Bade Serin, düzenli bir hayatı, mutlu bir ailesi olan bir genç kızdır. Bir gün kuzeninin ısrarı üzere katıldığı yarışmada, eseri sergilenmek üzere dereceye girer. Serginin açıldığı gün dereceye giren eserleri gezerken, hem kendisi hemde yakın bir dostu için önemli olan bir şiirin önünde durur. Eserin sahibine ulaşabilmek için sarf ettiği çabanın ardından, karşısında duran adamın, aslında aradığı kişinin ta kendisi olduğunu öğrenir. Emir Haki Alsancak, Bade Serinin hayatına tesadüf suretiyle girmeye çalışırken, kaderin onlardan önce bir planı vardır. Rüzgar eser... Kadın adamın önüne düşer...

Pusat Ali Şahoğlu, en yakın dostunun kız kardeşi Gökbeyaz Çakır'ı kurtarırken istemeden katil olur. Onun için hapse girer, dört sene yatar, elinden birçok fırsatı kaçırır, sözlüsü Suna tarafından terk edilir ve yaralı, ihanete uğramış bir adam olarak hapishaneden çıkar. O çıkarken, Virankaya'da anlı şanlı bir düğün başlamak üzeredir: kardeş bildiği, kardeşini kurtarırken katil olduğu Baran Çakır ile, eski sözlüsü Suna'nın düğünü. Virankaya artık bir savaş beklemektedir. Yörenin iki güçlü ailesini de kasıp kavuracak, tam ortasında da iki büyük beyi birbirine düşüren Suna'nın olduğu bir savaş... Fakat hiçbir şey beklendiği gibi olmaz. Sebebi Pusat Ali Şahoğlu'nun çıkar çıkmaz Suna'ya değil de, kimsenin beklemediği birine yönelmesidir. Gökbeyaz Çakır'a. İNTİKAM SÖZCÜĞÜNÜ FAZLASIYLA İÇERSE DE İNTİKAM OLAY ÖRGÜSÜNÜ İÇERMEZ :)

Psikopat bir gencin ruhunu bulma hikayesi... Son Evlilik Bükücü'den tanıdığınız karakterlerin çocuklarının hikayesi

Saye PUS yıllar sonra ailesiyle tanışır. Kimliğine bile yeni kavuşmuş genç kız aile kavramına alışabilecek mi? *Abi konulu kitap*

"Meyveli pasta çok güzeldi-" "Meyveler kendinden geçmişti, ne güzeli. Haram zıkkım olsun verdiğim para." Düşünceli hâlde önüne döndü. Keyif kaçırmaya gerek yok. Kolumu omzuna atıp kendime çektim onu. Başını bana çevirdiğinde gülümsedim. "Sen nasıl beğendin o pastayı ya?" deyip yanağını sıktım. Omuzlarını kaldırıp indirdi. "Ne bileyim Kartal, yedik işte. Yanımdaydın ya." Mavi gözleri ışıldadı. İç çektim. Yanağına uzanıp öptüm büyükçe. Sonra birden önüme geçip sımsıkı sardı kollarını belime. Kollarımın arasına aldım onu. Evleneceğim onunla. Karım diyeceğim. "Minnak Gezginlerimiz ne zaman olacak?" dedim sırıtarak. Güldü. Keyiflenelim. Başını çıkartıp yüzüme baktı. Düşünür gibi yapıp gözlerini gözlerime çevirdi. Dayanamayıp öptüm. Güldük. "Ben öğretmen olduktan sonra... Yani en az bi' beş yılımız var." dediğinde keyifsizce başımı salladım. Kız haklı. Yanağıma uzanıp sulu sulu öptü. Mavi gözlerine döndüm tekrar. Etkileyici bakışlar atıyor bana. Sırıttım. "İstersen şimdi evlenelim." dediğinde atıldım. "Tamam! Hemen eve gidiyoruz. Yok! Önce nikah dairesi, sonra eve." Güldü. Kollarını boynuma sarıp sıkıca sarıldı bana. Kollarımı beline yerleştirip omzundan öptüm. İçimdeki heyecan yerini korurken gerçekler yüzüme çarptı. Ona güzel yaşam sunmam lazım. Bu hâlimle bi' b*ka yaramam. "Beş yıl bekleyeceğiz artık." deyip yanağından öptüm. Başını kaldırdı. Durgundu bakışları. Başını salladı.

Kendini boşlukta hissedip evden çıkmak istemeyen dolu gözlere ithaf edilmiştir. Boşlukta olmak her güzelin harcı değildir.

