın altında ezişimin, Alazlanarak benliğimi yok etmemin hikayesiydi bu. Peki, ben bunları engelleyebilir miydim? Kaybolmaktan kurtulabilir miydim? Yanıp kavrulmamak için... Direnmeliydim. Lâkin bu, iki tarafı keskin bir oktu. Her türlü yanıp kavrulacaktım. ~Alya (Göklerin kızı) . . . Not: Prolog bölümündeki mektup 40.bölümde geçiyor.

Bir mimar olan Erkam, iş için seyahat ettiği ve yabancısı olduğu bir şehirde ansızın bir deprem felaketine yakalanır. Genç adam hayatında asla unutamayacağı korkunç bir gece yaşar ve bu korkunç gecede her şeyini göçüğün altında bırakmış ve buna rağmen hayata umutla tutunmuş bir kadın olan Feyza ile karşılaşır. Bu genç kadın, bir yandan adamın gecelerini kabusa çevirirken diğer yandan da gündüzlerini umut fenerleriyle aydınlatmaya başlar. Ama bu çok da kolay olmayacaktır. Çünkü genç adam, kimsenin bilmediği psikolojik bir hastalıktan muzdarip: Borderline. Tek silahı sevgi olan Feyza Erkam'ın karanlık dünyasını aydınlatabilecek mi? Yoksa genç adamın karanlığın içinde kaybolup gitmesine göz mü yumacak? Alıntı: "Hayır Feyza. Bir deliyle ömrünü geçirmene izin veremem. Benim ruhum hasta ve asla iyileşemeyeceğim. Son anlarımı nerede geçireceğimi öğrenmek ister misin?" Genç adam kadının bir şey söylemesine fırsat vermeden öfkesine hakim olamayarak bağırdı. ''Bir akıl hastanesinde. Çünkü ilerleyen zamanlarda durumum daha da kötüye gidecek. Kendime ve hatta sana zarar verebilirim." Gözlerinden yaşlar akarken bakışları, gözyaşları içindeki kadından kayıp arkasındaki Eymen ile kesişti ve acıyla konuşmaya devam etti. "Sevdiğim herkese. Sonumu görebiliyorum. Lütfen vazgeçin benden.'' Feyza dizlerinin üzerine çökerek hıçkırarak ağlamaya başladı. Umudu kalmamıştı. Kafasına koymuştu gidecekti. Onu durduramayacaktı. Mecali kalmasa da hıçkırıklarının arasından konuşmaya çalıştı. "Sen deli değilsin Erkam. Tanıdığım en güzel adamsın. Sana söz veriyorum, her zaman yanında olacağım. Birlikte atlatacağız bu süreci." 🌻 (1 Haziran 2020)

Lina arkasına dönüp baktığında onu bıraktığı yerde dizlerinin üzerine çökmüş, kendisine baktığını gördü. Aralarında bir hayli açılmış mesafeden dolayı yüzünü net göremese de toprağa bulandığını ve bakışlarındaki hayal kırıklığını seçebiliyordu. Kalbinde hissettiği acıyla tüm gücünü bacaklarına yükleyerek koşmaya başladı. Ta ki sesini duyana kadar. "Zarar görmene izin vermeyeceğim. Güven bana!" . . . 🌿(30 Ağustos 2017)