Μέρος (Ι) : Ενεστώτας "Πιστευω γλυκια μου Κυβέλη πως διατηρεις απεναντι μου μια ακραδαντη σταση αγάπης-μισους. Απλως δυσκολευομαι να αποφασίσω για το αν αγαπάς να με μισεις ή μισεις το οτι με αγαπας" Μέρος (ΙΙ) : Παρατατικός "Πάντα επιστρέφουμε ο ένας στον άλλον ο,τι και αν γινει. Λες και κάποια μυστήρια μαγνητική δύναμη υπάρχει ανάμεσα μας. Φταίει βέβαια και το ότι τα μέτρια δεν ήταν ανέκαθεν για εμάς. Ή όλα ή τίποτα" Μέρος (ΙΙΙ) : Μέλλοντας "Δεν καταλαβαίνεις. Είναι μάταιο. Όταν μπορείς να σταματήσεις δεν θες και όταν θες να σταματησεις, δεν μπορείς." "Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά, θυμάσαι; Μου απλωσες το χέρι και μου χαμογελασες τόσο τρυφερά σαν να με γνώριζες από χρόνια. Σε κοιταξα και σκεφτηκα...Θεε μου τι αποτομη ευτυχια ειναι αυτη.'' Κυβέλη - Ορέστης.

Είναι δύσκολο να είσαι το Δεξί Χέρι της καλύτερης Οικογένειας στην Ευρώπη. Η ρουτίνα του ταπεινού λογιστή Γκάμπριελ δεν θα μπορούσε να είναι πιο βαρετή: σπίτι- Εσκομπάρ, Εσκομπάρ- σπίτι. Ο Άδης βέβαια, ο Αφέντης του Κάτω Κόσμου, έχει μια πιο ενδιαφέρουσα καθημερινότητα. Μέχρι που η ατίθαση Ρωξάνη, με τα κόλπα της πίσω από την μπάρα του Εσκομπάρ να ενθουσιάζουν τον Οικογενειάρχη Φίλιπ, έρχεται να ταράξει τα νερά του νεαρού Εκτελεστή. Άραγε, θα αποκτήσουν όλα μια γεύση Υποκόσμου; //Hades x Persephone Retelling// Στο βιβλίο αναφέρονται: σεξουαλική βία, σεξουαλική παρενόχληση, έντονο ερωτικό περιεχόμενο, σκηνές βίας λεκτικής και σωματικής, ιδιαίτερα σκοτεινά σημεία 2021-2022

(2025 ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ) "Σε ελκύει το χάος; Ή το ελκύεις;", χάνονταν στο ατόφιο μαύρο των ματιών του. Το χάος σε μαγνητίζει, αλλά δεν είναι απλώς μια παθητική έλξη. Είναι μια φωτιά που καίει από μέσα, μια αδηφάγα ανάγκη να κατανοήσεις ό,τι είναι ακατανόητο, μόνο για να το μισήσεις όταν αναγνωρίσεις την αδυναμία σου να το τιθασεύσεις. «Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα, κάηκε όμως σε ένα βράδυ» Ο Κριστιαν και η Βικτώρια είναι καταδικασμένοι να ζουν σε έναν αέναο χορό, που πάντα καταλήγει σε καταστροφή και αναγέννηση. Δεν μπορούν να ηγηθούν μαζί, μα και δεν αντέχουν την απουσία του άλλου. Έτσι είναι εξάλλου η φύση φτιαγμένη. Το φεγγάρι λάμπει μονάχα στο σκοτάδι, ο διάολος ζει στην κόλαση. "Άργησες...σχεδόν πάγωσε η Κόλαση.", ο Διάολος λύγισε, έπεσε στα γόνατα δίπλα στον Κέρβερο που ούρλιαζε, οι δαίμονες αφηνιασμένοι έσκιζαν τον αέρα με τις κραυγές τους. Η μοίρα τους είναι απλή: θα επιλέγουν πάντοτε να πετούν ο ένας δίπλα στον ήλιο, ο άλλος κοντά στην θάλασσα. Ώσπου ένας να πέσει πρώτος. Και τότε ; Τότε...το χάος. "Να θυμάσαι, πιο πολύ και από τη ζωή την ίδια." 2022-2024