"Umudunun kırıldığı yerde sakat kalmaya mecbursun." Anladığımı belirten harekette başımı salladım. Her günüm bir önceki günden berbat geliyordu gözüme. Su gibi akıp giden zaman, yosun tutmuş kayalıklara ustaca çarpıp tekrar bir karmaşaya sürüklüyordu beni. Bir adım atmak bile yorgun bedenime ihtiyarlığın memnuniyetsiz dokusunu hissettiriyordu. Kadifemsi bir yumuşaklık yoktu üzerimde. Kendime genç demeyi layık görmüyordum. "Benim uykum var, dayı. Odama geçiyorum." Gözlerini bir müddet şöminenin ateşinde oyalayıp başını bana çevirdi. Yüzünde manidar bir gülümseme vardı. Duygu geçişleri çölde susuz kalmış bir bedeviyi anımsattı bana. Kurumuş dudaklarımı ıslatıp yutkundum. "Yarın bana kaktüs alır mısın? Baştan söyleyeyim, adamların seçmesin. Senin almanı istiyorum." Güldü. Üzerime yerleşen ağırlığın tesiri sürüyorken bu hâlimden uzaklaşmak adına yerimden kalkıp gülümseme yerleştirdim dudaklarıma. "Uyumaya gidiyorum." Elini kaldırıp yaşamdan uzak gözleriyle onayladı beni. Kaderin ince çizgisinde ilerliyordum. Zaman geçiyordu. Tik tak! Huzursuzca odama geçtim. Uzun süredir uyku tutmayan gecelerimde o gün ilk defa yorulmadan uykuya dalmıştım. Ve karmaşık rüyaların ardından geceleri dişlerimi sıkmaktan ağrıyan çenemin acısıyla uyandım. Tanımadığım bir çift göz karşıladı o sabah beni. Odamın duvarlarının gri olmadığını bilmeyecek kadar aptal değildim.

Siz| Merhaba Siz| Ben Gülnur Ören Siz| Makine mühendisliği 1. Sınıf öğrencisiyim Siz| Numaranızı üst sınıflardan bir kızdan aldım. Bölüm birincisiymişsiniz. Siz| Ben bu bölümü çok isteyerek tercih ettim. Çok ilgiliyim yani. Siz| Öyle böyle değil çok uğraştım Siz| Ve kazandım çok şükür Siz| Şey bu arada ben Mehmet Selim YURTOĞLU ile görüşüyorum değil mi Mehmet Selim YURTOĞLU| Merhaba Mehmet Selim YURTOĞLU| Evet benim

(Mahallemin Polisi hikâyemdeki yan karakterler olan Kurşun ve Nergis'in hikâyesidir! Bağımsız olarak okuyabilirsiniz ^^) Derin nefesler alıp sımsıkı yumduğu gözlerini mümkünmüş gibi daha da sıktı. Biliyordu, buradaydı. Konuşmasına gerek yoktu. Ses çıkarmasına gerek yoktu. Varlığı, bütün her şeyi bir kenara itip ruhunun yanında yer alırken sese gerek yoktu. Nergis, onun geldiğini her zaman hissederdi. Öyle ki Sevda'nın çoğu zaman ona bu konuda takılmasına bile razı olurdu. Öyleydi çünkü. Nedeni veya nasılını bilmiyordu sadece Kurşun geldiğinde Nergis hissediyordu. Sevmek, ne bela bir şeydi böyle. "Nergis." O kulaklarından hiç çıkmayan tok sesi yağmurun sesine karıştığında gözyaşlarına inat başını dikleştirdi ve göz kapaklarını araladı. Gözleri Kurşun'un pişmanlık, utanç ve daha birçok duyguyla harmanlanmış gözlerini bulunca dudakları sanki duygularına inat yukarı kıvrıldı. Mutlu muydu? İnsan sadece mutluluktan mı gülümserdi? Hayır, bazı gülümsemeler içindeki acıyı dışarı vurmak için vardır. Gözyaşı mutsuzluğa, gülümseme mutluluğa esir edilmişti. "Gerçek mi?" Sesini zar zor sindiği derinlikten çıkarıp konuştuğunda Kurşun'un başını önüne eğip yutkunmasını izledi. Söze gerek yoktu işte. Duruşundan anlıyordu artık onu. Genç kızken kalbine işleyen adamı tanımaz mıydı?

"...Sen bana abi diyen kıza, yüreğimin çektiği hasretliği nasıl bileceksin?!" dedi Abdullah. ~ Kocaman bir apartman düşünün, birbirine can olmuş Allah rızasını gözeten 3 aileyi, aile dostlarını... Hepsinin neredeyse bir düzine çocuğu olduğunu düşünün. Evet, şimdi de o dostların tertemiz evlatlarını ve sevdalarını. Mimar Abdullah'ı, asker Abdulhak'ı... Tıp ve hafızlık öğrencisi Meryem'i, ilahiyat mezunu hafız Zeynep'i... Ve daha nicesini. . (Çalıntı, kopyalanma ve kurgunun başka şahıslar tarafından yazılması hâlinde gerekli işlemler yapılacaktır. Antalya'nın ünlü avukatlarından biri öz amcamdır. Bilginize...) Tüm hakları KÜBRA Ç. 'a aittir.™©