*** "Hiçbir şey beni senin bu korkaklığın bu ilişkiye sahip çıkmayışın kadar üzemez. Seni seviyorum diye senden vazgeçemiyor değilim. Bugün olmaz yarın. Vazgeçerim. Bir başkasına aşık olurum!" dedim öfkeyle. Elini ağzıma kapattı, bir elini belime koyarak bedenimi kendine çekti. Savrulan bedenimin eğer tutmasaydı düşeceğine emindim. Ellerimi göğsüne koydum. Gözlerinin içine bakarken çatık kaşlarının altındaki yeşil gözleri, benim günlerdir denediğim ama yapamadığım şeyi yapıyordu. Öfkesini, bedenime ince ince işliyordu. "Madem öyle... Hazırlan." Elini çekmediği için anlamadığımı sadece bakışlarım ile iletmeye çalıştım. "Bir ay sonra nişan, şubat tatilinde düğün." Ben söylediklerinin etkisi ile şok olurken arkasını döndü, bizim evin bahçesine doğru bir iki adım attı. Ondan çıktığına emin bile olamadığım gür bir sesle bağırdı. "Aytekin!" Kalbim korku ile kasılırken yanına koştum. "Ne? Ne yapacaksın? Hey!" Beni dinlemedi, önüne geçip durdurmaya çalıştığım bedenini sola kaydırdı, bir daha bağırdı. "Aytekin!" Bizim evin ışıkları ile birlikte Cemile teyzelerin ışıkları da açıldı. "Ferhan..." Dediğimde bakışlarını ağabeyimin penceresinden bana çevirdi. "Ferhan yok..." dedi alayla. "Ferhan ağabey diyeceksin." Ellerini havada iki kez itiraz edercesine salladı. "Pardon! Korkak, gururlu, aptal ve sevmeyen Ferhan ağabey diyeceksin!" Bizim evin kapısı açıldığında son kez onu durdurmaya çalıştım. "Ferhan böyle değil. Bir anlık öfke ile değil!" dediğimde ellerimi tuttu, göğsünden indirdi. "Ne bağırıyorsun lan?" diyen ağabeyime aldırmadan bana bakarak konuştu. "Gözünde adamlığım kalmadı ya, bırak onun gözünde de kardeşliğimiz kalmasın. Ama sen..." Bakışlarını yanımıza gelmesine bir iki adım kalan ağabeyime çevirdi. "Bu saate sonra vazgeçme hakkına sahip değilsin." ***

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

Konya'ya Bulgaristan'dan göç etmiş bir Türk kızı ve dağlı eşkıya oğlan arasında geçen bir hayat hikayesi. Hikayede +18 kısımlar olacaktır.

Bir hırçın dalga gibi yakıp yıkmıştı zihnimi, Yerine tüm benliğinin yıkıntılarını bırakmıştı. Bir şehrin küle çevirdiği kalbin sahibiydi onlar. Bir şehir acımasızca kül edip geçtiği kalpleri, kanlı parmaklarının arasında can çekişti. Ruhları bir mezara kurban edildi, gömdükleri ruhları birbirini buldu. Kadın tutkun olduğu gücünün, kurban edildiği hırsının ta kendisiydi. Adam zehir saçan kadına aşık olacak kadar kördü. Her nefesleri zehir, her verdikleri nefes panzehirdi birbirlerine. ⚡ Bir namlunun ucunda iki hayat, Ve bir namlunun dayandığı iki şakak, Bu namlunun ucunda verilen savaş, iki hayatı bambaşka yerlere sürdüğünde bu savaşın galibi tek bir şey olacaktı. Ya nefret, Ya aşk. "Bu namlu bir gün birimizin beyninde değil ruhunda patlayacak Neva."

Hayal Soymaz, ünlü bir şarkıcı olma hayalinin peşinden gitmeye çalışan genç bir kızdır. Ancak anne ve babası onu çok sevse de onun bu hayaline pek de sıcak bakmamaktadır. Aile içinde onu destekleyen tek kişi kız kardeşi olan Sare dir. Çocukluk aşkı olan Demir Yücel ise ailevi sorunları olan, sigara bağımlısı, soğukkanlı ve biraz sinir bozucu olmasına rağmen özünde temiz kalpli bir çocuktur. Yalnız birisidir, çünkü insanlara karşı çoğu zaman sert ve soğuktur. En sevdiği hobisi ise gitar çalmaktır. Kader, uzun zaman sonra bu iki müzik tutkununun kalbindeki melodileri yeniden birleştirir. Güzel, derin ve anlamlı şarkılarla... 🎶 "Hiç kimse bilmez, hiç kimse. Şimdi sen de yoksun yanımda..." "Nerelerdeydin, sevgilim? Daha yaşanacak bir sürü hayal var..." 🎶

Azra ve Koray, her şeyi geçmişe gömdüğüne emindir. Ta ki tekrardan karşılaşana kadar. Dışarıdan bakınca hayatları doğal akışında ilerliyordur. Peki ya her şey geçmişin intikamını almaya and içmiş bir aile tarafından planlanıyorsa? * "Yok olmanı istemiyorum." dedim. İçimden, yok olmak da istemiyorum diye ekledim. Güven veren bir sesle, "Bir gün herkes yok olacak. Ama sana söz veriyorum Azra. Şimdi bu şekilde yok olmayacağız." dedi. Bakışları, ses tonu, yüzümü kavrayışı... Hepsi beni söylediklerine ikna etmeye çalışır gibiydi. Her bir hareketi yemin gibiydi. Ona inanmaktan başka seçeneğim yoktu. "Bizim sonumuz bunlar olmayacak. Işığının sönmesine asla izin vermeyeceğim. Güveniyor musun bana?" Yüzümü iki yandan kavrayan ellerinin müsade ettiği kadar kafamı salladım. Bu cevap onu tatmin etmemiş olacak, "Güveniyor musun?" diye tekrarladı. Ellerimle onun bileklerini tuttum. Öyle sıkı tutmuştum ki tırnaklarım tenine batmıştı. "Güveniyorum." dedim. Sesim onun sesine nazaran kısıktı fakat hiçbir şüphe, tereddüt yoktu. 23.06.2022