"Γιατί τσακωνόμαστε όλη την ώρα;" φώναξε εκείνη αγανακτισμένη κοιτάζοντας τον έτοιμη να δακρύσει. "Γιατί είσαι τρελή! Κι εγώ τρελός για σένα!" της φώναξε εκείνος με τη σειρά του πριν τα χείλη του πέσουν με ορμή πάνω στα δικά της. ----------------------------------- θυμάστε όλοι το τρελό ζευγάρι από το "Έρωτας σαν φθινοπωρινή καταιγίδα" έτσι; αν όχι καιρός να τους γνωρίσετε! Νανσυ και Ανδρέας, δυο άνθρωποι πολύ διαφορετικοί, χωρίς κανένα σημείο συμφωνίας που καλούνται να πολεμήσουν τα βέλη του φτερωτού θεού Έρωτα που τόσο απεγνωσμένα τους θέλει μαζί... θα καταφέρουν να αποδείξουν άραγε πως ΔΕΝ είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον ή τελικά θα πέσουν στην παγίδα;

«Αν εσύ δεν είσαι το κόκκινο, εγώ δεν είμαι το μαύρο. Κι αν μέλλει από το χέρι σου να διαλυθώ, τότε θα το δεχτω, σαν την πιο απόλυτη, ηδιστη και ολοκληρωτική καταστροφή μου.» (Ι) ΜΕΡΟΣ : «Υπάρχει κάτι για το οποίο θα ρίσκαρες την ζωή σου;» Ανασήκωσε το σώμα του στο κάθισμα. Περιεργάστηκε μερικά δευτερόλεπτα την ψηλόλιγνη μορφή της που έστεκε ακέραιη στο σκοτάδι και ύστερα της απάντησε. «Θα έδινα μέχρι και την ψυχή μου για να σε δω να καταστρέφεσαι.» (ΙΙ) ΜΕΡΟΣ : Η ύπουλη μορφή του χάους παραμόνευε, κοιτούσε με φθόνο την ελπίδα. Αδημονούσε να αναδειχτεί για μια φορά εκείνο νικητής. Το μαύρο του άρχισε να βρυχάται. Το κόκκινο της άρχισε να φθυρεται. (ΙΙΙ) ΜΕΡΟΣ : «Έχασες. Θυμήσου, όταν εγκαταλείπεις την βασίλισσα με τέτοιο τρόπο, υποχωρείς.» «Όχι! Ένας βασιλιάς δεν εγκαταλείπει ποτέ! Και εγώ δεν έχω μάθει να υποχωρώ σε τίποτα. Αντιθέτως. Ένας βασιλιάς, κάνει τους άλλους, να εγκαταλείπουν.» Ένοχη απόλαυση - Ολική καταστροφή Don't copy girlwhol0vesbooks© 2021 Απαγορεύεται οποιαδήποτε αντιγραφή και αναπαραγωγή χωρίς την γραπτή άδεια του συγγραφέα.

- Ε ντάξει... Ερωτευμένη είμαι, μου κατέβηκε μία μαλακία και την έκανα. - Και εμείς ερωτευτήκαμε, μικρή. Δεν κάναμε έτσι, της απάντησε ο Ανδρέας. - Μπορεί να μην ερωτευτήκατε τόσο πολύ τότε, απάντησε ελαφρώς εκνευρισμένη. - Ή μπορεί να υπήρξε ανταπόκριση και να μην χρειάστηκε να κάνουμε ανώριμες μαλακίες. Με λίγα λόγια αν σε ήθελε ο τυπάκος, εμένα ούτε κατά διάνοια δεν θα με ήξερες τώρα, την αποστόμωσε. Το φετινό καλοκαίρι της Βιολέτας σίγουρα δεν θα μοιάζει σε τίποτα με τα προηγούμενα επειδή ο Ανδρέας έρχεται ξαφνικά να φέρει τα πάνω κάτω.

