Bir kız düşünün küçücük yaşta hayatında ki tek kahramanını kaybeden veya o kahraman gittikten sonra küçük kızın kararan dünyasını. Bir küçük kız düşünün yıllarca aynı evde yaşadığı üvey babasından taciz ve şiddet gören. Ve bir küçük kız düşünün herşeye herkese rağmen dimdik ayakta duran ve bir bordo bereli asker olan. O kim mi? O Gece Özdemir herşeye herkese karşı dik duran cesur bir kadın asker. Akel akarsu aksel akarsu Aras demir alihan ateş soylu furkan aydın kerem kulcu oğuz yener yekta anlı

TAMAMLANDI✔ "Selam! Artık kaç gün kaldığını saymayı bıraktım... Ama biliyorum az kaldı. Gidiyorum. Gitmek zorundayım. Ölüyorum... Her gün geçtikçe ölümün fısıltısını daha net duyuyorum... Duymak zorundayım. Bugün yine unuttum. Evimin yolunu unuttum... Saatlerce yürüdüm. Ama neyse ki çantamda bir kağıda adresi yazdığımı sonradan hatırladım. Yoldan geçen herhangi birine sordum evimin adresini. Şimdi ise yine buradayım... Öylece gitmek istemiyorum. Bir şeyler bırakmak istiyorum bu dünyaya. Ben Deniz... Deniz Vural. Ve bunları izleyen kişi , her kim olursan ol unutma beni olur mu? Ben ölmek istemiyorum. Beni hatırlayacak birileri kalmadığı zaman ölmüş olacağım... Ve lütfen , lütfen ölmeme izin verme!" • Aile-abi kurgusu yazmaya doyamadığım için aklındaki diğer kurguları bir kenara çekip buraya geldim! • MoonLoverrss •

Düzenlendi... Ben Miray; Soyadım, doğum tarihim hiçbir şeyi olmayan miray Küçükken bana masal okuyan bir babam bile yoktu, ne uyumadan önce ne de normal zamanlarda... hani bazı kızlar var ya babalarının prensesi, güzel kızları ben hiçbir zaman onlardan olamadım Ben her zaman Miraç'ın, ikiz kardeşimin prensesi oldum, bu bizim hikayemiz... Miraç ve benim hikayem bu hikayenin sonunda ya kurtulacağız ya da canavarın kulesindeki karannlık bir odada öleceğiz

Merih, arkadaşları Arda, Berkan ve Mert'le kampa gittiği gece hayatının değişeceğinden bir haberdi. Ormanda yürüyüşe çıktığında, çalıların arasında bulduğu kadın kendisine sadece 'Beni Korur Musun' diye sormuştu. Merih sorgulamadan, 'Korurum' demişti ve hikaye başlamıştı. Kadının içinde olduğu bu kabus, herkesin hayatına çökmüştü. İntikamla, kanla harmanlanmış bir yolda birlik olup yürümeye karar verdiklerinde mücadeleleri de başlamıştı. ••• "Sıkı sıkı tutundum hayata, ellerim parçalandı. Pes etmedikçe, eksildim, bittim. Sorguladım da, neden hayatım mahvoldu? Suçum neydi? Ayaklarıma pranga vurdular, zincirlerini boyadım. Vücudumda kesikler açtılar, her yaraya bir isim verdim. Saçlarımı yoldular, tellerini topladım. Hayata tutunmaya devam ettikçe, ellerimde derman tükendi. Pes etmedim. Kaynar sular değdi tenime, suya üfledim. Taşlar ve sopalar geldi sonra, ardından pis eller... Pes ettim, hayata tutunmayı da bıraktım. Bedenen ölmedim, iki göğsümün ortasını parçalayıp ölen ruhumu da azat edemedim..." ••• 'Beni korur musun?' 'Korurum'

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."