Aptal cesareti, kıyametinin habercisiydi. O depo binası, kıyametin ta kendisiydi. On deneğin olduğu o kat, onun mezarıydı. O artık bir virüsün parçasıydı. Belki sin-üs vücudunda dolaşmıyordu ama onun varlığına sebep olmak, onu öldürüyordu. İçine çekildiği tuzak, onu kirletiyordu. Beyaz kanatlar, siyaha boyanmıştı. O artık şeytanın ta kendisiydi. O kirliydi ve onun kiri, aşkını öldürdü. *** Kendi ayaklarım ile gittim kıyametime. Ve kendi ellerimle yazdım sonumu. Açtığım beyaz sayfaları, siyah mürekkep ile kirlettim. Saf sevgimi nefrete dönüştürdüm. Beni sevene, beni sevmemesi için sebepler sundum. Bu bir yok oluş hikayesi sevgilim. Senin meleğindim, biliyorum. Kara eller beni içine aldı sevgilim. Artık şeytanın ta kendisiyim. Biliyorum, her şeyi mahvettim. Ben yanıyorum sevgilim. Cenneti olmayan kıyametin içine düştüm. Cehennemin azabını ölmeden yaşıyorum. Ben yok oluyorum sevgilim. Sen daima var ol. *** Bu, acı çeken hislerin hikayesi... BU HİKAYEYE DAHİL OLMAYA VAR MISIN? Bu kitapta geçen olay, kurum ve kuruluşlar hayal ürünü olup, her ayrıntısı ile kurgudan ibarettir! Wattpad'de HİSS-İ AZAP adı ile yazılmış ilk kurgudur. Kurgu, 14 haziran 2022 tarihinde wattpad platformunda yer almıştır; hiçbir kurgu ile benzetme, çalıntı değildir. Bu konudaki hiçbir iftira kabul edilmeyecektir. Tüm hakları şahsıma aittir. (Ç)alma, kopyalama gibi girişimleriniz aleyhinize olacaktır.

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

Açıklama sonradan eklenecektir... Korku içerir! Herhangi bir (Ç)alma durumunda gereken yapılacaktır!!!