Μια φορά κι έναν καιρό, Αύγουστος πρέπει να ήταν, ξεκίνησα να σε θυμάμαι και ποτέ να σε ξεχνάω. Μια φορά και έναν... Αύγουστος πρέπει να ήταν, σε γνώρισα και ούτε που ξέχασα να σε θυμάμαι. 2021

Το κύριο μέλημά μας είναι να δούμε πώς ένα ποίημα, που δεν ήταν γραφτό να τραγουδηθεί, έσμιξε τόσο όμορφα με τη μουσική. « Αφού γυναίκα δεν μπορείς να γίνεις πια δική μου, το δέντρο τώρα που έγινες αιώνια θα μου ανήκει. Στεφάνι θα σε βάζω εγώ επάνω στα μαλλιά μου, στολίδι και στη λύρα μου και γύρω απ' τη φαρέτρα και τους Ρωμαίους στρατηγούς, εσύ θα συνοδεύεις, όταν με ατέλειωτες πομπές το θρίαμβο θα ψάλλουν και θ' αντηχούν στο Λάτιο χαρμόσυνα τραγούδια. Σαν τα μαλλιά μου που ποτέ δε γνώρισαν ψαλίδι και το κεφάλι μου ανθηρό για πάντα το κρατάνε, έτσι κι εσύ τα φύλλα σου ποτέ σου δεν θα χάνεις» Απόλλωνας- Δάφνη

Καλοκαίρι είναι όπου είσαι εσύ, Μιλάμε για έναν έρωτα που τους καίει και τους δυο, σ ένα νησί που μυρίζει θυμάρι και σιωπή. Αλλά εκείνη φοβάται. Δεν είναι ότι δεν τον θέλει, τον θέλει πολύ. Καλοκαίρι είσαι εσύ, Αλλά φοβάται να παραδοθεί, να αφεθεί, να αγαπήσει τόσο δυνατά. Το βλέμμα σου, η φωνή σου, η στιγμή. Κι εκείνος; Την περιμένει κάθε φορά, ακόμα κι όταν τον σπάει. Μα έμεινα μόνος, με το φως να ξεθωριάζει, Γιατί την νιώθει δική του, ακόμα κι όταν του λέει «δεν μπορώ». Κι ο έρωτας να ταξιδεύει σε θάλασσες που δεν φτάνω. Και μια νύχτα έρχεται. Καλοκαίρι ήσουν κι έφυγες νωρίς, Και κάνουν έρωτα. Όχι απλώς με το σώμα. Όχι μόνο με το σώμα. Με όλα τους τα κομμάτια. Όπως όλα όσα πονάνε όταν είναι αληθινά. Γιατί δεν είναι οι έρωτες που τέλειωσαν αυτοί που στοιχειώνουν, είναι αυτοί που δεν ξεκίνησαν ποτέ.

Σε μια παλιά πόλη της Ιταλίας,εκεί που οι τοίχοι κρύβουν μυστικά κι οι δρόμοι μυρίζουν βροχή και κρασί, η μοίρα φέρνει κοντά δύο ψυχές φτιαγμένες από αντίθετα υλικά. Η Μικαελα,φοιτήτρια ψυχολογίας,κυνηγά τη λογική για να ξεφύγει απ το χάος μέσα της. Ο Ματέο, ταλαντούχος αλλά βασανισμένος καλλιτέχνης, ζωγραφίζει τους δαίμονές του με χρώματα που δεν ξεθωριάζουν. Το πάθος τους είναι ανεξέλεγκτο. Η ένωση τους δεν μοιάζει με έρωτα μοιάζει με πόλεμο. Ένα παιχνίδι εξουσίας και συναισθημάτων, γεμάτο πληγές,φωτιές, και βλέμματα που πονάνε. Γιατί εκείνος είναι το δηλητήριό της. Κι εκείνη,η μόνη του σωτηρία. Ή μήπως όχι; Όταν το πάθος γίνεται δηλητήριο,πώς ξεχωρίζεις την αγάπη απ την καταστροφή; εξώφυλλο by : @deanoctisss