"DUR!!!" Duyduğum kelimeyle, bedenimin yapacağı işlev aynı değildi. Eğer ki durursam o cehenneme tekrar götürecekti beni. Ve bu kez bana olmayan merhametini de kullanmıyacaktı. Gözümün üzerine düşen saç tellerim her ne kadar görüş açımı zora soksada, ağlamaktan bulanıklaşan gözlerim kadar değildi. Gitgide yaklaşıyordu, arkama bakmasamda seslerden anlayabiliyordum. Ayaklarımda derman kalmamıştı artık. sızlayan bileğim ise bana hiç yardımcı olmuyordu. "ASEL!!!" Adımı haykırışına kulak asmıyacaktım, ta ki patlayan silah sesine kadar. Vurmuş muydu beni? Durdum titreyen bedenime, sahip çıkamadan durdum. Arkamı dönmek istemiyordum, çok korkuyordum. Ya bu kez havaya değil silahı, bana sıkararsa diye. Sinirlenince kendini kaybederdi DEMİR SÖNMEZOĞLU! Ama ben onu sinirlendimenin de ötesine geçirmiştim şu an. Ondan kaçmıştım!! Tek isteğim özgürlüğümdü oysa. "EĞER Kİ BİR ADIM DAHA ATARSAN, SENİ ÖLDÜRÜRÜM!!!" Yer ayaklarımın altından kaydı sanki. "ASEL DÖN YÜZÜNÜ! TEKRARLAMIYCAĞIM ÇÜNKÜ!" Bitmişti hayatım buraya kadardı. Elimde ki son şansı da yok etmişti. Beni kendine MAHKÛM etmekte kararlıydı...

"Ben çok korkuyorum." dilimden dökülen, lakin ruhumun heran yaşadığı bu cümle, beni içine hapis etmişti resmen. "Ben senin yanın da olduğum sürece, kimsenin sana zarar vermesine izin vermem, korkma." Güven duyduğum sesinin kulaklarıma dolmasıyla, bir iki adım atıp önünde durdum. "Beni bırakma olurmu? Hep sev." Sığınabileceğim tek liman Alihan'ken, benden gitme düşüncesi, göğsüme koca delik açıyordu. Oturduğu zümrüt rengi koltuktan ayağa kalkıp, ellerimi sıkıca tuttu. Mavilerime diktiği kahveleri, bir çok şey bana anlatırken, bakışların da gördüklerimi kulağıma doğru eğilerek fısıldadı. "kendimi bırakırım, seni yine bırakmam. Kendimi sevmem, seni yine severim. Sensiz bir an bile düşünmediğim bu hayatta, böyle şeyler düşünerek kendine eziyet etme." Duyduklarımla mutluluk göz yaşlarım bir bir akarken, elleriyle yüzümü avuçlayıp sildi. Dudaklarıma bıraktığı sevgi dolu bir öpücükle, dudaklarımdan kopmadan fısıldadı. "Seni seviyorum..."